Ο "ΚΕΡΑΥΝΟΣ" & η ιστορία του

  Ο "ΚΕΡΑΥΝΟΣ" & Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

(Ένας παλιός ποδοσφαιριστής θυμάται)

του Γιάννη Δ. Παπαχαραλάμπους από το βιβλίο του:

«Άγιος Γεώργιος Φθ/δας ένα χωριό & χίλιες αναμνήσεις»

Στιγμιότυπο από τις πρωταρχικές συνθέσεις του "ΚΕΡΑΥΝΟΥ"

Το 2005, συμπληρώθηκαν 55 χρόνια ύπαρξης της ομάδας μας.

Είναι αρχές της δεκαετίας του 1950, το καλοκαίρι, όταν μισή χούφτα 16ρηδων αμούστακων παιδιών, από αγάπη προς το ποδόσφαιρο, αποφα­σίσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα, για να παίξουμε το καλοκαίρι. Την ονομάσαμε Αθλ. Ένωση Αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με την Α.Ε.Κ. (Αθλ. Ένωση Κων/πόλεως) και τούτο, γιατί σχεδόν όλοι ήμασταν ΑΕΚτζήδες.

Οι πρωτεργάτες και ιδρυτές είναι: Κώστας Μυλωνάς, Στέλιος Κουμαντάνος, Γιάννης Παπαχαραλάμπους, Θεμ. θεοδοσόπουλος, Κώστας Καρκάνης, Κων. Ε. Θεοδοσόπουλος, Αλέκος Λαγός, Βαγγέλης Λαγός.

Επειδή δε συμπληρώναμε Ιΐάδα, φωνάξαμε και τον Παναή Ν. Κουμαντάνο και το μακαρίτη Δημ. Κακογεώργο (ο τελευταίος ήταν μεγάλος, αλλά είχε κουράγιο). Μερικές φορές, έπαιξε και ο Θανάσης Ι. Θεοδοσόπουλος.

Με το χαρτζιλίκι μας αγοράσαμε μια μπάλα, αλλά γήπεδο δεν υπήρχε. Πρωτοπαίξαμε στη λογγά του Παν. και Κων. Παπακώστα, στο Καβρόρεμα. Δεν μας ικανοποιούσε και πήγαμε στα πλατάνια στα Διπόταμα, αλλά κι εκεί δεν μας άρεσε. Τρίτη επιλογή ήταν τα Καμάρια. Ούτε κι εδώ ήταν καλά.

Στις προσπάθειες μας αυτές, μας βοήθησαν πολύ και αποτελεσματικά οι Παν. Τσιαχρής, που εργαζόταν στο ταχυδρομείο και ο Παναγιώτης Μητσάκης, επειδή είχε αυτοκίνητα, φορτηγό και λεωφορείο.

Για αθλητικές στολές, ούτε συζήτηση. Το φανελάκι και το μαύρο παντελονάκι που είχαμε για τη γυμναστική στο Γυμνάσιο, όσο για παπούτσια, ό,τι είχε ο καθένας.

Παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε και πήγαμε να παίξουμε με την ομάδα της Μακρακώμης. Το αποτέλεσμα; Χάσαμε 7-1. Το αποτέλεσμα αυτό δεν μας πτόησε, αντιθέτως, μας πείσμωσε και προπονούμασταν περισσότερο. Πήγαμε και στην Μερκάδα, αλλά δυστυχώς, παρ' ότι γειτονικό χωριό, μας φέρθηκαν πολύ άσχημα. Ο αγώνας έληξε 2-1 υπέρ ημών, αλλά δεν μας άφηναν να φύγουμε μέχρι να νικήσουν αυτοί.

Μπήκαν και χωριανοί μέσα στο γήπεδο και μας κυνηγούσαν να μας δείρουν.

Έτσι, με αυτές τις εμπειρίες, τελείωσε εκείνο το καλοκαίρι, που μας άφησε ικανοποιημένους και μας δυνάμωσε να συνεχίσουμε.

Η δεύτερη χρονιά, από την ίδρυση της ομάδας, ήταν ασύγκριτα καλύτερη. Τώρα, αγοράσαμε φανέλες φυσικά κιτρινόμαυρες, δηλ. είχαμε αθλητική στολή. Σε αυτό βοήθησαν και άλλοι χωριανοί.

Ο "ΚΕΡΑΥΝΟΣ" απέκτησε φιλάθλους και μερικοί ήταν και φανατικοί. Εμείς συνεχίζαμε να πηγαίνουμε πάντα το καλοκαίρι, να παίζουμε πότε Μακρακώμη, Σπερχειάδα, Λιανοκλάδι, Γραμμένη ή Ζηλευτό. Η παρουσία μας ήταν αισθητή, και γι' αυτό πολλοί έρχονταν κοντά μας να μας βοη­θήσουν με την παρουσία τους. Πράγματι, η παρουσία δικών μας φιλάθλων ήταν πολΰ σημαντική.

Αυτό, μας έκανε να αισθανόμαστε και περήφανοι, αλλά και υποχρέωση να φέρνουμε καλά αποτελέσματα, όπως και φέρναμε.

Απόδειξη ότι μας λογάριαζαν, ήταν ότι μας καλούσαν να πάμε να παίξουμε.

Το πρώτο γήπεδο ήταν στο Κάτω Βακούφικο, μας έδωσε και ο Θαλής ο Παππάς το διπλανό, που το είχε τριφύλλι και αποκτήσαμε γήπεδο. Το μισό τριφύλλι και το μισό καλαμιά, την οποία με σκεπαρνιές την ισιάζαμε λίγο.

Εδώ, έγινε ένας αγώνας με τα παιδιά της Ζιώψης και είπε ο μακαρίτης Βαγγέλης Θεοδοσόπουλος, όταν μας είδε στο γήπεδο και αυτοί ήταν στα "Στενάδια": "Αυτά τα χαϊβάνια, εμείς θα τα πάρουμε σβάρνα".

Για την ιστορία, ο αγώνας έληξε 12-0 υπέρ ημών.

Αργότερα, με πραξικοπηματικό τρόπο, πήραμε το επάνω Βακούφικο, εκεί που σήμερα είναι το Γυμνάσιο - Λύκειο. Με ένα γκρέιντερ, το ισοπεδώσαμε, βάλαμε μέσα δοκάρια και το γήπεδο ήταν έτοιμο.

Όταν είχαμε αγώνα την Κυριακή, αυτό ήταν το γεγονός της ημέρας. Σχεδόν όλο το χωριό ήταν εκεί και μάλιστα φανατισμένο. Σε έναν αγώνα με τη Μακρακώμη, νικούσαμε εμείς με 6-3 και ο κόσμος φώναζε ρυθμικά: "Εφτά, εφτά, εφτά" προφανώς ήθελε να ξεπλύνουμε το 7-1 του πρώτου αγώνα. Όμως, δεν μπορέσαμε να βάλουμε γκολ.

Η μάνα του Κώστα και Ηλία Μυλωνά, όταν έφθαναν τα δικά μας παιδιά στην περιοχή του αντίπαλου, φώναζε: "Άϊ μωρέ, κλώτσα το" και κουνούσε τα πόδια.

Ο Παναγιώτης Τσιαχρής, που ήταν η ψυχή της ομάδας, απ' την αγιονία του, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα πήγαινε πέρα - δώθε σαν να ήταν επόπτης γραμμών.

Φτάσαμε στο 1959, που η ομάδα αναγνωρίστηκε από την Ένωση Ποδο­σφαιρικών Σωματείων Φθιώτιδας και έπαιρνε μέρος στο τοπικό Πρωτά­θλημα. Από τη χρονιά εκείνη μέχρι σήμερα, πέρασαν απ' την ομάδα μεγάλοι ποδοσφαιριστές, η ομάδα έγινε πασίγνωστη, αλλά και ο φόβος των άλλων ομάδων.

Αγωνίστηκε με επιτυχία και στις τρεις κατηγορίες Α, Β, Γ.

Αλλά για τη νεότερη ιστορία του "ΚΕΡΑΥΝΟΥ", ας γράψει άλλος νεότε­ρος και πρέπει να γράψει.

Όλοι οι Αϊγιωργίτες, καμαρώνουμε την ομάδα μας, που έκανε γνωστό το χωριό μας.

                                               Αη Γιώργης, 2005

'Ορθιοι από αριστερά: Παπαχαραλάμπους Γιάννης, Λαγός Βαγγέλης, Λαγός Αλέκος.
 Κάτω από αριστερά: Λυκόπουλος Ηλίας & Μυλωνάς Κώστας

Κώστας Μυλωνάς, Παπαχαραλάμπους Γιάννης,
οι στυλοβάτες του παλιού "ΚΕΡΑΥΝΟΥ"

Παρέλαση του "ΚΕΡΑΥΝΟΥ" στο γήπεδο της Λαμίας
σε αγώνες 6Χ6