Αμπελώνας Φτέρης

Η φωτογραφία της αληθινής Ελλάδας

[Χρονογράφημα του Φοίβου Ιωσήφ]

Εγώ δεν ήξερα πως το τσιπουρομέζεδο γίνεται κάθε χρόνο. Ύστερα το έμαθα. Σηκώθηκα και πήγα στη Φτέρη, ανατολικά της Σπερχειάδας κατά τις 9 το βράδυ. Ανεβήκαμε κάποιο μικρό υψόμετρο και βρεθήκαμε σε ένα όμορφο σχεδόν παραμυθένιο χωριό. Σπίτια σαν σε διήγηση κάποιας παλιάς εποχής. Πέτρινα με αυλές λουσμένες από την περιποίηση των ιδιοκτητών. Αυλίτσες χαριτωμένες που ανάβλυζαν μυρωδιά εύοσμης ανθρωπίλας.

Στο αποστακτήριο τσίπουρου και κρασιού, στο κάτω μέρος του χωριού μας υποδέχτηκαν με ολοφάνερη και πηγαία χαρά όλη η οικογένεια Κατσίκα. Η όμορφη Γιώτα, τα δυό αδέρφια Γιώργος και Γιάννης  και η Μάννα Ειρήνη. Τι Ειρήνη ήταν αυτή, μια αρχοντογυναίκα γνήσια Ελληνίδα  χωριάτισσα από αυτές που μόνον με αυτές  θα ήθελες να ανταλλάξεις την  Μάννα σου. Ψηλή, αποφασιστική με καλοσύνη που περίσσευε και σκορπιόταν σαν ήρεμος μυρωδάτος άνεμος γύρω της. Το χέρι που μου έδωσε να σφίξω έβγαζε αποφασιστικά θέρμη, ενέργεια και ειλικρίνεια αισθημάτων έστω κι αν είχαμε γνωριστεί πρίν ένα δευτερόλεπτο. Με πήρε η χαρά από τα ποδοκνήμια κι ανέβαινε ανακουφιστικά μέχρι τα μυαλά και τα μηνίγγια μου. Ύστερα γνώρισα τον Γιάννη και τον Γιώργο. Μια κουβέντα φτάνει, δεν χρειάζονται προσθαφαιρέσεις και τσαλίμια: Και οι δυό λεβέντες με όλη την Ελληνικότητα της λέξης.

Ο ένας κουμαντέρνει εκατό ζωντανά. Δίνει στην αγορά κρέας, μαλλί, γάλα και τη χαρά της προσφοράς. Ο άλλος αδερφός παλεύει με τα χώματα. Τα σκαλίζει από δώ, τα οργώνει παρακείθε, τα πιλεύει, κι αυτά ανταποκρίνονται στη συγγενική τους σχέση βγάζοντας φύλλα και δένοντας τον από πολλών αιώνων γνωστό καρπό τους. Δένουν τις τραγανιστές ρώγες τους, καρπίζουν τσαμπιά κι ολόκληρα σταφύλια που καταλήγουν στα πατητήρια, κι ό μούστος μετατρέπεται σε παραδείσιο κρασί. Από εκεί πιά ίσια μπροστά στον καταπιώνα των ανθρώπων. Θές τσίπουρο σαν μυρωδιά αρχαίου θεού,  θές κρασί από του Διόνυσου τα χέρια, όλα για ευχαρίστηση κι ανάπαυση των ανθρώπινων ψυχών.

Όλη η οικογένεια Κατσίκα από νωρίς το πρωί στο πόδι, όλοι εφ όπλου λόγχη μπροστά στο καθήκον της παραγωγικότητας. Και το χαμόγελο, χαμόγελο, φαίνεται πως όσοι αγαπάνε τη δουλειά τους κι ανακατώνουν με δύναμη τα χώματα δεν ξέρουν τι θα πεί λύπη, αγνοούν το μίσος και τον φθόνο. Η δουλειά είναι αντιβιοτικό, είναι φάρμακο γενετήσιο. Σ αυτούς πές  την λέξη δουλειά να σε κάνουν αμέσως φίλο τους, κουβέντιασέ τους για τα κρασιά και τα γάλατα και κλέψτους με ευκολία την ψυχή την ίδια ώρα.

Το τι είχε απάνω το τραπέζι το Κατσικαίικο δεν μπορώ να το περιγράψω χωρίς να ταλαιπωρήσω την υπομονή σας. Απίθανη μαμαλίγκα, φρέσκα κοκορέτσια και  σπληνάντερα, λουκάνικα, νόστιμες πατάτες φούρνου, αχνιστό σουφλέ κείνης της στιγμής κι άλλα, κι άλλα φαγητά που δεν θυμάμαι, και πάνω απ’ όλα δικά τους κρασιά, το παγκόσμιο ελληνικό προϊόν οίνος που δεν το άκουσαν καλά οι Ιταλοί και το είπαν vino και οι Άγγλοι wine. Θα το μάθουν κάποτε να το προσφέρουν σωστά, κάποτε… Στο τέλος η κυρία Ειρήνη με την βοήθεια της ανόθευτης καρδιάς της κοπελάρας κόρης Γιώτας είχε φτιάξει και τριών ειδών γλυκά. Δεν μπορώ να πώ άλλα, τα γρανάζια του μυαλού μου έπαθαν εμπλοκή. Το μόνο που ξέρω είναι πως ο καλοφαγάς Λουδοβίκος ο 12ος  πολύ θα ζήλευε το Κατσικαίικο  τραπέζι. Κι όλη αυτή η ανάταση ψυχής ξέρετε που διαδραματίζονταν? Μέσα στην αίθουσα του αποστακτήριου, πάνω σε ένα μακρύ τραπέζι με μεγάλους πάγκους. Εκεί ακριβώς ακουμπήσαμε τις καρδιές μας ο ένας δίπλα στον άλλον και γίναμε όλοι φίλοι, γίναμε αδέρφια χωρίς εγωισμούς και διαφορές, καταλάβαμε πως τούτες τις στιγμές γινόμαστε όλοι Έλληνες, λιοντάρια της παραγωγής και της συνανθρώπισης, της συνελληνικότητας. Τέτοιο ήθος και τέτοιες συνήθειες αποτελούν τα κυκλώπεια τείχη του λαμπρού Ελληνικού πολιτισμού.

Για κοπιάστε παρακαλώ στο οινοποιείο των αδερφών Κατσίκα στην Φτέρη να βρείτε τσίπουρο με βερύκοκο, τσίπουρο πεπαλαιωμένο, με κρόκο Κοζάνης και ότι άλλο τραβάει η τρέλα και η διάθεσή σας. Αρκεί να είστε βεβαιωμένα τρελοί, σαν τους Κατσικαίους.

Κυρία Ειρήνη ντρέπομαι να σας πώ ευχαριστώ για την βασιλική φιλοξενία σας, οι λέξεις τούτες τις ώρες μειώνουν τις μεγάλες πράξεις των ανθρώπων όπως οι δικές σας πράξεις. Να είστε πάντα υγιής. Υποκλείνομαι.

Φοίβος Ιωσήφ

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου