Το χωριό το διοικεί ο γελαδάρης

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΕΙ

Ο ΓΕΛΑΔΑΡΗΣ

του Κώστα Γ. Μπούκα από το βιβλίο του:

«Αληθινό παραμύθι» τόμος πρώτος

Μια φορά και έναν καιρό σε κάποιο χωριό οι κάτοικοι εί­χαν χωριστεί σε δύο παρατάξεις. Όταν αναλάμβανε η μια την διοίκηση του χωριού, έκανε ό,τι ήθελε, χω­ρίς να ακούει και να υπολογίζει τις γνώμες και τις υποδείξεις της άλλης παράταξης, έστω και αν είχε δίκιο σε κάποια θέματα.

Αυτή η κατάσταση οδηγούσε από πείσμα να κάνει το ίδιο και η άλλη παράταξη, όταν ερχότανε στην εξουσία. Έτσι, αντί να έχουν πρόοδο, κατάντησαν από την εμπάθεια και τον εγωισμό να πηγαίνουν προς το χάος.

Ό,τι έκαναν οι μεν, τα χαλούσαν οι δε και οι δήθεν μεταρρυθ­μίσεις και αναθεωρήσεις πηγαίνανε η μια κατόπιν της άλλης. Στο χωριό εκτός που δεν υπήρχε πρόοδος δημιουργήθηκε και μίσος. Χωρίσανε τα καφενεία και παραλίγο να φέρνανε και δεύτερο παπά.

Το πράγμα όμως παρατράβηξε και οι πλέον νοήμονες είδαν ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Έτσι σκέφτηκαν να βγάλουν πρόεδρο του χωριού έναν που δεν θα ανήκε σε καμία παράταξη, έναν ανεξάρτητο, που λέμε σήμερα. Όμως τέτοιος ήταν ο γελα­δάρης μόνο στο χωριό.

Αυτός, επειδή ήθελε να φυλάει όλων τα βόδια, προκειμένου να βγάζει το μεροκάματο, δεν ήταν με κανέναν. Ήταν, καθώς λέμε, ακομμάτιστος. Φυσικά για να ήταν γελαδάρης δεν ήταν από τους νοικοκυραίους τους χωριού, αλλά ούτε είχε και πνευματικές ικανό­τητες και τη μόρφωση που χρειαζότανε για να αναλάβει πρόεδρος. Ο άνθρωπος παρ' όλα αυτά, όταν του ανακοίνωσαν την απόφαση να τον κάνουν πρόεδρο, αντέδρασε δειλά-δειλά.

Χωριανοί, τους λέγει, εγώ γελάδες και βόδια είμαι άξιος να δι­ευθύνω, εσείς δεν είστε βόδια, πώς να σας διοικήσω, πώς να γίνει αυτό που μου λέτε! Τελικά τον κάνανε πρόεδρο δηλαδή όπως λένε μερικοί «εντιμότατο άρχοντα». Μετά από αυτά ησυχάσανε και στο χωριό ήλθε η γαλήνη και η αγάπη. Όμως, ως συνήθως, και τότε εί­χαν έθιμο, όταν πεθάνει κάποιος, ο πρόεδρος του χωριού του έλε­γε λίγα λόγια ως επικήδειο μέσα στην εκκλησία.

Ο νέος πρόεδρος όμως είχε συναίσθηση ότι δεν ήταν άξιος γι' αυτό. Ούτε ήθελε να του γράφει άλλος τους επικήδειους του, που και αυτό μπορεί και τώρα να γίνεται. Ό,τι έλεγε το έλεγε από μό νος του. Έπειτα μια και αυτά που έλεγε αφορούσαν μόνο τον πε­θαμένο, έσκυβε στο φέρετρο -μακριά από εδώ- γιατί υπάρχουν με­ρικοί που άμα αναφέρεις μόνο τη λέξη φέρετρο σου κόβουν και την καλημέρα και στο αυτί σιγανά έλεγε ό,τι είχε να πει.

Αυτό έγινε κάμποσες φορές, οι χωρικοί όμως άρχισαν να απο­ρούν και να λένε μεταξύ τους τι να τους λέει ο πρόεδρος, αλλά αυ­τός τα έλεγε τόσο σιγά που ούτε λέξη δεν άκουγαν. Τους έφαγε η περιέργεια, τι να κάνουν. Έπειτα από αρκετή συζήτηση αποφά­σισαν να κάνει, στα ψέματα, ένας τον πεθαμένο. Τον τακτοποίη­σαν, όπως έπρεπε κανονικά, χτύπησαν οι καμπάνες τον πήγανε στην εκκλησία και ο παπάς έψαλε τα σχετικά. Όταν ήλθε η ώρα. πλησίασε ο πρόεδρος τον νεκρό, έσκυψε κοντά στο αυτί του και του είπε αυτά που έλεγε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Τελικά έγι­νε γνωστό γιατί έγινε όλη αυτή η ιστορία, οπότε καλέσανε τον υπο­τιθέμενο πεθαμένο και τον ρώτησαν να τους πει, τι του είπε στο αυ­τί ο πρόεδρος.

Και αυτός απάντησε: - Τι να μου πει χωριανοί! Μου είπε, αγα­πημένε μας Παναγιώτη, δεν θέλαμε να πεθάνεις, αλλά αφού πέθα­νες, εμείς στεναχωρεθήκαμε πολύ. Περισσότερο στενοχωρέθηκα εγώ που ως πρόεδρος θα έχω και την φροντίδα της γυναίκας σου. Όμως εκεί που πας, πες στους χωριανούς μας ότι το χωριό μας πά­ει κατά γκρεμνού. Και πως ήταν δυνατόν να μην πάει κατά γρεμνού, αφού οι χωριανοί μας βγάλανε πρόεδρο εμένα.

Έτσι πες τους ότι το χωριό το διοικεί ο γελαδάρης. Άντε στο καλό και μη στενοχωριέσαι. Αργά ή γρήγορα και μεις αυτού θα έλ­θουμε. Καλό δρόμο να έχεις. Έπειτα από αυτή την ιστορία βάλα­νε μυαλό και πήγανε μπροστά.

Αλλά μήπως και στη δική μας εποχή δεν γίνονται περίπου αυ­τά τα πράγματα; Διότι συχνά καταλαμβάνουν αξιώματα άνθρωποι χωρίς τα απαραίτητα προσόντα! Αξιομνημόνευτα είναι τα λόγια κά­ποιου υπουργού που είπε, ότι αν δεν είχαν τον τάδε αρχηγό «εμάς τους περισσότερους δεν θα μας γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πο­λυκατοικίας μας». Αυτό τα λέει όλα. Είναι άξιος συγχαρητηρίων για την ειλικρίνεια του και το θάρρος του.