"Στ' άσπρα νυφούλα στόλιζα", εκδήλωση με δρώμενα του παραδοσιακού γάμου

 

Η τάπα

 

Η τάπα

[Χρονογράφημα του Φοίβου Ιωσήφ]

Εσείς νομίζετε ότι η τάπα είναι αυτή που βάζουμε στο τέλος μιας σωλήνωσης για να διακόψουμε το νερό. Λάθος, υπάρχουν και τάπες που βάζουν οι τεράστιοι καλαθοσφαιριστές για να ανακόψουν την ιστορική ροή της φάσης για να μην πάει η μπάλα στο καλάθι. Εκεί ακριβώς σταματάει η ανάσα του φιλάθλου και η ροή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτές τις κινήσεις όμως κάνουν ημίθεοι σαν τον  Ναν, τον Καλάθη και τον ανεπανάληπτο Πρίντεζη. Όλοι οι άλλοι παραμένουν στα αζήτητα της ιστορίας και της παραφιλολογίας. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνονται με εκατομμύρια δολάρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια αν είναι να προσθέσουμε έστω και ένα τρίποντο ή μία assist. Τα πράματα είναι σκληρά και ο φίλαθλος κόσμος αντιλαμβάνεται σύσσωμος ότι πρέπει να ανοίξει διάπλατα το πορτοφόλι του για να μπορέσει να χωρέσει η χαρά στην πονεμένη του ψυχή. Πονεμένες ψυχές που μόνον καταβάλλοντας το αντίτιμο της βλακείας τους μπορεί να θεραπεύσουν την απόγνωση τους από την τάπα του αντίπαλου δέους τρία δευτερόλεπτα πριν την λήξη του αγώνος. Πρέπει πάντα να είμαστε προσεκτικοί αν δεν θέλουμε να πάμε στον άλλον κόσμο από ξαφνικό έμφραγμα μιας ολοκληρωτικής τάπας.

Το ολοκαύτωμα της Μακρακώμης

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΑΚΩΜΗΣ

Η Μακρακώμη καμένη από τους Ναζί τον Αύγουστο του 1944. Στις εκκαθαριστικές τους επιχειρήσεις τον Αύγουστο του 1944 οι Γερμανοί, προκειμένου να αποχωρήσουν ανεμπόδιστα και αποδιοργανώνοντας τον ΕΛΑΣ διαλύοντας το σύστημα επιμέλειάς του και γνωρίζοντας την τακτική του αποφυγής των μεγάλων συγκρούσεως και αυτοδιαλύσεως μέχρι μικρών ομάδων διέσχισαν την κοιλάδα του Σπερχειού και κατέστρεψαν στο διάβα τους όλα τα χωριά δεξιά και αριστερά του οδικού άξονα Λαμίας - Καρπενησίου. Ενίοτε κατέστρεφαν και χωριά στα ενδότερα όταν υπήρχαν μικρές αντιστάσεις ή αναίτιες ενοχλήσεις.

Πηγή: F/B: “Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος 1909-1974”

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

  

Μαντική & πολιτική

 

ΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ πνευματικού και κοσμικού κράτους. Οι προφήτες και οι ιερείς ήταν υπάλληλοι του κράτους, απλοί αξιωματούχοι όπως ήταν οι στρατηγοί ή οι έφοροι. Υπήρχε επομένως μια αμοιβαία διείσδυση της πολιτικής εντός της θρησκείας και το αντίθετο, η οποία γινόταν φανερή κυρίως με τη μαντική, καθώς τα μαντεία κυρίως αναμείγνυαν τόσο τη θρησκεία με την πολιτική με τρόπο τελείως φυσικό και αναπόφευκτο. Στους χρόνους των σοφιστών που εμφανίσθηκαν περίπου τα μέσα του 5ου αιώνα, ανακαλύπτει κανείς πολλές ενδείξεις αυτής της αμοιβαίας επεμβάσεως. Αυτές οι ενδείξεις πολλαπλασιάζονται όταν οι χρησμοί, ψεύτικοι ή αληθινοί γίνονται για ένα συνεχώς αυξανόμενο αριθμό πολιτικών ή φιλόδοξων ατόμων το πιο αποτελεσματικό μέσο, για να κάνουν την προπαγάνδα τους και να πετύχουν τους σκοπούς τους. 

Η θρησκευτική πίστη διατηρούσε πλέον την δύναμη της μόνο ανάμεσα στο λαό. Οι ανώτεροι άρχοντες της πολιτείας έστελναν συνήθως πρέσβεις για να συμβουλευθούν το μαντείο και κάποιες φορές επισκέπτονταν αυτοπροσώπως τα προφητικά ιερά. Ήδη από τον 6ο αι. εμφανίζονται κάποιες ανησυχητικές μορφές χρησμολόγων, δηλαδή συλλογέων των χρησμών, οι οποίοι εμπορεύονταν παλιούς και σύγχρονους χρησμούς και ήταν ικανοί, για να ευχαριστήσουν τον πελάτη τους, να τον τροποποιήσουν χωρίς κανέναν δισταγμό.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει τον Αθηναίο Ονομάκριτο, ο οποίος εξορίστηκε εκ των Αθηνών από τον γιο του Πεισιστράτου, Ίππαρχο. Ο λόγος ήταν η σύλληψη του επ’ αυτόφωρο να προσπαθεί να παρεμβάλλει μέσα στην συλλογή του Μουσαίου ένα χρησμό που έλεγε ότι τα νησιά γύρω από την Λήμνο θα εξαφανίζονταν μέσα στη θάλασσα.

Ο Πεισίστρατος και οι γιοι του πράγματι υπήρξαν ερασιτέχνες συλλογείς χρησμών. Ο Κλεομένης το 510 π. Χ. είχε κατάσχει μια συλλογή προφητειών που άνηκε σ’ αυτούς και που περιείχε κυρίως χρησμούς, οι οποίοι προέλεγαν ότι η Αθήνα θα κατάφερε στη Σπάρτη χτυπήματα. 

Τα Μαντεία στην αρχαία Ελλάδα & ο ρόλος τους

 

  ΤΑ ΜΑΝΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ

Από την αρχαιότητα είναι γνωστή η επιθυμία του ανθρώπου να γνωρίσει το μέλλον, συνυφασμένη με μία εσωτερική του ανάγκη να προσεγγίσει την αιωνιότητα, σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, το τεκμήριο της πεπερασμένης ύπαρξής του.

Η επιθυμία αυτή ήταν συνυφασμένη με την καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων και αυτό το διαπιστώνουμε από τα πολυάριθμα μαντεία που εμφανίστηκαν κατά την αρχαιότητα στον ελληνικό χώρο, καθώς και από ιστορίες που καταμαρτυρούν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων εκείνης της εποχής για τις προφητείες.

Οι αρχαίοι Έλληνες στηριζόντουσαν στην διαφόρων μορφών μαντεία, ώστε να πάρουν συμβουλές για δημόσια πράγματα και ιδιωτικές τους υποθέσεις. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τουλάχιστον 18 ιερά που περιείχαν μαντεία και 96 αποστολές με σκοπό την αίτηση συμβουλής από κάποιο μαντείο, εκ των οποίων οι 53 απευθυνόντουσαν στο μαντείο των Δελφών.

Η προφητεία και η μαντική τέχνη εμφανίζονται να είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, η μαντική ήταν η επιστήμη των οιωνών (συχνά αναφέρεται αυτή η όψη της μαντικής τέχνης ως οιωνοσκοπία) και εφαρμοζόταν με ποικίλους τρόπους, όπως για παράδειγμα η ερμηνεία του πετάγματος των πουλιών.

Η ερμηνεία του πετάγματος των πουλιών ήταν τόσο διαδεδομένη, ώστε το όνομα του πουλιού «όρνις» σήμαινε «οιωνός». Ο Αριστοφάνης στις «Όρνιθες» παίζει με τη διπλή σημασία της λέξης όρνις – οιωνός.

Σημασία δινόταν για την κατεύθυνση που πετούσαν τα πουλιά, για το ύψος, αλλά και τον τρόπο πετάγματός τους και σημαντικοί μάντεις της αρχαίας εποχής που αναφέρονται στον Όμηρο, όπως ο Κάλχας (Έλληνες) και ο Έλενος (Τρώες) ήταν περίφημοι για την ικανότητά τους στην ερμηνεία αυτών των οιωνών.

Αετός: Σύμβολο ηγεσίας & αναγέννησης

ΑΕΤΟΣ: ΣΥΜΒΟΛΟ ΗΓΕΣΙΑΣ & ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ

Ένα πλάσμα του ζωικού βασιλείου που έχει χαρακτηριστικά Ηγεσίας  είναι ο αετός. Ο αετός αποτελεί την πηγή έμπνευσης της Ηγετικής συμπεριφοράς και στάσης καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Σύμφωνα με τον Dr. Myles Monroe, ο οποίος μελετά τον τομέα της ανθρώπινης Ηγεσίας και τον συσχετίζει με Ηγετικές συμπεριφορές των ζώων, αναλύει επτά αρχές της Ηγετικής στάσης του αετού, ως ακολούθως:

1. O αετός πετάει μόνος του σε πολύ υψηλό ύψος και όχι στο ύψος των σπουργιτιών, ούτε αναμιγνύεται με άλλα είδη πτηνών, όπως οι χήνες.  Αυτά είναι πουλιά που πετούν σε σμήνη. Κανένα άλλο πουλί δεν μπορεί να φτάσει το ύψος που πετάει ένας αετός. Ένας αετός πετάει με αετούς. Ποτέ σε σμήνος.

Μείνε μακριά από τα σπουργίτια, τα κοράκια και εν γένει τις ζωές που «πετούν» σε χαμηλό ύψος. Οι αετοί πετούν με τους αετούς.

2. Οι αετοί έχουν πολύ δυνατή όραση, κάτι που τους επιτρέπει να εστιάσουν σε κάτι και από απόσταση πέντε χλμ. Όταν ο αετός εντοπίσει θήραμα, ακόμα κι αν βρίσκεται πολύ μακριά, κρατά εστιασμένη την προσοχή του στο στόχο, πλησιάζει και επιτίθεται. Ανεξάρτητα από τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο του, ο αετός δεν αποσπά την προσοχή του από το στόχο, μέχρι εν τέλει να τον κατακτήσει.

Έχε ένα ισχυρό όραμα και παρέμεινε συγκεντρωμένος σε αυτό, όποια εμπόδια και αν υπάρξουν στη διαδρομή. Έτσι, θα πετύχεις.

Ελληνική γλώσσα: το σημαίνον & σημαινόμενο

 

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: ΤΟ ΣΗΜΑΙΝΟΝ & ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟΝ

Μονάχα στην Ελληνική γλώσσα συναντάμε, το σημαίνον (δηλ. τη λέξη) και το σημαινόμενο (δηλ. την έννοια της λέξεως). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.

Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο cloud, και το αυτοκίνητο car, από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να είναι και έτσι.

Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.»

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γη + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).