"Ύμνος στον Αχιλλέα του Σπερχειού"

 

Ὕμνος στὸν Ἀχιλλέα τοῦ Σπερχειοῦ

(ομηρική εκδοχή)

Ἐδῶ, ποὺ κυλᾷ ὁ Σπερχειὸς τὰ ἀθάνατα νερά,

στὴν γῆ ποὺ γέννησε φλόγες καὶ σπαθιὰ,

ὁρθεῖ ὁ Ἀχιλλεὺς, ὁ τολμηρὸς καὶ νέος,

ὡς φλόγα ἀστραπῆς, ὡς ὄνειρο θείος.

Με πτέρυγες λύσσας, στὸ ἅρμα τὸ χρυσό,

στὰ στήθη του λάμπει ἀσπίδα καὶ φῶς·

στραφτάλιγμα μάχης, ψυχὴ ἀκατάβλητη,

ὁρμᾷ στὴν αἰωνιότητα, ὁ γιὸς τῆς Θέτιδος.

Οὔτε ὁ χρόνος, οὔτε ἡ λήθη ἡ βαθεία

δὲ σβήνει τὴν δόξα τοῦ ἥρωα τοῦ θεῖα.

Γυρεύει ἀπ’ τὸν Σπερχειὸν τάμα παλαιό,

κι ἀκοῦγεται στὸν κάμπο, παλμὸς ἀρχαῖο.

«Στὸ παγκόσμιο πρότυπο, Ρώμης καὶ Κάλλους,

τοῦ Ὀμήρου παιδί, θυσία καὶ θάρρους,

σὰν Ἕλληνες ἀπόγονοι μὲ τιμὴ στερεὴ,

τὸν Ἀχιλλέα ὑψώσαμε στὴ γῆ τὴ σεβαστὴ.»

Χαῖρε, ὦ Ἀχιλλεῦ, τοῦ Σπερχειοῦ φωνή,

τοῦ Ἑλληνικοῦ θρύλου ἀθάνατη ῥίζα·

στὸν τόπο τοῦ ἀνέμου, στὴς μάνας γῆ,

θα ζεῖς πάντοτε, στὴν καρδιὰ καὶ στὴ μνήμη.

---

Ύμνος στον Αχιλλέα του Σπερχειού

(νεοελληνική εκδοχή)

Εδώ που κυλάει ο Σπερχειός με νερά ιερά,

στη γη που ανάθρεψε αντρειά και δόξα παλιά,

έρχεται ο Αχιλλέας, φωτιά και θυσία,

σαν αστραπή θεϊκή, σαν αρχαία μαγεία.

Με χρυσό το άρμα και βλέμμα φωτεινό,

στην καρδιά του αστράφτει θάρρος ιερό.

Ορμάει στη δόξα, στη μάχη, στη ζωή,

ο γιος της Θέτιδας, ηρώων πνοή.

Ούτε ο χρόνος, ούτε η σιωπή της λησμονιάς

δε σβήνει τη φλόγα της αληθινής γενιάς.

Το τάμα του θυμάται ο Σπερχειός ξανά,

και μέσα απ’ τον κάμπο ηχεί η φωνή βαθιά:

«Στο παγκόσμιο σύμβολο Ρώμης και Ομορφιάς,

του Ομήρου το τέκνο, της ανδρείας το φως,

οι Έλληνες του Σπερχειού με τιμή και καρδιά

τον Αχιλλέα υψώσαμε για πάντα ψηλά.»

Χαίρε, Αχιλλέα, φωνή του Σπερχειού,

ρίζα αθάνατη του γένους του λαμπρού.

Στου τόπου τούτου τον άνεμο και τη σιγή,

θα ζεις αιώνια, σε μνήμη και ψυχή.

---

Ύμνος στον Αχιλλέα του Σπερχειού

(για απαγγελία)

Εδώ...

που κυλάει ο Σπερχειός με νερά ιερά,

στη γη που ανάθρεψε

αντρειά... και δόξα παλιά...

Έρχεται ο Αχιλλέας.

Φωτιά και θυσία!

Σαν αστραπή θεϊκή,

σαν αρχαία... μαγεία.

Με χρυσό το άρμα,

και βλέμμα φωτεινό,

στην καρδιά του αστράφτει

θάρρος ιερό.

Ορμάει στη δόξα,

στη μάχη, στη ζωή —

ο γιος της Θέτιδας,

ηρώων πνοή.

Ούτε ο χρόνος...

ούτε η σιωπή της λησμονιάς

δε σβήνει τη φλόγα

της αληθινής γενιάς.

Το τάμα του θυμάται

ο Σπερχειός ξανά,

κι ηχεί μες στον κάμπο

φωνή... βαθιά:

«Στο παγκόσμιο σύμβολο

Ρώμης και Ομορφιάς,

του Ομήρου το τέκνο,

της ανδρείας το φως,

οι Έλληνες του Σπερχειού,

με τιμή και καρδιά,

τον Αχιλλέα υψώσαμε

για πάντα ψηλά!»

Χαίρε, Αχιλλέα…

φωνή του Σπερχειού,

ρίζα αθάνατη

του γένους του λαμπρού.

Στου τόπου τούτου

τον άνεμο και τη σιγή —

θα ζεις αιώνια...

σε μνήμη και ψυχή!

Δημιουργήθηκαν με τη συνδρομή της τεχνητής νοημοσύνης (AI)

Τάκης Ευθυμίου