Τα όπλα του Αχιλλέα & των Μυρμιδόνων

             ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΡΜΙΔΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΥΛΙΚΟ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΕΚΤΟΣ ΓΗΣ

«Μον᾿ έλα εσύ και δέξου τ᾿ άρματα τα ξακουστά του Ηφαίστου· τόσο όμορφα κανείς δε φόρεσε θνητός ποτέ στους ώμους. Αυτά είπεν η θεά, και τ᾿ άρματα μπρος στου Αχιλλέα τα πόδια πιθώνει χάμω, κι αντιβρόντηξεν η πλουμισμένη αρμάτα' κι οι Μυρμιδόνες όλοι ετρόμαξαν (...). Μάνα, ο θεός αλήθεια τ᾿ άρματα μου τα 'χει δώσει, τέτοια καθώς ταιριάζει ένας αθάνατος, κι όχι θνητός να φτιάξει. (...) Μόνο ο Αχιλλέας, ως τα 'δε, εχόλιασε περίσσια ακόμα, κι άγρια κάτω απ᾿ τα βλέφαρα τα μάτια του ξαστράφταν, σαν τη φλόγα, και του θεού τα δώρα εχαίρουνταν να τα κρατά στα χέρια». [Ομήρου Ιλιάδα]

Ένα μοναδικό, σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε τουλάχιστον για το απώτατο παρελθόν μας, φαινόμενο που συνέβη περίπου 12.000 χρόνια πριν από την εποχή μας, πιθανότατα να ξεδιαλύνει ένα αρχαιολογικό μυστήριο, αλλά και να ανοίγει νέες οπτικές σχετικά την Ιστορία και τη μυθιστορία των Ελλήνων.

Ο λόγος, για τα όπλα των Μυρμιδόνων, του αρχαίου πολεμικού λαού της Θεσσαλίας, γνωστού κυρίως από τον «διάσημο» εκπρόσωπό του, τον Αχιλλέα, τα οποία εξαιτίας της Ιλιάδας, έχουν αποκτήσει μυθική διάσταση: Ήταν τα πιο γερά του αρχαίου κόσμου, ενώ λεγόταν ότι τους τα έκαναν δώρο οι Θεοί.

Στο παρελθόν, έχει ξανασυμβεί η μυθιστορία να μετατρέπεται τελικά, χάρη στην αρχαιολογική σκαπάνη, σε Ιστορία, και το καλύτερο παράδειγμα είναι αυτό της Τροίας, αφού μέχρι τον 19ο αιώνα και τις ανακαλύψεις του Ερρίκου Σλήμαν, η ύπαρξη της θεωρούταν ότι άνηκε μόνο στη σφαίρα του μύθου.

Οι τιμές της θεάς Θέτιδας

Oι  τιμές της θεάς Θέτιδας

(Η εναπόθεση της αθάνατης ψυχής  του Αχιλλέα στη νήσο Λευκή)

Του Λεωνίδα Ιωάννου Καρφή, Αντιστρατήγου ε.α.

Η νήσος του Αχιλλέα Λευκή ή  Φιδονήσι, στον Εύξεινο Πόντο (σήμερα)

Σύμφωνα με τη μυθολογία:  «Όταν ξεψύχησε ο ήρωας Αχιλλέας, μια βοή συντάραξε το βόρειο Αιγαίο και έφριξαν τα πλήθη των πολεμιστών στην Τροία. Μέσα από τα ανταριασμένα κύματα αναδύθηκε η μάνα του η Θέτις και οι θαλασσινές νύμφες Νηρηίδες, που ήρθαν να μοιρολογήσουν τον θεόμορφο νεκρό. Σχημάτισαν έναν κύκλο γύρω από το κουφάρι, έσυραν την κραυγή του θρήνου κι έψαλαν μαζί με τις εννέα Μούσες ελεγεία και ωδές.

-      Δεκαεπτά μερόνυχτα κράτησε το μοιρολόι. Τη δέκατη όγδοη μέρα άναψε η νεκρική πυρά. Την ώρα που καιγόταν η σορός και οι αρχηγοί των Ελλήνων λάβαιναν μέρος σε αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του νεκρού, η Θέτις πλησίασε την πυρά κι έκλεψε την ψυχή του μονάκριβου παιδιού της.

-      Βούτηξε στα νερά του Αιγαίου, διέσχισε τον Ελλήσποντο και την Προποντίδα, πέρασε τον Βόσπορο και, ακολουθώντας τα ετήσια περάσματα των ψαριών,  που πάνε να γεννήσουνε στις εκβολές του Δούναβη, έφτασε στην ακατοίκητη νησίδα Λευκή. Μέσα στην άγρια ερημιά της Μαύρης Θάλασσας, η Θέτις εναπόθεσε στα λευκά βράχια  της νήσου Λευκής την αθάνατη ψυχή του νεκρού Αχιλλέα κι επέστρεψε στην Τροία,  για να παραστεί στην ταφή του. Ήταν ο δέκατος χρόνος του Τρωικού Πολέμου».

Ο Τύμβος του Αχιλλέα ως προσκυνηματικός τόπος

Ο ΤΥΜΒΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΩΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ

                                                 (Μυθοπλασία και Μυθιστορία)

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Ο Μ. Αλέξανδρος μπροστά στον τύμβο του Αχιλλέα, πίνακας του Hubert Robert (1733 -1808), μουσείο Λούβρου

 

Συχνά ο μύθος με την ιστορία περιπλέκονται δημιουργώντας συναρπαστικές μυθιστορίες, όπως τα Ομηρικά ‘Επη,  τα Κύπρια Έπη, την Αιθιοπίδα και τη Μικρή Ιλιάδα  που εξυμνούν τον Τρωικό Πόλεμο και τους ήρωές του.

Έτσι, μετά το θάνατο του ήρωα Αχιλλέα οι Έλληνες τον θρήνησαν δεκαεφτά ολόκληρα ημερόνυχτα και ύστερα τοποθέτησαν τη σορό του πάνω στην πυρά όπου παραδόθηκε στις φλόγες. Την επομένη η τέφρα του Αχιλλέα τοποθετήθηκε σε χρυσό αμφορέα που περιείχε και την τέφρα του Πάτροκλου και στη συνέχεια θάφτηκε σε ένα μεγαλοπρεπή τύμβο, σε  βράχο, με θέα τον Ελλήσποντο για να τον βλέπουν οι ναυτικοί.

Από τότε ο τύμβος του Αχιλλέα έγινε προσκυνηματικός τόπος για πολλούς επώνυμους και ανώνυμους.

Ο Μέγας Αλέξανδρος επισκέφθηκε τον τάφο και καταθέτοντας στεφάνι και εξυμνώντας τον, απότισε φόρο τιμής.

Πεντακόσια χρόνια αργότερα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καρακάλας επισκέφθηκε το τάφο και για να τιμήσει τον Αχιλλέα τέλεσε θυσίες και του πρόσφερε χάλκινο άγαλμα.

Σύμφωνα με κάποιον μύθο, ο ίδιος ο Όμηρος, σε νεαρή ηλικία ως βοσκός στην Τρωάδα, επισκέφθηκε αρκετές φορές τον τάφο, προσφέροντας σπονδές, προσευχόμενος να τον δει έστω μια φορά. Τελικά, η επιθυμία του ικανοποιήθηκε αφού ο Αχιλλέας εμφανίστηκε μπροστά του λαμπρά με την απαστράπτουσα πανοπλία του. Όμως, τα μάτια του Ομήρου δεν άντεξαν αυτό το εκθαμβωτικό όραμα και από τότε τυφλώθηκε. Η Θέτιδα και οι  Μούσες τον λυπήθηκαν και του χάρισαν την ποιητική έμπνευση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Όμηρος κατάφερε να δημιουργήσει τα αθάνατα Έπη του που εξυμνούν αιώνια και τον Αχιλλέα.

Ο ήρωας Αχιλλέας και η ωραία Ελένη

Ο ΗΡΩΑΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Τα «Κύπρια Έπη» είναι ένα σημαντικό έργο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας τα οποία κάποιοι απέδιδαν στον Όμηρο. Περιλαμβάνονται στα «κυκλικά ποιήματα» το χαρακτηριστικό των οποίων είναι περισσότερο η χρονολογική καταγραφή και λιγότερο το εμπνευσμένο ύφος τους. Τα ποιήματα αυτά υπήρξαν ερεθίσματα για τις συγγραφικές ιδέες των μετέπειτα τραγικών ποιητών. Τα «Κύπρια Έπη» έφθασαν σε εμάς μέσω μιας σύνοψης που έγραψε ο Πρόκλος, τη «Χρηστομάθεια».

Σύμφωνα με αυτή υπήρξε μια μυστηριώδη συνάντηση του ήρωα Αχιλλέα με την ωραία Ελένη που περιγράφεται ως εξής: Ο Αχιλλέας είχε σφοδρή επιθυμία να δει από κοντά την Ελένη. Ένας λόγος που ήρθε στην Τροία ήταν και αυτός. Ήθελε να εξακριβώσει με τα ίδια του τα μάτια αν πράγματι ήταν η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο. Οι άλλοι Έλληνες βασιλιάδες την είχαν ζητήσει σε γάμο και κατάφεραν να τη θαυμάσουν από κοντά. Ο Μενέλαος ήταν αυτός που της πρωτόκλεψε την καρδιά. Ο Αχιλλέας τότε ήταν μικρός και έτσι δεν του δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Η επιθυμία του όμως εκπληρώθηκε αφού η μητέρα του Θέτιδα και η Αφροδίτη «τους έφεραν στο ίδιο σημείο». Κατ’ άλλους όμως η συνάντηση αυτή ήταν ονειρική και το πάθος του ανεξέλεγκτο. Έτσι, το σμίξιμο του ωραιότερου άνδρα και της ωραιότερης γυναίκας στον τότε κόσμο καθορίστηκε από το πεπρωμένο.

Αναζήτηση Ομηρικής Φθίας

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ της ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΦΘΙΑΣ

Η πρώτη προσπάθεια για την ανεύρεση τής Ομηρικής Φθίας στο λόφο τού Προφήτη Ηλία Πλατυστόμου. Στη μέση με τις μπότες ο ιστοριοδίφης-ερευνητής Παναγιώτης Μακρυγιάννης-Ματαπάς (που συνέγραψε το βιβλίο: «Το πρόβλημα της Ομηρικής Φθίας»), δίπλα του η τότε Έφορος Αρχαιοτήτων Φανουρία Δακορώνια και μεταξύ άλλων ο Γεραγάς, ο Ριζάκης, ο Τσεκούρας, ο Πρεμέτης, ο Παπαιωάννου... 1977

Πηγή: «Το Πλατύστομο του χθες» Fotis Ntallis

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Συμβούλιο για τον Αχιλλέα

Το συρόμενο πτώμα του Έκτορα

ΤΟ ΣΥΡΟΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΕΚΤΟΡΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

Λεπτομέρεια από σαρκοφάγο με παραστάσεις αφιερωμένες στον Τρωικό πόλεμο...

«Το συρόμενο πτώμα του Έκτορος» Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Βηρυτού.

Πηγή: ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ

Επιμέλεια-Ανάρτηση; Τάκης Ευθυμίου

Τα άλογα του Αχιλλέα-Πίνακας

ΤΑ ΘΕΪΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ 

[Giorgio de Chirico 1963]

Ο Αχιλλέας μιλά με περηφάνια για τα  άλογα του, τον ΞΑΝΘΟ και ΤΟΝ ΒΑΛΙΟ (παρδαλό, μπάλιο), και τα χαρακτηρίζει γρήγορα και αθάνατα, δώρα των θεών.
"Πόσο γρήγορα είναι τα δικά μου άλογα, το ξέρετε, γιατί είναι αθάνατα, δώρο του Ποσειδώνα στον Πηλέα, τον πατέρα μου, κι εκείνος πάλι τα χάρισε σε μένα». (ΡΑΨ. ψ 276-284).

Tα αθάνατα άλογά του τού ΑΙΑΚΙΔΗ , ήταν τέκνα του Ζέφυρου και της Ποδάργης και αγωνίζονται και συμπάσχουν μαζί με τον άνθρωπο που αγαπούν. Πετούν σαν πουλιά και ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και κάθε κίνδυνο. Νιώθουν βαθιά θλίψη και θρηνούν, όπως οι άνθρωποι, όταν ένιωσαν πως ο αγαπημένος τους αμαξηλάτης, Πάτροκλος, έπεσε νεκρός από το κοντάρι του Έκτορα. "Στο μεταξύ του Αιακίδη (Αχιλλέα) τ' άλογα μακριά από τη μάχη θρηνούσαν, απ' τη στιγμή που ένιωσαν πως ο αμαξηλάτης τους έπεσε μες στη σκόνη απ' τον ανθρωποκτόνο Έκτορα."(ΡΑΨ.Ρ 426-439).