"ΑΜΑΔΡΥΑΔΕΣ"

ΑΜΑΔΡΥΑΔΕΣ

[Από το βιβλίο του Τάκη Ευθυμίου: "Μυθικά Παράξενα Όντα του ελληνικού χώρου"

Στενά συνδεδεμένος ο άνθρωπος με τη φύση σε παλαιότερες εποχές σεβόταν και εκτιμούσε τα ζώα και τα φυτά που τον βοηθούσαν στην επιβίωσή του. Κατανοούσε την αμοιβαία εξάρτηση όλων των βασιλείων της ζωής και το κάθε τι έπαιρνε θέση στη συνείδησή του, ανάλογα με τη χρησιμότητά του. Έδιδε σ' αυτά υπόσταση, τα θεωρούσε ζωντανούς οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου και πολλές φορές τούς απέδιδε θεϊκές ιδιότητες. Θεοί παίρνουν μορφή δένδρων για να πλησιάσουν τον έρωτά τους, άνθρωποι τιμωρήθηκαν να ζήσουν σαν φυτά για το παράπτωμά τους ή δένδρα, όπως η Ιερή Βαλανιδιά της Δωδώνης, είναι το ενδιάμεσο μέσον μεταξύ θνητών και αθανάτων.

Τα δένδρα, πολύ κοντά στον άνθρωπο, έτοιμα να τον ξεκουράσουν ή να τον προστατεύσουν από τον ήλιο ή τη βροχή, με την καθημερινή επαφή μαζί τους, έγιναν αφορμή να γεννηθούν θρύλοι και παραδόσεις γύρω απ’ αυτά, που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζουν. Στα δάση και στα νερά πίστευαν ότι κατοικούσαν οι Νύμφες, κόρες του Δία και ακόλουθες της Αρτέμιδος. 

Μία κατηγορία Νυμφών, τις οποίες ονόμαζαν Αμαδρυάδες, κόρες του Ουρανού, αρχαιότερες από τις κόρες του Δία, θεωρούσαν ότι ήταν ταυτισμένες με την ζωή των δένδρων. Μόλις κάνει την εμφάνισή του ένα δενδράκι, μια Αμαδρυάδα, έλεγαν, το αναλαμβάνει, το προστατεύει και μοιράζεται τη μοίρα του. Όταν το νερό του Ουρανού ποτίζει τα δένδρα, οι Αμαδρυάδες είναι χαρούμενες, αντίθετα, όταν τα δένδρα χάνουν τα φύλλα τους, οι Νύμφες πενθούν. Ο Καλλίμαχος στον Ύμνο της Δήλου αναφέρει ότι  η Νύμφη μιας βελανιδιάς έχει αγωνία για το δένδρο της, που το κτύπησε ο κεραυνός.

Οι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα και τις θεωρούσαν όντα που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Σε ορισμένες μυθικές παραδόσεις διατηρήθηκε η ανάμνηση Αμαδρυάδων που είχαν παρακαλέσει κάποιον ήρωα για να σώσει το δένδρο τους ή μνημονεύεται η τιμωρία που έπληξε τους ανθρώπους που είχαν κόψει ένα δένδρο, περιφρονώντας τις παρακλήσεις της Νύμφης. Τέτοιοι μύθοι είναι του Ροίκου, του Οξύλου και της Δρυόπης.

Ο Ροίκος είναι ο ήρωας μιας ερωτικής περιπέτειας με τις Αμαδρυάδες. Υπήρχε μια δρυς, τόσο γέρικη, λέγει ο μύθος, που ήταν έτοιμη να πέσει. Ο Κένταυρος Ροίκος έβαλε τους δούλους του να τη στηρίξουν με πασσάλους και να τη φροντίσουν. Μ' αυτή την ενέργεια ο Ροίκος έσωσε την ζωή των Αμαδρυάδων, που η ύπαρξή τους ήταν συνδεδεμένη με την ύπαρξη της βελανιδιάς.

Για να τον ευχαριστήσουν οι Νύμφες, του πρόσφεραν την αμοιβή που θα ζητούσε. Εκείνος ζήτησε την αγάπη τους και εκείνες δέχθηκαν. Του επέστησαν όμως την προσοχή ότι δεν θα δέχονταν καμία απιστία από την πλευρά του. Σύνδεσμος ανάμεσά τους ορίσθηκε μία μέλισσα που θα έκανε χρέη αγγελιαφόρου. Μια ημέρα λοιπόν η μέλισσα πήγε να συναντήσει τον Ροίκο για να του μεταφέρει το μήνυμα των Νυμφών. Ο Ροίκος όμως, τη στιγμή που τον βρήκε η μέλισσα, έπαιζε πεσσούς. Απασχολημένος με το παιγνίδι τη δέχθηκε πολύ άσχημα. Η μέλισσα τον τσίμπησε στα μάτια και ο Ροίκος τυφλώθηκε.Αντίθετα η Νύμφη Χρυσοπέλεια, που ζούσε στην Αρκαδία, νυμφεύθηκε το σωτήρα της και έκαναν ένδοξους απογόνους. Μια ημέρα, λέγει ο μύθος, που ο Αρκάδας κυνηγούσε σε μια περιοχή της Αρκαδίας, είδε μια βαλανιδιά έτοιμη να την παρασύρει ο χείμαρρος.

Η Νύμφη Χρυσοπέλεια που κατοικούσε στο δένδρο τον ικέτευε να τη σώσει. Πράγματι, ο γενναίος Αρκάδας έκαμε ένα φράγμα, για να αποτρέψει το ρέμα και να σώσει το δέντρο. Η Νύμφη παντρεύτηκε μαζί του και του χάρισε δύο γιους, τον Έλατο και τον Αφείδαντα, τους προγόνους του Αρκαδικού γένους. Ένας άλλος ευτυχισμένος γάμος ήταν του Οξύλου. Ο γιος του Ορείου, νυμφεύθηκε την Αμαδρυάδα αδελφή του και απέκτησε μαζί τις Νύμφες που είχαν ονόματα: Καρία, Βάλανος, Κρανία, Μορέα, Αιγείρα και Πτέλα, καθώς  και Άμπελος και Συκή. Τα ονόματά τους μας θυμίζουν δένδρα που είναι γνωστά και σε μας σήμερα.

Μια ιστορία με Αμαδρυάδες συνδέεται με το Θεό Απόλλωνα και τον έρωτά του με την θνητή Δρυόπη. Η Δρυόπη ήταν η μοναχοκόρη του βασιλέως Δρύοπος και φύλασσε στο όρος Οίτη τα κοπάδια του πατέρα της. Συνήθιζε να πηγαίνει κάθε μεσημέρι σε μια πηγή που κατοικούσαν Νύμφες, έτσι έγινε φίλη με τις Αμαδρυάδες. Οι νύμφες της έμαθαν ύμνους και χορούς που αγαπούσαν οι Θεοί. Κάποια ημέρα που η Δρυόπη χόρευε ένα θεϊκό χορό, την είδε ο Απόλλων και την ερωτεύθηκε. Για να την πλησιάσει, μεταμορφώθηκε σε χελώνα. Οι φίλες της μόλις είδαν την χελώνα άρχισαν να παίζουν μαζί της. Κάποια στιγμή η Δρυόπη πήρε τον μεταμορφωμένο στα γόνατά της. Αμέσως ο Απόλλων πήρε την μορφή φιδιού και ενώθηκε μαζί της. Τρομαγμένη η Δρυόπη επέστρεψε στο σπίτι της αλλά δεν είπε κουβέντα για αυτό που της συνέβη. Σε λίγο καιρό ο γιος του Οξύλου, ο Ανδραίμων, την εζήτησε σε γάμο και η κοπέλα δέχθηκε. Έτσι η Δρυόπη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Άμφισσο, που όταν ενηλικιώθηκε, ίδρυσε στους πρόποδες της Οίτης μια πόλη που της έδωσε το όνομα του βουνού. Σε μεγάλη ηλικία, όταν η Δρυόπη είχε πάει να προσφέρει θυσία στις Αμαδρυάδες, τις παλιές συντρόφισσές της, κοντά στο ιερό του Απόλλωνα, που είχε ιδρύσει ο γιος της, οι Αμαδρυάδες από φιλία γι' αυτήν την έκαμαν Αμαδρυάδα. Σε εκείνο το μέρος φύτρωσε μια ψηλή λεύκα και ξεπήδησε μια πηγή στο έδαφος.

Μια παραλλαγή του μύθου αναφέρει ο Οβίδιος, την εποχή που ο γιος της Δρυόπης ήταν ακόμη μωρό, η νέα μητέρα πήγε στο βουνό, κοντά σε μια λίμνη με διάφανο νερό, για να προσφέρει θυσία στις Νύμφες. Δίπλα στην πηγή ήταν ένα δένδρο με γυαλιστερά φύλλα και έκοψε μερικά για να διασκεδάσει το παιδί της. Αγνοούσε ότι το δέντρο αυτό ήταν το μεταμορφωμένο σώμα της Νύμφης Λωτίδας. Έτρεξε αίμα από τα κλαδιά και η Νύμφη, μέσα στο θυμό της, μεταμόρφωσε τη Δρυόπη σε ένα παρόμοιο δένδρο. Όσες κοπέλες, απερίσκεπτα, διηγήθηκαν την σκηνή της μεταμορφώσεως, μεταμορφώθηκαν και οι ίδιες σε πεύκα. 

Πολλά δένδρα είναι συνδεδεμένα με παρόμοιες μυθοπλασίες και η κάθε περίπτωση είναι μία ιστορία που εκτυλίσσεται για να μας μεταφέρει συμβολικά τις ιδιότητες του δένδρου ή του άνθους και να μας σηματοδοτήσει την χρησιμότητά του.