Δρακοκάρκαρος

 

Δρακοκάρκαρος

[Του αείμνηστου λαογράφου Ζάχου Ξηροτύρη]

  Εκεί ψηλά στον Παρνασσό κοντά στο καταφύγιο υπάρχει ένας φοβερός Κάρκαρος που το όνομά του είναι Δρακοκάρκαρος. Εκεί έβγαινε το θεριό αυτό με μορφή κριαριού και άλλοτε τράγου.

 Αυτό το δαιμονικό ο Ντεβέτσικας παρουσιάζεται συνήθως το καταμεσήμερο, αλλά και σε άλλες ώρες με μορφή κριαριού ή τράγου και βατεύει το κοπάδι είτε προβατοκόπαδο είτε γιδοπρόβατο είναι.

Έχει δε και μια ειδική προτίμηση, προτιμάει να βατεύει το ίδιο κοπάδι και με το πάτημά του το γιδοπρόβατο παρουσιάζει ένα μελάνιασμα στη γέννα του, αιμορραγεί και σε μια δυο μέρες ψοφάει.

Για αντίδοτο οι τσοπάνηδες βρήκαν τούτο το αντίδοτο. Πριν εγκαταλείψουν τα χειμαδιά παίρνουν τον παπά και κάνουν μια διάβαση - αγιασμό και έπειτα κάπνιζαν το κοπάδι τους με βασιλικό της γιορτής του Σταυρού, αλλά και με μαύρο μπαρούτι και τότε ο Ντεβέτσικας δεν πλησιάζει το κοπάδι.

Τελικά το σωτήριο φάρμακο το βρήκε ένας τσοπάνης και να τι ήταν, εκεί στον Κάρκαρο που πετούσαν τα βατεμένα πρόβατα που ψοφούσαν, να πετάξουν κι ένα ζωντανό πρόβατο. Έτσι κι έγινε και από τότε δεν ξαναφάνηκε Ντεβέτσικας.

Πηγή: «Νυκτιπλανή Πνεύματα», βιβλίο του Ζάχου Ν. Ξηροτύρη

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Οι μάγισσες της Υπάτης

Οι μάγισσες της Υπάτης

και το μονοπάτι τους …ζωντανεύουν

(του Μπάμπη Χονδραλή)

Ανεμότρυπα

Πηγή φωτο: https://www.google.gr/search?q=Μάγισσες+Υπάτης&safe

«Να έχετε το νου σας, μην περνάτε απ’ το ρέμα του Τσαγκλάνη μονάχοι σας, προπαντός άμα πέσει ο ήλιος, και να μη ζυγώνετε στο πηγάδι», συμβούλευαν πάντα γονείς και παππούδες σαν ήμασταν παιδιά. Κι οι ίδιοι μάλλον δεν ήξεραν να μας εξηγήσουν γιατί… Έτσι άκουγαν κι αυτοί απ’ τους δικούς τους γονείς και παπ­πούδες κι εκείνοι πάλι απ’ τους δικούς τους πιο παλιά, πίσω και πίσω, εκεί που χάνεται η μνήμη, εκεί που φτιάχνονται οι θρύλοι, που ανακατώνονται οι άγιοι με τους δράκους και τα στοιχειά, εκεί που από σπηλιές και βάραθρα νύχτες πανσέληνες ξεπρόβαλλαν μάγισσες φεγγαροπαρμένες...

Η φήμη τους παραμένει ζωντανή εδώ και 2.000 χρόνια!

«Μη ζυγώνετε στο πηγάδι» κι η παιδι­κή μας φαντασία καρδιοχτυπώντας έψα­χνε τις σχολικές σελίδες μήπως και δώσει σχήμα και μορφή στον ακαθόριστο φόβο που τρύπωνε στην παιδική μας ψυχούλα.

  Τα χρόνια πέρασαν, ήρθαν στα κανονικά τους μέτρα οι εικόνες των παιδικών ματιών, οι φόβοι οι παιδικοί πήραν σχήμα, τα ξωτικά και τ’ αερικά που γέμιζαν τρόμο την παιδική μας ψυχή στο ρέμα του Τσαγκλάνη - ρεματιά βγαίνοντας απ’ τα Λουτρά Υπάτης αριστερά στο δρόμο για Υπάτη - απέκτησαν τη μορφή τους, την ίδια που μας περιέγραψε ο Απουλήιος και ο Λουκιανός εδώ και 2.000 χρόνια και, ποιος ξέρει, πόσο παλιότερα ακόμα! Ήταν αυτές οι περίφημες φαρμακεύτρες, οι φαρμακίδες μάγισσες της Υπάτης, ιέρειες της Εκάτης, που γνώριζαν κι ασκούσαν την τέχνη της μαγείας, οι πιο περίφημες απ’ τις Θεσσαλές μάγισσες (πόλη της Θεσσαλίας λογιζόταν η Υπάτη στ’ αρχαία χρόνια), που την αρχή τους θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε, πιθανά, στην εγκατάστα­ση της Μήδειας στη Θεσσαλία.

Βρυκόλακες στην Υπάτη

ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΥΠΑΤΗ

Πηγή:  http://cretablog.gr/block5/βρυκόλακες-στην-υπάτη-

Μέχρι τα μισά του 19ου αιώνα, δεκάδες ήταν οι μαρτυρίες για τις εμφανίσεις βρυκολάκων στα χωριά της Ελληνικής υπαίθρου.

Έλεγαν οι παλαιότεροι ότι δεν υπήρχε μέρα μέσα στην χρονιά που να μην είχε ακουστεί ότι την προηγούμενη νύκτα σε κάποιο χωριό εμφανίστηκε βρυκόλακας και που οι χωρικοί τον ξεφορτώθηκαν καίγοντας τον ή κόβοντας του το κεφάλι…

Όχι μόνο οι λαογράφοι μας Ν. Πολίτης και Δ. Καμπούρογλου, αλλά και αρκετοί ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα, έχουν καταγράψει πάμπολλες μαρτυρίες
για εμφανίσεις βρυκολάκων στα χωριά της Ελληνικής υπαίθρου τουλάχιστον από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Πάμπολλα δε ήταν τα ονόματα με τα οποία οι απλοί χωρικοί, εκτός του πρωταρχικού και κυρίαρχου ονόματος, ο Βρυκόλακας, με τα οποία αποκαλούσαν τους βρυκόλακες. Μερικά από αυτά ήταν: Βορδόλακας,
Ζορκόλακας, Βουρδούλακας, Βολδόλακας, Βαρβάλακας, Βουλκούλακας, Καταχανάς, Φάντακας, Κατσικάς, Λάμπασμα, Σαρκωμένος, Ανακαθούμενος, Απέθαντος κ.ο.κ.  Ο μεγάλος αυτός δε αριθμός των ονομάτων για τους Βρυκόλακες, δείχνει και το πόσο πολύ πίστευαν οι Έλληνες χωρικοί στην ύπαρξη των βρυκολάκων.

Στην Ελληνική παράδοση ο βρυκόλακας, ο σκοτεινός αυτός δαίμονας, ο δραπέτης του κάτω κόσμου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναθορυβοποιό πνεύμα που βγαίνει τις νύκτες και ενοχλεί τους ζωντανούς, διψασμένο από την ανάμνηση της ζωής που είχε κάποτε, εν αντιθέσει βέβαια με τις παραδόσεις και την λογοτεχνία των Δυτικών λατίνων και των λαών των Βαλκανίων, όπου εκεί ο βρυκόλακας παρουσιάζεται ως ένα αιμοβόρο τέρας που βγαίνει την νύκτα για να ρουφήξει το αίμα των άτυχων ζωντανών που θα συναντήσει μπροστά του…

Μάγισσες και Μάγια

Μάγισσες και  Μάγια της νύχτας

(του αείμνηστου λαογράφου Ζάχου Ξηροτύρη)

      

Πηγή φωτο: https://www.google.gr/search?q=Μάγισσες&safe 

Η Μαγεία έχει βαθιές τις ρίζες στη μυ­θολογία και την παράδοση, τόσο που έ­γινε πίστη και βίωμα στο υποσυνείδητο του λαού μας. Άλλοι τις μάγισσες, τις ιέ­ρειες της Μαγείας, τις θεωρούν δαιμονι­σμένα πλάσματα και άλλοι σαν πλάσμα­τα προικισμένα με σοφία και γνώση.

 Η νύχτα έχει να κάμει στα μάγια, η Θεά νύχτα ξέρει να λύνει και να δένει ό­λων των ειδών τα μάγια και οι μάγισσες, αστροφεγγιά, γυαλί καθαρογυάλι ανα­ζητούν να είναι ο ουρανός, όταν ρίχνουν ή λύνουν τα μάγια. Τότε είναι αλάθευτα, γιατί κουβεντιάζουν και με τ’ αστέρια. Η ημέρα είναι για μικρομάγια, όπως και οι σκοτεινές νύχτες για σκοτεινά και αδιάλυτα μάγια.

 Μάγισσα σαν τη Μήδεια την κόρη του Βασιλιά Αιήτη, άλλη δεν πέρασε. Και για να κάνει το φίλτρο της νεότητας για τον πεθερό της Αίσωνα, νύχτα μεσάνυχτα ξεκίνησε «περιβεβλημένη απολελυμένην αισθητά και κόμην περικεχυμένην εις τους ώμους...».

 Αυτά και άλλα μας λέει ο Λατίνος ποι­ητής Οβίδιος. Και να πως κουβέντιασε και τι είπε στη νύχτα η μάγισσα Μήδεια: «Νύχτα συ που κρύβεις όλα τα μυστήρια και σεις δαίμονες των δασών και της νύ­χτας, ελάτε να με βοηθήσετε, έχω ανά­γκη από το φίλτρο εκείνο που ξανανιώ­νει τη ζωή των θνητών και διώχνει μακριά τα γηρατειά». Ζητάει τη συνδρομή των δαιμόνων η μάγισσα, γιατί και κείνοι είναι «νυκτηπλανή» πλάσματα. Για τη διαβόητη αυτή μάγισσα θα πούμε πολ­λά παρακάτω. Νέστορες της μαγείας εί­ναι συνήθως γυναίκες, οι άντρες πιο πο­λύ ασχολούνται με τη Μαντεία.