TREILER

Το παρόν Ιστολόγιο έχει σκοπό να περισώσει & να προβάλλει τη ρουμελιώτικη ιστοριολαογραφία -

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Ο κρασοπούλος

Ο ΚΡΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
[Ο τραγουδιστής του αμπελιού]
του Γιάννη Σαντάρμη

                                           Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΙΟΥ

                                Στ’ αμπέλι το κατάχλωρο δασιά που ’ναι τα φύλλα,
                                δασιά που ’ναι και τα κλαριά κι απάνω σε φουρκάλα
                                φωλιάζει ο αμπελουργός, κουρνιάζει ο κρασοπούλος.
                                Έστησε αυτού, με τη Μαρτιά, την όμορφη φωλιά του,
                                όμορφη και περίπλουμη και στρογγυλή, σαν τάσι,
                                απ’ όξω είναι περίπλουμη και μέσα είναι στρωμένη,
                                στρωμένη με τα πούπουλα, με τ’ απαλά τ’ αχνούδια,
                                όμορφη σαν τον ουρανό, περίκαλλη σαν κάμπος,
                                καθώς είναι όμορφος κι αυτός μες στα χρυσά φτερά του,
                                μες στα χρυσά, μες στα καφέ, στα κίτρινα, στα μαύρα.
                                Πέτρα την πέτρα δεν πατεί, λιθάρι το λιθάρι,
                                μ’ από ’να κλήμα φτερουγά και σ’ άλλο κλήμα πάει,
                                στ’ άλλα μια ψίχα τραγουδά, μια στάλα κελαηδίζει,
                                αλλά στο κλήμα της φωλιάς το χιλιοζηλεμένο
                                κορφοπετά κι ακροπατεί και βεργολημεριάζει
                                και σταίνει λάλημα γλυκό, απ’ το πρωί ως το βράδυ,
                                κι όλο τ’ αμπέλι αχολογά, απάνω αυτός λαλάει
                                και κάτου, μες στις φυλλουριές, κλωσά η συντρόφισσά του,
                                αυγά κλωσά περίμορφα, στρογγυλοπλουμισμένα.
                                Κι όταν σωπαίνει κάποτε, να πάρει λίγη ανάσα
                                κι όταν λυγίζει το κλαρί, στο φύσημα τ’ αγέρα,
                                μια γέρνει εδώ, μια γέρνει εκεί κι όλο κοιτά την κούρνια,
                                να ιδεί πως πάει το κλώσημα, να ιδεί την πουλομάνα,
                                μην όξω κάτι ξέσυρε, να το περιμαζώξει
                                και κάνα αυγό μην κύλησε και κρυώσει και χαλάσει.
                                Πέρασε ο κούκος κι άφησε σ’ άλλη φωλιά τ’ αυγό του,
                                εδώ είδε έναν να κλωσά κι άλλον να τραγουδάει,
                                να τραγουδάει με τ’ όνειρο της φαμελιάς στα μάτια.
                                Με το τραγούδι ξεκινά με το τραγούδι φεύγει,
                                με το τραγούδι έρχεται και πάλι ο κρασοπούλος
                                από το καρποχώραφο κι από την κρύα πηγούλα,
                                κλωνί σιτάρι κουβαλά, στάχυ κριθάρι φέρνει,
                                στο στόμα έχει το νερό, στη μύτη τις σταγόνες,
                                τραγούδησε το ταίρι του και τώρα το ταγίζει,
                                τραγούδησε το ταίρι του και το ποτίζει τώρα,
                                σπυρί-σπυρί τρώνε μαζί, νερό γεύονται αντάμα,
                                αντάμα και πλαγιάζουνε, σα σουρουπώσ’ η μέρα,
                                κι όσο στην ταπεινή φωλιά τα μάτια τους να κλείσουν,
                                το πράο τ’ αγέρι της νυχτιάς γλυκά τους νανουρίζει
                                με το φουρφούρι τ’ απαλό, που κάνει μες στα φύλλα.
                                -Χρυσέ λυράρη τ’ αμπελιού, χρυσέ και παινεμένε,
                                Να  ’χα την ώρια φορεσιά, που ντύνεσαι και που ’χεις,
                                που ’χεις στα σταροχώραφα, που ντύνεσαι στ’ αμπέλια,
                                μα πιο καλά ήταν να ’μουνα κι εγώ ένα κρασοπούλι,
                                να βγαίνω και να τραγουδώ, να διαλαλώ, να λέω.
                                -Τρεις, τρεις παράδες το κρασί και τρεις το κρασοράκι!
                                Να παίρνει ο κόσμος κι ο ντουνιάς, να πίνει να μεθάει,
                                να λέγει το τραγούδι σου, να σέρνει το σκοπό σου.
                                -Τρεις, τρεις παράδες το κρασί και τρεις το κρασοράκι!
                                Να παίρνει ο κόσμος το κρασί, να πίνει να μεθάει,
                                Να λέγει το τραγούδι σου, να σέρνει το σκοπό σου.
                                -Τρεις, τρεις παράδες το κρασί και τρεις το κρασοράκι!


Δεν υπάρχουν σχόλια: