Αλκυονίδες μέρες

Αλκυονίδες μέρες

Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, η Αλκυόνα ήταν κόρη του Αίολου, θεού των ανέμων και γυναίκα του Κήυκα. Το ζευγάρι αυτό όμως παινεύτηκε πως ήταν ευτυχισμένο περισσότερο κι από το Δία με την Ήρα. Γι’ αυτό οι δυο θεοί, πάνω στην οργή τους, τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά, τον Κήυκα σε γλάρο και την Αλκυόνα σε ψαροπούλι. Ταυτόχρονα, καταράστηκαν την Αλκυόνα να γεννάει τ’ αυγά της το καταχείμωνο, με αποτέλεσμα το άτυχο πουλί να κινδυνεύει ν’ αφανισθεί, αφού τ’ αυγά της και τα πουλάκια γίνονταν έρμαια των φουρτουνιασμένων κυμάτων, που τα κατέστρεφαν. Οι θρήνοι και οι οδυρμοί της Αλκυόνας ήταν τόσο σπαραχτικοί, που συγκίνησαν το Δία, του μαλάκωσαν το θυμό, ώστε πρόσταξε τον καιρό κάθε Γενάρη να διακόπτεται η χειμερινή η κακοκαιρία και να κάνει 14 ημέρες λιακάδα, για να γεννάει η Αλκυόνα τ’ αυγά της. Από τότε, οι μέρες αυτές ονομάσθηκαν «αλκυονίδες», χάρη στ’ όνομά της. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.  Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό. 

Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή". Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά" θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά.

                                                        Η ΑΛΚΥΟΝΑ

                                              Η λιακάδα είναι χρυσή                                                              

                                              μέσα στο χειμώνα           

                                              και κλωσολογάς εσύ                 

                                              τώρα, αλκυόνα.      

                                              -Πότε γέννησες αυγά                                                               

                                              και πουλιά έχεις βγάλει;         

                                              -Κύμα, τα ξυπνάς! Σιγά                          

                                              φτάσε στ’ ακρογιάλι.                  

                                              -Πόσο ήθελα, καλέ,                    

                                              να τα ιδώ μια στάλα!              

                                              -Μη βαρείς εδώ, γιαλέ,              

                                              κύματα μεγάλα.              

                                              Μη μου πάρεις τη φωλιά         

                                              και μου τη χαλάσεις                                                                  

                                              και πνιγούνε τα πουλιά                                                            

                                              τούτα της θαλάσσης.

                                                                                                      

                                              Θα καθίσω μόνο εδώ,  

                                              όσο κι η λιαχτίδα,

                                              μέχρι άστραμμα να ιδώ,

                                              μαύρη καταιγίδα.

                                             Και κατόπι αφήνω γεια

                                             στο ακροθαλάσσι

                                             και το κύμα ας πάει οργιά,

                                             πιο ψηλά ας φτάσει.

                                             Μέρες δεκατρείς μετρώ,

                                             φεύγω σε λιγάκι      

                                             με το κάθε μου μικρό,

                                             κάθε μου πουλάκι.

                                             Για να παίξω στον αφρό

                                             και να σεργιανίσω

                                             με το κύμα τ’ αλαφρό

                                             και το πελαγίσο.

Πεζός λόγος: Τάκης Ευθυμίου, ποιητικός λόγος: Γιάννης Σαντάρμης, από το βιβλίο τους: «Φυτά-Πουλιά & Ζώα του τόπου μας – Μύθος & Λαϊκή Παράδοση».