Μύθος & Παραδόση για τα σύνορα Ζημιανής-Ρεντίνας

Μύθος & Παραδόση για τα Σύνορα

Ζημιανής - Ρεντίνας

του Νίκου Σωτηρόπουλου

Η Ζημιανή είχε με τη Ρεντίνα πολυετή και πολυέξοδο δικαστικό αγώνα για τα σύνορα. Αποτέλεσμα αυτών των προστριβών ήταν η λαϊκή φαντασία να μυθοπλάσει ιστορίες ανάλογες μ’ αυτή που ακολουθεί σε έμμετρη διασκευή, όπως την άκουσα το 1961 από ηλικιωμένο Δικαστριώτη:

                   Εκεί ψηλά στα σύνορα, στο διάσελο πιο πέρα,

                   δαμάλια ωσάν θεριά  πάλευαν νύχτα-μέρα.

                   Αστράφτουνε τα μάτια τους, αχνίζουν τα ρουθούνια,

                   κι από μεριά κι άλλα στοιχειά συνάζονται μιλιούνια.

                   Μουγκρίζουν, αλαφιάζονται, τα κέρατα σταυρώνουν,

                   και με τα νύχια των ποδιών το χώμα αυλακώνουν.

                   Το ‘να απ’ της Ρεντίνας τη μεριά, της Ζημιανής το άλλο,

                   αγκομαχούν, ιδρώνουνε μα δε φοβούνται χάρο.

                   Το ποιο θα πάρει πιο πολύ τόπο με τη μεριά του,

                   λειβάδια, ελατόδεντρα, πηγές με τα νερά του.

                   Διαβάτες που περνούσανε τ’ ασέληνα τα βράδια,

                   τρομάζανε, φοβόντουσαν στης νύχτας τα σκοτάδια.

                   Οι θαρρετοί κι οι ψύχραιμοι, που το ‘λεγε η καρδιά τους,

                   στέκονταν περίεργοι να δούνε τα υστερνά τους.

                   Να δούνε το αποτέλεσμα, στο τέλος τί θα γίνει,

                   το πιο θα είναι νικητής, στον τόπο του θα μείνει.

                   Της Ζημιανής ανίκητο, πραγματικό θεριό,

                   ενίκησε κι απόδιωξε το ξένο στο γκρεμό.

                   Τότε η Πούλια έγειρε κι ο Αυγερινός εφάνη,

                   το πρώτο γλυκοχάραμα ξύπνησε τον τσοπάνη.

                   Για να σκαρίσει στη βοσκή, στο δροσερό χορτάρι,

                   τα ζώα που τον έχουνε σύντροφο και μπροστάρη.

                   Αυτά λοιπόν γινότανε στα όμορφα εκείνα χρόνια,

                   μα μένουνε στη μνήμη μας αθάνατα, αιώνια.

                   Ο μύθος κι η παράδοση στη Ζημιανή ανθούνε,

                   και στις νεότερες γενιές για τα παλιά μιλούνε.

                   Μιλάνε και διδάσκουνε όλους εμάς που ζούμε,

                   για μια εποχή που πέρασε κι όμως τη νοσταλγούμε.