Ο ΠΑΤΡΟ - ΚΟΣΜΑΣ
(Του Γιάννη Αν. Σαντάρμη)
-Όργωνε, γέροντα, όργωνε με το θεϊκό τ’ αλέτρι
της χερσωμένες τις ψυχές, τα λιθαρένια στήθια,
ξερίζωσε κάθε αγκαθιά και κάθε ξεροπέτρι
το υνί στα σπλάχνα βάνοντας, το υνί στης γης τα βύθια
το υνί στα σπλάχνα βάνοντας, το υνί στης γης τα βύθια
απ’ το δισάκκι το ιερό κι απ’ τ’ άγιο το Βαγγέλιο
πάρε το σπόρο του θεού και σπείρ’ τον με το γέλιο.
Κρατεί στο χέρι το σταυρό, στον ώμο το δισάκκι
οργώνει του Χριστού ο σποριάς ακέρια την Ελλάδα,
στ’ άυλο χωράφι της ψυχής τρίσβαθο ανοίγει αυλάκι
και με το χεροπάλαμο σκορπάει το σπόρο αράδα,
κλαίνε τα μάτια, δίνοντας της αμαρτίας τα λύτρα,
και ξεφυτρώνουν στις καρδιές του θείου σπόρου τα φύτρα.
Όπου περνάει σταίνει σταυρό κι όπου σταυρό εκκλησία
και πλάι στο σπίτι του Χριστού κι ένα σχολειό προβάλλει.
Το σκλάβο Γένος μέσα εκεί παίρνει Θεού ευλογία
κι
απ’ το διδάχο του ο λαός κι από φωνή του μι’ άλλη
μαθαίνει τι βαρύ σκλαβιάς τόνε σκεπάζει κρέπι,
μαθαίνει το πως ήτανε, μαθαίνει τι του πρέπει.
Κόβει του λόγου το σπαθί το κρέπι αυτό κομμάτια,
τόσων αιώνων σύγνεφο σκορπίζεται και πάει,
από τον ύπνο το βαθύ γλυκοξυπνάν τα μάτια,
σηκώνεται το μέτωπο, που χρόνια έκανε ράι,
το νου διαβαίνουν αστραπές, ελευτεριάς ελπίδες
κι αυτής της μαύρης της σκλαβιάς τράζονται οι αλυσίδες.
Κι εκεί που η αυγή της λευτεριάς ξεκίναε να προβάλλει
κι ήλιο προμήναε πίσω της χρυσό και λαμπροφόρο,
σε μιαν αυγή αβασίλευτη, σε μιαν αυγούλαν άλλη,
του μαρτυρίου βαδίζοντας και της θυσίας τον πόρο,
τα βλέφαρα άνοιξε ο ζευγάς, τα μάτια της ψυχής του,
τ’ άνοιξε εμπρός στο θείο Γεωργό, στο θρόνο εμπρός του Υψίστου.
Πηγή: «ΣΤΕΡΕΑ
ΕΛΛΑΣ»
Επιμέλεια-Ανάρτηση:
Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου