Το πιάτο με το σιτάρι

ΠΩΣ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΟ ΠΙΑΤΟ

ΜΕ ΤΟ ΣΙΤΑΡΙ

του Νίκου Σωτηρόπουλου από το βιβλίο του:

«Λαογραφικά για το χωριό μου τον Ασβέστη

Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του
αγαπητού δημοσιογράφου Ηλία  Προβόπουλου

Στις  ονομαστικές  γιορτές  οι  νοικοκυρές  από  την  προηγούμενη  μέρα  ξεχώριζαν το καλύτερο σιτάρι, το διάλεγαν στο ταψί, το έπλεναν και το έβαζαν να βράσει. Μετά το βράσιμο το άπλω­ναν στο πλαστήρι και τ' άφηναν να κρυώσει. Πρόσεχαν κατά το βράσιμο να μην παραβράσει και σκάσει, αλλά να μείνει σπειρωτό.

    Με το σιτάρι αυτό γέμιζαν ένα πιάτο, το οποίο στόλιζαν με ζάχαρη, κουφέτα, σταφίδες, καρύ­δια και ρόδια. Το πιάτο αυτό η νοικοκυρά το πήγαινε στη εκκλησία και το τοποθετούσε στο πεζούλι του Ιερού κάτω από τις εικόνες του τέμπλου για να ευλογηθεί. Στο τέλος της απόλυ­σης το μοίραζε στο προαύλιο στους χωριανούς για τα «χρόνια πολλά» του προσώπου που γιόρταζε. Το στόλισμα του πιάτου ήταν θέμα ικανότητας και επιδεξιότητας της κάθε νοικοκυ­ράς.

    Ήταν γραφικότατο το θέαμα να βλέπει κανείς κάθε γιορτή αραδιασμένα τα στολισμένα πιάτα πάνω στα πεζούλια της Ωραίας Πύλης. Το πρόσφορο, το σιτάρι και το ποτήρι με το κρασί, δεν ήταν μονάχα ένδειξη αγάπης στο πρόσωπο που γιόρταζε, αλλά και απόδειξη βαθιάς πίστης στους αγίους και τις γιορτές τους.