Μεγαλοκαψιώτικες εύθυμες ιστορίες: Η Ανασυγκρότηση

Μετεμφυλιακές Μεγαλοκαψιώτικες εύθυμες στιγμές   

Η «Ανασυγκρότηση»

[Από την κατασκευή του δρόμου στο νεκροταφείο]

[Του Νίκου Παπαδιονυσίου]

Σπάσιμο πέτρας με τα σφυριά για το στρώσιμο του δρόμου Μακρακώμης Αγίου Γεωργίου από αγιωργίτικο συνεργείο το 1956

Πριν γίνει ο δρόμος για Κάψη, οι ταξιδιώτες για το χωριό κατέβαιναν σε μικρό χάνι πάνω δημοσιά του δρόμου Λαμία- Καρπενήσι, αυτό του Ποντικού. Από κει με τα πόδια ή ζώο για το χωριό. Από το 1950-51 άρχισε η διάνοιξη του δρόμου για το χωριό και τα γειτονικά.

Καθώς μια μικρή μπουλντόζα D-6 με χειριστή κάποιον Μόδη από τα Μανιάτικα του Πειραιά, έκοβε το υψηλό πρανές δίπλα στο νεκροταφείο κάνοντας ράμπα, το αποτέλεσμα της εργασίας φαίνεται και σήμερα στους διερχόμενους παρόλο έντονα πλέον φυτρωμένο από θάμνους, το χωριό ανακάλυψε ότι το πλάτος του νεκροταφείου του ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι γνώριζαν. Πολλοί άγνωστοι, ανώνυμοι, παμπάλαιοι τάφοι, φυτρωμένοι, χωρίς σταυρό ή άλλο χαρακτηριστικό, γι’ αυτό δεν υπήρξαν διαμαρτυρίες, καταστρέφονταν από το μαχαίρι της μπουλντόζας, αδειάζοντας το κατάλευκο περιεχόμενό τους στο φρεσκοσκαμμένο και επί αιώνες, καλά λιπασμένο μαυρόχωμα. Οστά γίνονταν ένα και τρίβονταν με το πάτημα από τις ερπύστριες.

Με τους νεαρούς τότε, τον θείο μου Βαγγέλη Υφαντή και τον Νικηφόρο τον Πανέτσο, παραθερίζοντας στα 10 μου, τύχαμε να παραβρίσκομαι, καθώς αυτές οι δραστηριότητες ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς για τους αργόσχολους..

Ένα- δυο κρανία κυλώντας στο πρανές της ράμπας, έφθασαν στα πόδια του φιλοθεάμονος κοινού, από το οποίο κάποιος νεαρός συγχωριανός κλωτσώντας τα σαν μπάλες ποδοσφαίρου, τα επανάφερε στο ποδαρικό της. Εκεί σκεπάστηκαν από τα επόμενα μπάζα που κατηφόρισαν.

Άφθονες εικόνες με πλημμυρίζουν από τα «εργοτάξια» της κατασκευής του δρόμου. Άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες του χωριού, δούλευαν με αυστηρή επίβλεψη σκάβοντας, κτίζοντας τα πρανή με τεχνικές ξερολιθιές που καλοκτισμένες εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, υπέροχα μνημεία διατηρητέα μιας εποχής, με κάποιες να χρειάζονται σήμερα ενίσχυση.

Ζήλευα την ώρα της πληρωμής των εργαζομένων συγχωριανών μου στο δρόμο, ανδρών και γυναικών, κάθε Σάββατο απόγευμα.

Στη σειρά ένας-ένας με τάξη, φρεσκοπλυμένοι και ξυρισμένοι, σαν σε γιορτή, επιβεβαίωναν σοβαροί τα μεροκάματά τους και πληρώνονταν με κολλαριστά χαρτονομίσματα από κάποιον ταμία καθισμένο πίσω από ένα τραπεζάκι, κάτω από το τότε σπίτι του παππού μου Στέλιου, χαρούμενοι, σκεπτόμενοι πού θα τα ξόδευαν, ποιες ανάγκες θα θεράπευαν.

Κάποτε ήμουν έτοιμος να ζητήσω να με πάρουν κι εμένα στη δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι πολλά μεροκάματα έφτασαν στα χέρια των χωρικών, απαραίτητα για να «τα βγάλουν πέρα» με την φρικτή ανέχεια τις μέρες της επιστροφής στα χωριά.

 

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου