Ο Άγιος Ταρσίζιος
Στάχυα χρυσοβολούν ξανθά
και γέρνουν πια,
καρπογονιά γεμάτα,
κάποιοι τραβούν στο Γολγοθά,
στην άγια, πρωτοπόροι
αυτοί, τη στράτα.
Σαν να ’ναι μέλισσες, θαρρείς,
σκορπιούνται από ιερά
τραγούδια βόμβοι,
ψάλλουν αργά, ψάλλουν νωρίς,
κρυμμέν’ οι χριστιανοί
στην κατακόμβη.
Οι μέλισσες μέλι τρυγούν
και τρέφονται κι
ευφραίνονται μ’ εκείνο,
πότε σε ρόδο φτερουγούν,
πότε παίρνουν το μέλι
από τον κρίνο.
Μπρός στο Ποτήρι το ιερό,
στον ουρανό ο παπάς τα
λόγια υψώνει,
μ’ Αγγέλων γύρω Του χορό,
οίνο κι άρτ’ ο Χριστός
μετουσιώνει.
Ψάχνει ο ιερέας γύρω να δει
σε ποιόν θα πει τη σκέψη
της βουλής του,
αγγελοπρόσωπο παιδί,
μπρός γονατά στο
λειτουργό του Υψίστου.
– Τι θες, παιδί, και γονατάς
κι υψώνεις στ’
αγιοπότηρο το χέρι;
– Άλλον για να ’βρεις μην κοιτάς,
στάσου σ’ εμέ, τον πόθο
μου ο Θεός ξέρει.
Κι είναι φορές, πολλές φορές,
που τα μεγάλα, τα θεϊκά,
τα ωραία,
διαλέγουνε μορφές μικρές,
παιδάκια ταπεινά,
παιδάκια νέα.
– Δώσ’ μου τα Δώρα τα ιερά.
– Νοητοί χοίροι,
Ταρσίζιε, έξω και λύκοι.
– Γι’ αυτά η ψυχή μου λαχταρά...
– Πάρε, τότε, την
παρακαταθήκη.
Σου δίνω θησαυρό, Χριστό,
στο δρόμο να μην έχεις
έννοιαν άλλη.
– Ιερέ πατέρα, ευχαριστώ,
για μένανε είναι αυτό
τιμή μεγάλη.
Άλλες μέλισσες την Τροφή,
στην πρώτην εκκλησιά,
μεταλαβαίνουν,
στη φυλακή άλλοι αδερφοί
άγρυπνοι για το θείο το
Δείπνο μένουν.
Γεωργοί, εργάτες, αλιείς,
στης απιστίας το σκότος
πια δε ζούνε,
τον Άρτο θέλουν της ζωής,
την Κοινωνιά την άγια
αποζητούνε.
– Γλυκοχαράζει έξω, το φως
ρίχνει τρεμουλιαστό
καθέν’ αστέρι,
θα ’ρθεί ο Ταρσίζιος ο αδερφός
και τη Μεταλαβιά θε να
μας φέρει.
Το δωδεκάχρονο παιδί,
στο στήθος θησαυρό
ατίμητον έχει,
στο δρόμ’ οδεύει με σπουδή,
στη φυλακή γοργά και
κρύφια τρέχει.
Λέει, τη φτωχή καλύπτρα τού
Δείπνου τού ιερού ουρανό
με θάμπη
και μες στον ουρανόν αυτού
Ήλιος ο Ιησούς
άδυτος λάμπει!
