Ο κούκος

ΚΟΥΚΟΣ

[Ο προάγγελος της άνοιξης]

του Γιάννη Σαντάρμη

Ο λαός μας πιστεύει ότι ο κούκος έχει μόνο μια αποστολή, να φέρει την άνοιξη. Για να τραγουδήσει την άνοιξη, πιάνει πάντα ορισμένους λόφους και δένδρα και δεν κάθεται όπου κι όπου. Λένε, μάλιστα, πως είναι τόσο περήφανος, που, έστω και μια φορά, να τον αποδοκιμάσουν, δεν ξαναπατά σ’ εκείνον τον τόπο.

Ο ΚΟΥΚΟΣ

                      Τώρα που Μάρτης έρχεται, τώρα π’ Απρίλης φτάνει,

                      που μπουμπουκιάζουν τα κλαριά, τα δέντρα φυλλουριάζουν

                      και χορταριάζουν τα βουνά κι οι κάμποι πρασινίζουν,

                      βγαίνουν να πλέξουν τις φωλιές, να κλώσουν τα πουλάκια,

                      βγαίνει κι ο κούκος μοναχός, ο ξεμονιάρης κούκος,

                      και τραγουδάει στις φυλλουριές, λαλεί συχνά στις πύκνες

                      και λέει πως ήρθε η άνοιξη, πως φτάνει καλοκαίρι.

                      -Λάλα το, κούκο μ’, λάλα το κρυμμένος μες στο λόγγο,

                      μέσα στο λόγγο το χλωρό, στο μαλακό ροδάμι,

                      κελάηδα το το χάραμα, πες το το μεσημέρι,

                      σκούξε το και τ’ απόγιομα, που πέφτουνε τ’ απόσκια

                      και δροσερεύουν οι πλαγιές και τα ζερβά ανασαίνουν.

                      Να σ’ αγρικήσουν να λαλείς, ν’ ακούσουν τη φωνή σου

                      να βγούνε οι νιοι, να βγούνε οι νιες, να μάσουνε λουλούδια,

                      να σ’ αφουγκράσουν στα μαντριά,
                      να σ’ αυτιαστούν στις στάνες,

                      να βγούνε κι οι τσοπάνηδες, να πάρουν τα κοπάδια,

                      να πάνε απάνω στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν,

                      τα γίδια να κουρέψουνε, τα πρόβατα ν’ αρμέξουν,

                      τυρί σ’ ασκιά να πήξουνε, μυτζήθρα σε τσαντίλες.