Τα γεφύρια στο Αρχάνι

ΤΟ ΑΡΧΑΝΙ & Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ

[του Ηλία Τσέλου]

 

Στο Αρχάνι της Φθιώτιδας, κοντά στις στοές των αρχαίων μεταλλείων και τους τόνους των χαλκούχων αποθέσεων από τις εκκαμινεύσεις  τους (σκωρίες), δίπλα σε αρχαίες ακροπόλεις και Μυκηναϊκά νεκροταφεία, με τα ονόματα της Φθίας, των Μυρμιδόνων, του ημίθεου Αχιλλέα αλλά και του μυστηριώδους Χάλκωνα να διατηρούνται ακόμα στην συλλογική μνήμη και την φαντασία των κατοίκων, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πέτρινων γεφυριών μερικά από τα οποία πνιγμένα στην πυκνή βλάστηση έχουν χαθεί και ξεχαστεί, άλλα έχουν λαφυραγωγηθεί  από βάνδαλους και μερικά επιμένουν ακόμα να αντιστέκονται στους καιρούς και στους νεοβάρβαρους «κληρονόμους»  του αρχαίου ημών κλέους, προσμένοντας ίσως  κάποιο θαύμα.

Θεμελιωμένα πάνω σε πανάρχαιους δρόμους που συνέδεαν την Θεσσαλία με τους Δελφούς και την Κίρρα, φαίνεται ότι ανήκουν σε διάφορες οικοδομικές φάσεις, από την αρχαιότητα; μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα,  όταν εκεί κοντά υπήρχαν τα σύνορα του νέου Ελληνικού κράτους και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ίσως η ύπαρξη και η συντήρησή τους συνδέθηκε και με τις στρατιωτικές ανάγκες της εποχής. Το ανάγλυφο της περιοχής (μικροί και ασήμαντοι φαινομενικά χείμαρροι), το μήκος των τόξων – σηράγγων (6-8 μέτρα)  και ο μεγάλος τους αριθμός (οι ντόπιοι κάνουν λόγο για πάνω από σαράντα) δημιουργούν έναν ανεξιχνίαστο γρίφο για το πότε, το πώς και το γιατί.

Ένας χώρος που θα μπορούσε να είναι ένα πανέμορφο αρχαιολογικό και ιστορικό πάρκο, έχει παρατηθεί στην λήθη και τις ορέξεις των αμαθών επιτήδειων που ψάχνοντας για κρυμμένες λίρες και λογιών θησαυρούς δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα!

Η Ελλάδα που μας κάνει περήφανους για την ιστορία μας και ταυτόχρονα  μας κάνει να ντρεπόμαστε για τους επιγόνους της (όλους εμάς ως άμεσους δράστες ή  μακαρίως καθεύδοντες…)

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου