Ύμνος στο χωριό Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας

 

         Ύμνος στον Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας

Στου Σπερχειού τη δροσερή, τη δυτική κοιλάδα,

λουλούδι είν’ ο Αη Γιώργης μας στης γης την ομορφάδα.

Τρεις γειτονιές τον  στόλισαν με πράσινη ποδιά,

κι η θωριά τού Βελουχιού μοιάζει με ζωγραφιά.

Πάνω στα χώματά του  γενιές - γενιές πατούνε,

και τη μακρινή ιστορία του στ’ αγέρι τραγουδούνε.

Η Ζιώψη η παλιά ζωή ξανάθελε να ζήσει,

μα η φωτιά των Γερμανών δεν άφησε ν’ ανθίσει.

Όμως οι πέτρες μίλησαν και ξαναχτίστη ο τόπος,

και στήριξε την προκοπή προσπάθεια και κόπος.

Η Αγροτολέσχη φώτισε το νου και την καρδιά,

και φλόγισε τους νέους μας με μάθηση βαθιά.

Δάσκαλοι βγήκαν από δω, κι ακόμα παραπέρα,

και το σχολειό μεγάλωσε παιδιά σαν τη μητέρα.

Και η πλατεία με μουριές, πλατάνια και φτελιές,

μοσχοβολάει τα όνειρα και τις παλιές φωνές.

Ο Αχιλλέας εδώ ορθώνεται,  ήρωας αντρειωμένος,

των Φθιωτών  αγλάισμα και χιλιοδοξασμένος.

Το καλοκαίρι κατακλύζεται από επιστροφή,

κι η ρίζα δυναμώνεται σε κάθε σχόλη και γιορτή.

Κρατούν οι κάτοικοι γερά τα ήθη και τ’ αχνάρια,

όπως βαστάει ο πλάτανος  βαθιά του τα ριζάρια.

Ο «Κεραυνός» ήταν και παραμένει της νιότης η φωτιά,

στον αγώνα, στην παρέα μας, στου γηπέδου την πρωτιά.

Άγιε Γεώργιε του χωριού, φύλαξε τα παιδιά σου,

να ζουν, να τραγουδούν εδώ, με την ευχολογιά σου.

Τάκης Ευθυμίου