Εκδρομή από Παλαιό Φάληρο στη Ροσκά Ευρυτανίας

Η Εκδρομή μου Παλαιό Φάληρο - Ροσκά Ευρυτανίας

[Του Νίκου Δ. Παπαδιονυσίου]

Βελούχι: Η Κεφαλή του Δία ή Ποσειδώνας ή Παππούς ή άλλως πως όπως φαίνεται από θέση Λελούδα Μερκάδας

Όταν το 2001, ψηλά, από το διάσελο της Καλιακούδας και καθώς κατηφορίζαμε φοβισμένοι τον κακό χωματόδρομο- πετρόδρομό της προς την ερημική Στουρνάρα (Δολιανά) και την κοίτη του Κρικελλοπόταμου παρατηρούσα το δασωμένο Παναιτωλικό και την Οξιά, απολήξεις των Βαρδουσίων, όπου ποτέ δεν είχα πατήσει παρόλες τις διαδρομές μου στην Ευρυτανία, δεν φανταζόμουν ότι μετά δεκαεπτά χρόνια θα περνούσα από τα δάση τους για να επισκεφτώ την όμορφη Ροσκά..

Η τότε διαδρομή που είχα σχεδιάσει περιλάμβανε Κάψη, Καρπενήσι, Κλαυσί, δρόμο προς Ανιάδα, χωματόδρομος λίγο πριν την Ανιάδα προς την κατασκήνωση της Trekking Hellas στα χαμηλά της Καλιακούδας πάνω από Μεγάλο Χωριό, άνοδο- κάθοδο Καλιακούδας, Στουρνάρα, κοίτη Κρικελλοπόταμου όπου πάρκαρα, river trekking για Πανταβρέχι, επιστροφή στον χώρο που πάρκαρα και το μοναδικά κομμάτι στο Παναιτωλικό, δρόμος προς Ροσκά (4 Km), Καστανούλα, Άγιος Χαράλαμπος, Σκοπιά, Δομνίστα, Κρίκελλο, Ράχες, Κάψη.  

Για καλή ενημέρωση και φωτογραφίες ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει στο Google:

Μια εκδρομή στο Πανταβρέχι του Κρικελλοπόταμου Ευρυτανίας του 2001.

http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.gr/2015/10/blog-post_6.html?spref=fb

Ήλθε όμως η ώρα για τη νέα επίσκεψή μου στο λοιπό κομμάτι με τα χωριά του Παναιτωλικού που κάποια έβλεπα από μακριά, από τον χώρο της Ι.Μ. Παναγίας του Προυσού κι αναρωτιόμουν γι΄ αυτά κι αναζήτησή μου της 20^ης Αυγούστου 2018 για το τέμπλο του Αγραφιώτη- Μεγαλοκαψιώτη παππού μου, πατέρα της μητέρας μου στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής της Ροσκάς Ευρυτανίας.

Ακολούθησα με την παρέα του φίλου Μεσαιοκαψιώτη Νίκου Παπαηρακλή την διαδρομή, όπως τουλάχιστον ήταν το 2018, Κάψη- Καρπενήσι, 21 Km, Καρπενήσι- Προυσός- Καστανιά Ευρυτανίας 40 Km, Καστανιά- Πρόδρομος 8 Km, ασφαλτόδρομοι, Πρόδρομος- Ροσκά, 20 Km, καλός γενικά μέχρι μέτριος χωματόδρομος..

Ευκαιρία να δημοσιεύσω και κάποιες από τις φωτογραφίες μου με ότι πληροφορίες μου, της Ορεινής Δυτικής Φθιώτιδας κι Ευρυτανίας για κάποιες απ΄ τις καλλονές τους από το  μοναχικό μου ταξίδι από το Παλαιό Φάληρο μέχρι Μεσαία Κάψη την πρώτη ημέρα, από Μεσαία Κάψη μέχρι Ροσκά την δεύτερη.

Ήδη από το Φάληρο είχα μιλήσει με τον λίαν αγαπητό φίλο, συγγραφέα,  δάσκαλο και κοντοχωριανό Τάκη Ευθυμίου, και συνεννοηθήκαμε ν΄ ανταμώσουμε στον Αη Γιώργη,

Ανταμώσαμε στην όμορφη πλατεία του Αγιώργη, όπου είχα την τιμή να γνωρίσω και την σύζυγό του κυρία Κούλα, την θυγατέρα και τον γαμπρό του με τα εγγόνια του...

Συνέχισα προς τη Μεσαία Κάψη όπου διανυκτέρευσα. Συνάντησα τον φίλο φιλόλογο και σύντροφο σε ταξίδια στους τόπους μας Καψιώτη Νίκο Παπαηρακλή.

Ο αγαπητός φίλος, καθηγητής θεολόγος, ερευνητής και συγγραφεύς Ζαχαρίας Ζηνέλης που προσδοκούσα ν΄ ανταμώσω στη Καστανιά Προυσού, μου γνώρισε ότι πιθανώς θα ήταν δεσμευμένος την ημέρα που θα περνούσα από Καστανιά..

Το απόγευμα πήγαμε στη Μεγάλη Κάψη για ν΄ αποδώσω τα πρέποντα στους απόντες μου στη Παναγιά, να χαιρετήσω όποιους φίλους- ες και τέλος για τα  τσιπουράκια μας στην Πλατεία Ευαγγέλου Καλαντζή..

Το μικρό πλέον χωριό της Μεσαίας Κάψης με την εγκατάλειψή του από τους κατοίκους του, όπως και όλων σχεδόν των χωριών της ορεινής Φθιώτιδας κι Ευρυτανίας, απέχει 50 km από την Λαμία, 20 από το Καρπενήσι, ευρισκόμενο στην οδό που συνδέει τις δυο πόλεις, στους πρόποδες του Βελουχιού, δίπλα στον Καψιώτη Σπερχειό, τροφοδότη του Σπερχειού.

…………………………………………………

Λίγα για την Μεσαία Κάψη

Πολλοί περνούν πηγαίνοντας για όλη την Ευρυτανία αλλά και Αιτωλία, λίγοι σταματούν στο όμορφο χωριό καθώς χρησιμοποιούν τον δρόμο Λαμίας- Καρπενησίου και που το κόβει στα δυο.

Μετά την κατάκαυση το 1695 από το ν Μανιάτη εξωμότη Λυμπεράκη Γερακάρη του χωριού των Μεταξάδων της δυτικής Φθιώτιδας, ονομαστού για την παραγωγή μεταξιού, επειδή έχασε κοντινή μάχη με τους οπλαρχηγούς της περιοχής ή κατά την παράδοση, οι άρχοντές του αρνήθηκαν να του δώσουν πανέμορφη κοπελιά, το χωριό διασπάστηκε σε τρία μικρότερα: Την Μεγάλη Κάψη, την Μεσαία Κάψη και την Πέρα Κάψη (Τυμφρηστό), στο περίπου ίδιο υψόμετρο.

Τα χωριά αυτά, όπως και όλα σχεδόν τα χωριά της ορεινής Φθιώτιδας και της αδελφής Ευρυτανίας, κτίστηκαν στον επισφαλή για κατολισθήσεις, ανάλογα με την σύνθεσή του σε πετρώματα, φλύσχη της Πίνδου. Έτσι, πολλά  χωριά μας έχουν καταστραφεί ή υφίστανται συνεχώς τις συνέπειες, μικρές ή μεγάλες.

1937 και αρχίζει η κατολίσθηση του χωριού και της εκκλησιάς του Άη Δημήτρη. Οι χωριανοί, άρχισαν σταδιακά, ανάλογα με τις ζημιές των κατοικιών τους, να εγκαθίστανται σε καλύβια και αγροικίες..

Ότι απέμεινε ενός σπιτιού της παλιάς Μεσαίας Κάψης, από τα λίγα ερείπια που δεν σκεπάστηκαν εντελώς από βάτα και άλλη βλάστηση..

1944 και οι Γερμανοί καίνε τα όποια κατοικημένα σπίτια του χωριού, εκτός από δύο, και τα καλύβια του. Έτσι όλοι οι χωριανοί εγκαταστάθηκαν σε πρόχειρα καλύβια μέχρι την εποχή του Εμφυλίου οπότε εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους και να εγκατασταθούν σε κωμοπόλεις, χωριά και πόλεις μακριά από το κύριο θέατρο του αδελφοκτόνου πολέμου.

Φωτογραφία από πλατανόδασος στην ορεινή Φθιώτιδα κι Ευρυτανία. Εδώ στον Καψιώτη Σπερχειό στη Μεσαία Κάψη..

1949- 1951, με το τέλος (;) του Εμφυλίου η Βασιλική Πρόνοια έκτισε το νέο, σημερινό χωριό της Μεσαίας Κάψης που ονόμασε Άγιο Κωνσταντίνο προς τιμή του διαδόχου, αργότερα βασιλιά Κωνσταντίου, ονομασία που δεν επικράτησε, με αποτέλεσμα όχι μετά πολύ να πάρει το παλιό του όνομα: Μεσαία Κάψη..

1951, με την ανέγερση νέας εκκλησίας με την ονομασία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τοποθετήθηκε το διασωθέν τέμπλο του Υφαντή..

Η νέα εκκλησιά δημιούργησε φόβους ότι θα καταρρεύσει με κάποιον σεισμό. Έτσι δρομολογήθηκε η ανέγερση νέας, της σημερινής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, με θυρανοίξια το 1967, όπου τοποθετήθηκε και το τέμπλο του Υφαντή

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο νέο χωριό μοιράστηκαν με κλήρο οι κατοικίες με τα οικόπεδά τους, όλα 220 m²

^{……………………………………………………………..}

Την επομένη, 20.08.2018 ξεκινήσαμε πρωί στις οκτώ με τον Παπαηρακλή για νά΄ χουμε χρόνο μπροστά μας για την για ένα μέρος της άγνωστή μας διαδρομή από τη διχάλα του δρόμου προς Αιτωλοακαρνανία (Λαμπίρι, Θέρμο) και αυτόν των χωριών του Παναιτωλικού.

Πήραμε τον γνωστό, όλο φουρκέτες  δρόμο για Καρπενήσι μέσω Πέρα Κάψης (Τυμφρηστού), Περάσαμε την σήραγγα. Συνέχεια,  αφήνοντας πίσω τον Άγιο Νικόλαο(Λάσπη).Αποφύγαμε την γνωστή μας ανάβαση μέσω Ράχης Τυμφρηστού για λόγους οικονομίας χρόνου.

Χρησιμοποίησα τον νέο δρόμο παρακάμπτοντας το Καρπενήσι έχοντας στ΄ αριστερά μας σε υψ.1100 μέτρων την Μυρίκη (Μυρίση) που υπάγεται σήμερα στο Δήμο Καρπενησίου και είχε σαν πρώτη ονομασία Μικρό Καστράκι.

…………………………………………….

Το Καρπενήσι από τη Μυρίκη κάτω απ΄ τον Τυμφρηστό (Βελούχι)

Αργότερα ονομάστηκε Μυρίση, πιθανά επειδή η περιοχή ευωδίαζε από τις πολλές μηλιές. Τη νέα ονομασία πήρε για ν΄ αποφεύγεται η σύγχυση με το Μύρεσι των Αγράφων (Μάραθο), χωριό πασίγνωστο για τα κτηνοτροφικά του προϊόντα και τις τοπικές του ενδυμασίες.

Ενδιαφέρουσα είναι η εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου του 1898 «με το θαυμάσιο τέμπλο από ολοσκάλιστο ξύλο καρυδιάς, έργο του λαϊκού ξυλογλύπτη και λεπτουργού Στέλιου Υφαντή (1900)» (σύμφωνα με παραπομπή στο διαδίκτυο).

Τον Αύγουστο του 1823 το χωριό πυρπολήθηκε από τον Μουσταή πασά. Αύγουστο/1944, οι Γερμανοί έκαψαν ζωντανό κάτοικό του και σκότωσαν δυο.

Σε περιοχή του έπεσαν Βρετανοί και Έλληνας αλεξιπτωτιστές που με την Ε.Α ανατίναξαν και γκρέμισαν την γέφυρα του Γοργοποτάμου.

Ανιψιός του Έλληνα αλεξιπτωτιστή,  φίλος και συνάδελφός μου Μηχανικός διεθνούς φήμης που τον χάσαμε προ μηνών σε τόπο μεγάλης ομορφιάς και  θέας έφτιαξε εξοχικό.

……………………………………………….

Και στη συνέχεια αρχίζει η μαγεία των χωριών της διαδρομής αριστερά και δεξιά του Καρπενησιώτη μέχρι τον Προυσό κι  η αναφορά τους με λίγα λόγια για όσα έχω επισκεφτεί και φωτογραφήσει κατ΄ επανάληψη επί χρόνια με συγγενείς ή φίλους μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όσα παραλείπω δεν είναι εξ ίσου αξιόλογα. Μπορώ να πω ότι τ΄ αφήνω  για άλλες νέες εκδρομές μου μελλοντικές..

Κορυσχάδες: Ένα όμορφο χωριό πασίγνωστοι από την εποχή της Ε.Α

Στη φωτογραφία το Ιστορικό Σχολείο, σημερινό Μουσείο των εργασιών του Εθνικού Συμβουλίου το 1944. Φωτό Σπύρου Μελετζή

Το Ιστορικό Σχολείο σε φωτό μου του 2015,

Οι Κορυσχάδες από ψηλά..

Κλαψί: Στο ιστορικό Κλαυσί ή Κλαψί που το όνομά του οφείλεται στον κλαυθμό και οδυρμό των σφαγών του 279 π.Χ από τον Βρέννο με τους Γαλάτες του τους οποίους τελικά κατανίκησε, άνδρες και γυναίκες μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες με επικεφαλής τους Αθηναίους (διαβάστε Παυσανία ή στο διαδίκτυο), πήγα τρεις ή τέσσερις χρονιές, μόνος ή με τον Βαγγέλη Υφαντή ή και τρίτους, με στόχο  να φωτογραφίσω το τέμπλο που κατασκεύασε ο παππούς μου Στέλιος Υφαντής και να ιδώ το μωσαϊκό δάπεδο του Αγίου Λεωνίδη του 5^ου αι. και το όμορφο χωριό..

Από το δάπεδο του Αγίου Λεωνίδη(Φωτό από το διαδίκτυο)

Η αποστολή μου αποτύγχανε. Ο ιερέας της εκκλησιάς παπα-Σπύρος,   κλειδοκράτορας της εκκλησιάς και του Αγίου Λεωνίδη παλιότερα πριν παραδώσει τα κλειδιά στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, παπάς πολλών εκκλησιών, ήταν αδύνατον να βρεθεί στο Κλαυσί. Αυτό μέχρι την τυχερή μου ημέρα, την 12^η Ιούλη 2017, που και πάλι, ερχόμενοι από Ανιάδα, βρήκαμε τον Άη Γιώργη ορθάνοικτο αλλά και τον παπα- Σπύρο παρόντα και λαό που εργάζονταν μέσα στην εκκλησιά για καθαριότητα . Μας δέχθηκε ευχάριστα.

Ο Άγιος Λεωνίδης έχει σκεπαστεί και ο χώρος του αναμορφώνεται να γίνει επισκέψιμος  όπως πληροφορήθηκα από τον Ευρυτανικά τύπο.

Τμήμα από το Κλαψί από την περιοχή  του Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου.

Μεγάλο Χωριό: Είναι έδρα του Δήμου Ποταμιάς, στον οποίο υπάγεται και ο συνοικισμός Γαύρος. Παρουσιάζει έντονη τουριστική κίνηση από χρόνια με παραδοσιακά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενώνα, καταστήματα, παντοπωλεία, ταβέρνες. Επίσης ταχυδρομείο, κοινοτικό ιατρείο, δημοτικό σχολείο και βιβλιοθήκη. Στον συνοικισμό του Γαύρου υπάρχουν παντοπωλεία με ντόπια προϊόντα.

Στο Μεγάλο Χωριό με φίλους- ες το 1997

Το χωριό είναι καταπράσινο και δροσερό το καλοκαίρι από τα πολλά νερά που διαθέτει.

Τα γραφικά σπίτια διατηρούν το παραδοσιακό τους χρώμα.

Στις 23 Αυγούστου στη γιορτή της Παναγίας της Προυσιώτισσας γίνεται πανηγύρι στον συνοικισμό Γαύρος. Στα πόδια του βρίσκεται η καταπράσινη περιοχή που καταλήγει στο άγριο φαράγγι, το Κλειδί.

Επίσης, στο χωριό υπάρχει η παλιά εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που χτίστηκε πριν από 150 χρόνια.

Στη θέση Κλειδί

Το Μεγάλο Χωριό είναι ένα από τα πρώτα που επισκέφτηκα από τα νεανικά  μου χρόνια με συγγενείς και αργότερα φίλους με τις εκδρομές που οργάνωνα..

 

Μικρό Χωριό: Πρόκειται στην ουσία για δύο χωριά, το Παλαιό και το Νέο.

Το Νέο Μικρό Χωριό είναι στολίδι της Ευρυτανίας. Πλήθος οι επισκέπτες, με ταβέρνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Χτίστηκε 5 km μακρύτερα από το παλιό μετά την κατολίσθηση του βουνού, μέρους της Χελιδόνας, στις 13 του Γενάρη 1963 όπου έχασαν την ζωή τους 13 χωριανοί.

Η κατολίσθηση οφείλεται στο ότι μετά από έντονες βροχές και σεισμική ακολουθία, ανάλογα με την κύρια χημική και ορυκτολογική σύσταση της συγκεκριμένης περιοχής του φλύσχη της Πίνδου (θιξοτροπικά ορυκτά) αλλά και άλλων γεωλογικών παραμέτρων..

Παρά την εγκατάλειψη του παλιού χωριού η οποία ήταν αποτέλεσμα της τρομερής κατολίσθησης , αυτό δεν έπαψε να ζει, καθώς βρίσκεται σε μια τοποθεσία με θέα σ’ ολόκληρη την Ποταμιά.

Στην πλατεία του Παλαιού Μικρού Χωριού υπάρχουν πέντε παλιές βρύσες. ‘Έχει έχει την εκκλησία του, ξενοδοχείο και πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια.

 

Καρίτσα: Βρίσκεται 22 km από το Καρπενήσι σε υψ. 890μ.

Είναι μικρό χωριό με 104 κατοίκους το καλοκαίρι, στην αριστερή όχθη του Καρπενησιώτη, περνώντας το Κλειδί. Οι κάτοικοί του τα παλιά χρόνια έφτιαχναν πεζούλες να σπείρουν καλαμπόκι, να φυτέψουν κλήματα και  οπωροφόρα. Πολλές πεζούλες έχουν απομείνει εγκαταλειμμένες και δείχνουν σήμερα τον αγώνα των ανθρώπων για τα προς το ζην.

 

Στη Καρύτσα έζησε η μάνα μου από τα 6 της μέχρι τα 16 της σε συγγενείς της ορφανή από μάνα κι  αδέλφια.

Ανέβηκα άλλη μια φορά με τον Παπαηρακλή την ημέρα αυτή της εκδρομής μου να θαυμάσω την αγριάδα της Φύσης και το πανέμορφο χωριό όπως το έφτιαξαν τα τέκνα του..   Το βρήκαμε με ελάχιστους ντόπιους παραθεριστές.. 

Η Καρίτσα ή Καρύτσα ψηλά σαν σε αετοφωλιά

Η ώρα περνούσε γρήγορα σε σημείο που φοβόμουν ότι μας απομάκρυνε από τον στόχο μου, την επίσκεψή μου στη Ροσκά ή Ρωσκά όπως συνηθίζει να την γράφει φίλος Ροσκιώτης ή Ρωσικά όπως την έχω απαντήσει σε άλλο κείμενο. Αύξησα την ταχύτητα της μετακίνησής μας.

Σύντομα φτάσαμε στα Διπόταμα. Κρικελλοπόταμος με τον Καρπενησιώτη ενώνονται σ΄ ένα ποτάμι, τον Τρικεριώτη, που περνά κάτω από το παλιό γεφύρι του Μπαλτά και τη νέα γέφυρα και εκβάλει στη Λίμνη των Κρεμαστών.

 

Ο Τρικεριώτης που προκύπτει από το σμίξιμο Καρπενησιώτη και Κρικελλοπόταμου, είναι πολύ δύσκολο για rafting ποτάμι, αφρισμένο, με απότομες στροφές πιο κάτω μέχρι τη λίμνη Αχελώου όπου εκβάλλει..

Άνοιξη πριν χρόνια, με πολύ περισσότερα νερά, έχω θαυμάσει από τις γέφυρες, παλιά και νέα, να περνούν ενθουσιασμένα νιάτα στις λέμβους τους. Επίσης αθλητές rappel να καταρριχώνται με τον εξοπλισμό τους από τα συγκεκριμένα σημεία των γεφυριών..

Από τις δυο πιο πάνω φωτογραφίες μου, η αριστερά, παλιότερη, δείχνει την γέφυρα του Μπαλτά. Η δεξιά, περίπου 2-3 εβδομάδες μετά την κατάπτωση μεγάλων όγκων πετρωμάτων του φλύσχη της Πίνδου από λεπτοπλακώδη ασβεστόλιθο (πιθανέστατα), κάθετης κλίσης που αποκολλήθηκε και κατέπεσε  κλείνοντας το 2015 την συγκοινωνία με Προυσό +. Πέρασα αφού η συγκοινωνία είχε αποκατασταθεί χωρίς να έχουν απομακρυνθεί όλα τα κορήματα με εισέτι πλακωμένη τη γέφυρα του Μπαλτά  και προβλέποντας για το μέλλον νέα κατάπτωση από παρόμοια αποκόλληση λόγω σταδιακής εισχώρησης νερού, διαστολών του από παγετό ή και διαστολής- συστολής των πετρωμάτων ημέρα- νύκτα το καλοκαίρι με τις διαφορές θερμοκρασίας...

 

Το Μοναστήρι του Προυσού κι ο Προυσός:

Είναι τόπος προσκυνήματος όλης της Ελλάδας, ιδίως στις 23 Αυγούστου, ημερομηνία κατά την οποία βρέθηκε η ιερά εικόνα.

 

 

Οι προσβάσεις για την Ι.Μ, είναι και ήσαν αυτή που περιγράφω και τα τότε μονοπάτια μεταξύ τους και αυτό από Δυτική Φθιώτιδα, ο δρόμος από Αιτωλία, Τριχωνίδα, Θέρμο, Λαμπίρι, Αραποκέφαλα, Προυσός από τον οποίο πριν γίνει ο δρόμος οι πιστοί ανέβαιναν με τα τότε μονοπάτια, από Ναυπακτία, με τον δρόμο Δομνίστας-  Σκοπιάς- Καστανιάς- Προυσού  ή τα παλιά μονοπάτια..

Το μοναστήρι, κατά την παράδοση, ιδρύθηκε το 829. Το πιθανότερο, είναι να ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα. Υπέστη πολλές καταστροφές και πυρπολήθηκε από  επιδρομείς με τελευταίους τους Γερμανούς στις 16 Αυγούστου το 1944.

Επισκέψιμο είναι το ρολόι του Μοναστηριού και το επιβλητικό κτίριο του Σχολείου Ελληνικών Γραμμάτων που έχτισε ο Κύριλλος Καστανοφύλλης το 1819 και όπου εικονίζομαι σε παλιά μου φωτογραφία..

 

Τα νερά στην πορεία προς Μαύρη Σπηλιά

Αξιόλογη η βιοτεχνία παραγωγής υπέροχου προσούτου, ή μάλλον Προυσότου, και άλλων αγαθών του πρόσφατα απελθόντος Στρεμμένου..

Το χωριό διαθέτει ξενοδοχείο και πολύ καλές ταβέρνες.

Εκτός από τους δύο πύργους του Καραϊσκάκη αξιόλογη είναι η «Μαύρη Σπηλιά» που βρίσκεται στην απέναντι άκρη του χωριού και απέχει περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το δρόμο σε μια διαδρομή τρεχούμενα νερά και καταπράσινο περιβάλλον.

Εισέρχομαι πλέον βιαστικός στον δρόμο των Ευρυτανικών χωριών του Παναιτωλικού..

Σταματώ και φωτογραφίζω τον Προυσό, Μοναστήρι και χωριό από τ΄ απέναντι λίαν ευχαριστημένος, μην έχοντας δει μέχρι τότε φωτογραφίες παρόμοιες άλλου φωτογράφου μέχρι τώρα που γράφω το παρόν:

Ο Προυσός από τ΄ απέναντι

Η Ι.Μ. Παναγίας από απέναντι

Συνεχίσαμε βιαστικοί προς Καστανιά, όπου στο μαγαζί αναζήτησα από τους χωριανούς θαμώνες μην τυχόν και βρισκόταν στο χωριό ο αγαπητός Ζαχαρίας Ζηνέλης. Ήταν  στο Καρπενήσι. Ελπίζω ν΄ ανταμώσουμε στη Καστανιά το ερχόμενο καλοκαίρι.

Λες όμως και γνώριζαν ότι θα ερχόμασταν έσπευσαν και ειδοποίησαν τον λίαν αγαπητό Κώστα Σπώκο, συνδιαχειριστή της Ομάδας F/B της Καστανιάς και δεύτερο κύριο, χωριανό, που διστάζω να ονοματίσω φοβούμενος λάθος μου στο πρόσωπο γνωρίζοντας πλέον από τότε αρκετούς Καστανιώτες μέσω της πολύ καλής δουλειάς που κάνει η Ομάδα…

Η πιο κάτω φωτογραφία εκκλησιάς του χωριού με το σχόλιο της είναι ο πολύπαθος Άη Νικόλας με τέμπλο του Υφαντή για τον οποίο ασχολήθηκε και ο Ζαχαρίας σε άρθρο του.

 

Στη Ροσκά Ευρυτανίας

Βιαζόμουν πολύ πλέον.

Ευχαριστήσαμε τους φίλους και δρόμο για Ροσκά. Φθάσαμε από καλό δρόμο, ασφαλτόδρομο και χωματόδρομο στην τοπική κοινότητα Ροσκάς, υψ. 1.000 m., στην οποία περιλαμβάνεται και η Στουρνάρα που πανέμορφη κι ερημική μέσα στην αγριότητα του τοπίου φαντάζει από το χοροστάσι της εκκλησιάς της Ροσκάς. 

Αυτή τη φορά είχα εξασφαλίσει τη συνάντηση στην εκκλησιά με τον κ. Χρήστο Κρίκο, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συνδέσμου Ροσκάς, συνοδό στην επίσκεψή της. Ο Καστανιώτης αγαπητός φίλος, θεολόγος κ. Ζαχαρίας Ζηνέλης είχε φροντίσει δίνοντάς μου το τηλέφωνό του. Τους ευχαριστώ!..

Η Αγία Παρασκευή της Ροσκός

Τελειώνοντας την επίσκεψη και φωτογράφησή μου στον Ι.Ν , θαυμάσαμε από την άκρη  του χοροστασιού την υπέροχη άγρια θέα της Καλιακούδας, του δρόμου της καθόδου από το διάσελό της, τα μοναχικά Δολιανά, έρημα με τον θάνατο του μοναδικού του κατοίκου, του «αμερικάνου» Νίκου Μουτογιάννη και την κοίτη του Κρικελλοπόταμου προς Πανταβρέχι(ει)..

Μετά το γεύμα μας σε μαγαζί του χωριού, πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή με την ίδια διαδρομή καθώς ο δρόμος προς Δομνίστα λόγω έργων είναι κλειστός, με στάση στον Προυσό για καφέ

Νίκος Δημητρίου Παπαδιονυσίου/ 11.01.2023

 

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου