ΤΟ ΒΡΟΝΤΑΛΙΔΙ ΤΟΥ ΜΥΛΩΝΑ
του Τάκη Ευθυμίου
Όταν παλιά δούλευε ασταμάτητα η φτερωτή του νερόμυλου, ο μυλωνάς άλεθε τα γεννήματα μέρα-νύχτα, ότι ώρα κι αν ήταν. Και επειδή καμιά φορά νύσταζε και τον έπαιρνε ο ύπνος στο ξυλοκρέβατο κοντά στο αναμμένο τζάκι, έπρεπε να σκαρφιστεί έναν τρόπο να ειδοποιείται όταν τέλειωνε το άλεσμα, για να βάλει άλλο στη σειρά. Τι σοφίστηκε που λέτε! Έπαιρνε ένα κουτσοπέταλο και το έδενε σ’ ένα σχοινί που το κρεμούσε από πάνω από το κοφίνι που έβαζε μέσα τους καρπούς που ήθελε ν’ αλέσει και άφηνε το πέταλο από πάνω από τον σωρό του καρπού. Όσο κατέβαινε ο σωρός με το άλεσμα, τόσο κατέβαινε μαζί του και το πέταλο. Και όταν πια αλέθονταν όλος ο καρπός, το πέταλο έκρουε στα χείλια της πάνω μυλόπετρας και τότε ακουγόταν ένας παρατεταμένος θόρυβος. Έτσι έπαιρνε είδηση ο μυλωνάς ότι τέλειωσε το άλεσμα και έβαζε καινούρια αλεσιά.
Μ’ αυτή την ευρεσιτεχνία το άλεσμα δεν σταματούσε ποτέ, παρά μονάχα όταν ο μυλωνάς ήθελε να επισκευάσει τα εξαρτήματα του μύλου.
Ο ίδιος, είχα την ευκαιρία πιτσιρικάς να γνωρίσω τη λειτουργία του νερόμυλου και του βρονταλιδιού, στην παιγνιώδη μορφή του, από τον αείμνηστο, θρυλικό μυλωνά μπαρμπα-Γιώργη Γόνη, αφού ο μύλος του βρισκόταν αποκάτω από το πατρικό μου σπίτι, δίπλα στο Σπερχειό και η επίσκεψή μου ήταν καθημερινή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου