Το Αίθριον

ΤΟ  « Α Ι Θ Ρ Ι Ο Ν »

[Του Μπάμπη Μώκου από το βιβλίο του: «Ναι, είναι …παυσίλυπα…»]

Ο Κώστας Ευθυμίου και η Κατερίνα

Υπήρξε στο δρόμο προς τα λουτρά Πλατυστόμου, αριστερά στη ρεμα­τιά ένας φανταστικός, πανέμορφος χώρος το «Αίθριον». Κτίσμα παλιό, μικρό, παραδοσιακό «κεραμιδάτο», ναός της ερασιτεχνικής παρεΐστικης μουσικής διασκέδασης για χρόνια.

Ανάμεσα σε πλατάνια αιωνόβια, σε χλωρίδα πανέμορφη, σε τρεχούμενα νερά, στη δροσιά και πάνω-πάνω σε ένα «πλάτωμα», η μικρή αυλή του «Αίθριου». Λίγα τραπεζάκια, μέσα στην πάστρα και στο βάθος μέσα στο μαγαζί, η μικρή του κουζινίτσα απ' όπου έβγαιναν «μυρωδιές» από τα θεσπέσια μεζεκλίκια, που ζάλιζαν το λάρυγγα και την ψυχή. Ντόπιο κρασί, κόσμος - κυρίως νέοι - οι περισσότεροι αυτοδίδακτοι ερασιτέχνες οργανοπαίχτες, αλλά και μεγαλύτεροι που «γουστάριζαν» ένα άλλο είδος τρα­γουδιού, που πουθενά αλλού, στην περιοχή δεν χο 'βρισκες. Σ' αυτόν τον υποβλητικό χώρο, σ' αυτό το θεσπέσιο περιβάλλον «δέθηκαν» για χρόνια καημοί, πόνοι, αγωνίες ανθρώπινες. Το «Αίθριον» δεν ήταν ...μαγαζί. Ήταν.. αγκαλιά, χώρος ταξιδιού, αναπόλησης, λύτρωσης. Στο «Αίθριον» δεν ένοιωθες ...πελάτης. Και άγνωστος να ήσουν, ένοιωθες μέλος... συντροφιάς. Μιας συντροφιάς ζεστής, ανεπανάληπτης. Ήταν το... χνώτο του διπλανού σου. που σου υπαγόρευε συμπεριφορά... συμβατότητας, παλιού γνώριμου με τους γύρω.

Αυτή είναι περίπου η εικόνα που προσωπικά αποκόμισα, όταν βρέθη­κα για πρώτη φορά εκεί το καλοκαίρι του 1996, με την παρέα μου. Υπάρχουν κάποιο χώροι που έχουν ...ιστορία. Το «Αίθριον» έχει βέβαια τη δική του. Ο Άγης ο Αργύρης, καλός φίλος είναι από τους πλέον γνώ­στες της. Να τι λέει σχετικά: «...Παλιά ο χώρος λεγόταν «Λαϊκή», γιατί εκεί παλιά σύχναζαν αυτοί που ήταν στα Λαϊκά και όχι αστικά. Οι άνθρωποι δηλαδή χαμηλού εισοδήματος, όσοι δεν μπορούσαν να πάνε στον «Ασκληπιό», ταβέρνα λίγο πιο πάνω. Αρχικά στη «Λαϊκή» υπήρχε ταβέρνα, φούρνος, κρεοπωλείο και παντοπωλείο. Μιλάμε για την εποχή ιδιοκτησίας Χαραλαμπόπουλου (1950 -1960). Τη δεκαετία του 1970 ήδη δεν λειτουργούσε. Λίγο πιο πριν το λειτούργησε ελάχιστα ο Γιάννης ο Διαμαντής, μέχρις ότου έφυγε κι αυτός, το παράτησε. Το 1981 που πήρα εγώ τα λουτρά απάνω, τον «Ασκληπιό», το πήρε ο μπάρμπα Νίκος ο Καραχρήστος, όχι βέβαια στο όνομα του (ήταν συνταξιούχος) και το εκμεταλλεύονταν στο όνομα του Στέ­λιου του Γιακωβή απ' το Καστρί.

Για τον μπάρμπα Νίκο που ήταν καλός μάγειρας και ήταν καθαρός, έχω να πω λόγια καλά. Εγώ όταν τα βράδια έκλεινα το δικό μου το μαγαζί πή­γαινα κάτω στον μπάρμπα Νίκο, στον χώρο, να αποφορτιστώ, να ησυχά­σω. Μου άρεσε που άκουγα τα αηδόνια στην ησυχία. Ο μπάρμπα Νίκος με περίμενε κάθε βράδυ. Όταν έφθανα, μου έφερνε το κρασί, την μπύρα ή μου τ' άφηνε στο τραπέζι, κλείδωνε και έφευγε. Εγώ καθόμουνα ως αργά, μού άρεσε η ησυχία, ήταν ένα θαύμα. Το 1983 ο μπάρμπα Νίκος έφυγε και πήγε για δουλειά στη Γαλήνη και σε ένα άλλο ξενοδοχείο στα Κ. Βούρλα. Ήταν θαυμάσιος μάγειρας. Είχε μεγάλη πλάκα όταν διηγιόταν πόσα χρόνια δούλεψε στη ζωή του (πρόχειρα τα... έβγαζε γύρω στα 130 ενώ ο ίδιος ήταν δεν ήταν εξηντάρης).

Από τότε, αφού περιοδικά λειτούργησε υποτυπωδώς σαν αναψυκτή­ριο, τελικά το μαγαζί - ο χώρος, εγκαταλείφθηκε», «αράχνιασε» και για πολλά χρόνια ερήμωσε.

Όπου στα 1995-96, τη διαχείρησή του ανέλαβαν δυο νέα παιδιά. Ο Κώστας Ευθυμίου και η Κατερίνα η Καραδήμα, με τη βοήθεια στενών φίλων τους. Το αγάπησαν και το ...στέριωσαν. Είναι η εποχή που το «Αί­θριον» για ένα - ενάμισι χρόνο ...μεγαλούργησε. ‘Υστερα για διάφορους λόγους εγκαταλείφθηκε. Ως τα σήμερα παραμένει αραχνιασμένο, ημικατεστραμμένο, να θυμίζει ...ένδοξες συνευρέσεις και σπουδαίες εκ­δηλώσεις παρεΐστικης ερασιτεχνικής μουσικής. Για μας, για τους πε­ρισσότερους που το γνώρισαν από κοντά θα παραμένει πάντα μια γλυκιά ανεξίτηλη ανάμνηση!...

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου