Χρόνια παιδικά κι απερίσκεφτα

ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ-ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΚΙ ΑΠΕΡΙΣΚΕΦΤΑ

-Αναδρομή στα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια-

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Η γενιά μου, η μεταπολεμική γενιά, έζησε τα παιδικά της χρόνια στο χωριό μας. Χρόνια πέτρινα της δεκαετίας ‘50-’70. Χρόνια δύσκολα, φτωχικά αλλά ταυτόχρονα ανέμελα και απερίσκεφτα. Η γενιά μας είχε ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Να συνεχίσει τις σπουδές μετά το δημοτικό σχολείο το εξατάξιο Γυμνάσιο, που κάποιοι προνοητικοί χωριανοί μας με τιτάνια προσπάθεια ίδρυσαν στον Άγιο Γεώργιο, το κεφαλοχώρι της δυτική Φθιώτιδας.

Ο μαθητόκοσμος του Γυμνασίου απαρτίζονταν από ντόπια  αλλά και παιδιά που προέρχονταν από τα γειτονοχώρια. Μεριά φιλοξενούνταν σε σπίτια; συγγενών τους. Τα περισσότερα νοίκιαζαν μια καμαρούλα μαζί με κάποιον συμμαθητής τους για να μοιράζονταν το μικρό νοίκι. Οι περισσότεροι σπιτονοικοκύρηδες ήταν πονόψυχοι και τα φρόντιζαν σαν τα δικά τους παιδιά, συμμεριζόμενοι την ανέχειά τους. Τα Σαββατοκύριακα τα παιδιά επέστρεφαν στα χωριά τους με τα φορτοεπιβατηγά της εποχής.

Ένα άλλο σπουδαίο προσόν που προσέλκυε τους μαθητές της ευρύτερης περιοχής ήταν η λειτουργία του Μαθητικού Κέντρου όπου σιτίζονταν δωρεάν και μελετούσαν με τη βοήθεια των καθηγητών.

                             

Και όλοι εμείς τότε σταθήκαμε τυχεροί αφού με εφαλτήριο το Γυμνάσιο ξεδιπλώσαμε τα φτερά μας για παραπέρα πετάγματα, για ανώτερες σπουδές και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Το Γυμνάσιο αυτό υπήρξε απροσδόκητη ευλογία για την μετέπειτα κοινωνική ανέλιξή μας!

                             

Η εξωσχολική ζωή για τα δεδομένα εκείνης της εποχής δεσμεύονταν από βασανιστικούς περιορισμούς. Όλο όχι και μη, δεδομένου ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας ήταν αυστηροί και οπλισμένοι με  υπερεξουσίες που το σύστημα σκόπιμα τους φόρτωνε, ψαλίδιζαν τις παιδικές μας ελευθερίες. Η πρόσβαση στους κεντρικούς δρόμους την ημέρα ήταν περιορισμένη και το βράδυ απαγορευμένη. Η παρακολούθησε κινηματογράφου, που οι φιλοπρόοδοι αφοί Μυλωνά λειτουργούσαν τότε στο χωριό, αυστηρά απαγορευμένη. Οι περιπολίες και οι έφοδοι των καθηγητών στα δωματιάκια συνηθισμένο φαινόμενο, με την παρουσία πολλές φορές και του χωροφύλακα ως φόβητρου.

                             

Παρ’  όλες τις απαγορεύσεις οι ζαβολιές και οι παρανομίες ήταν στο αίμα μας. Σκασιαρχεία, λεηλασίες καρποφόρων δέντρων, κολύμπι στο Σπερχειό, κυνήγι αγριοπουλιών με τις σφεντόνες, κολτσίνα και λαθραίο τσιγαράκι στα απόμερα δασάκια. Και τα βράδια στα καμαράκια οι ζαβολιάρικες συνάξεις. Ιστορική έμεινε η φράση: «Σε είδα, σε γνώρισα, πες μου ποιος …είσαι» κάποιου καθηγητή σε νυχτερινή έφοδο.

                             

Παρ’ όλα αυτά όμως οι αυστηρές αλλά σεβάσμιες μορφές των καθηγητών μας έδιναν καθημερινά το δικό τους αγώνα  στη συντηρητική  κοινωνία του χωριού μας για μια αξιοπρεπή ζωή και μια καλύτερη παιδεία.

Κάπως έτσι διάβαιναν οι ώρες, οι μέρες και τα χρόνια εκείνων των δεκαετιών. Μισός αιώνας ζωής και πλέον παρήλθε από τότε, Όμως ένα ζεστό κομμάτι της καρδιάς μας παρέμεινε ριζωμένο εκεί. Χρόνια λιτά, στερημένα αλλά ζεστά κι ανθρώπινα.

Οι αναμνήσεις, ευτυχώς, δεν έχουν όρια!