Ιωάννης Γ. Μαζαράκης: Γενικός Αρχίατρος του Ελληνικού Στρατού
[Του Γεωργίου Καλλιώρα]
|
|
|
||
Γεννήθηκε στην Κύθνο το 1824 και σύμφωνα με πληροφορίες ο πατέρας ήταν ο Ιερέας Παπα-Γιώργης. Ο Ιωάννης ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του Παπα-Γιώργη (Στέφανος, Παύλος, Ιωάννης, Μιχάλης, Ελένη).
Ο Γεώργιος ήταν Πρωτόπαπας στη Χώρα (Μεσαριά) και φαίνεται πω είχε κλασσική μόρφωση και αγάπη για την αρχαιότητα. Είχε συγκροτήσει σημαντική συλλογή αρχαιοτήτων, που κατά πάσα πιθανότητα τα είχε περιμαζέψει από τη θέση Βρυόκαστρο, στην αρχαία πόλη της Κύθνου, την οποία σήμερα ανασκάπτει συστηματικά ο απόγονός του, καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν. Μέρος της παλαιάς συλλογής αρχαιοτήτων του Γεωργίου φυλάσσεται στη Χώρα, στο λεγόμενο «Καθολικό», ερείπιο μικρής εκκλησίας όπου βρίσκεται και ο σταυρός του μνήματος του Γεωργίου. Ίσως σήμερα καθολικοί στο νησί της Κύθνου να μην υπάρχουν, αλλά η ονομασία «Καθολικό» παραπέμπει σε ύπαρξη μικρού αριθμού καθολικών στο νησί μέχρι την εποχή της Επανάστασης του 1821.
Ο Ιωάννης Μαζαράκης ήταν από τους πρώτους διδάκτορες του Πανεπιστήμιου. Κατατάχτηκε στον στρατό, ως στρατιωτικός γιατρός, στον πρώτο καταρτιζόμενο υγειονομικό κλάδο συμπληρώνοντας για τρία χρόνια σπουδές ιατρικής στο Παρίσι (Εσπερίαν).
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του υιού του Αλέξανδρου Μαζαράκη Αινιάν ο πατέρας του Ιωάννης Μαζαράκης είχε υψηλή επιστημονική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Γνώριζε τέλεια την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία . Κατά το μεγάλο διάστημα της σταδιοδρομίας του, διεύθυνε τα περισσότερα νοσοκομεία του κράτους, δημιουργώντας στους υφισταμένους του τις καλύτερες εντυπώσεις σαν διαπρεπής επιστήμονας και σαν στιβαρός αρχηγός της υγειονομικής υπηρεσίας.
Στις εκστρατείες του 1878, 1881 και 1885 σαν αρχηγός της υγειονομικής υπηρεσίας κέρδισε τον αμέριστο σεβασμό των ανωτέρων του αλλά και των κατωτέρων του.
Το 1881 πήγε κατ’ εκλογή στην Θεσσαλία για την σύσταση των πρώτων στρατιωτικών νοσοκομείων παρακολουθώντας με ενθουσιασμό τον ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του γιου του Αλέξανδρου την συγκεκριμένη εποχή στην Θεσσαλία είχε μαζί του και τα παιδιά του Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξανδρος Αινιάν.
Οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις αναφέρονται σε εθνικά θέματα. Θυμάμαι αμυδρά τους εθελοντές επαναστάτες στη Θεσσαλία, ιδιαίτερα δε την κατάληψη στην οποία συμμετείχε ο πατέρας μου και όπου το καλοκαίρι του 1881 τον ακολουθήσαμε στην Λάρισα, όταν για πρώτη φορά γνώρισα Τούρκους Βέηδες με τις οικογένειες τους, στους οποίους ο πατέρας μου ήταν γιατρός.
Είχε βαθύτατη γνώση για την ιστορία της Θεσσαλίας από τους παλαιούς χρόνους μέχρι και σήμερα αλλά ήταν και μεγάλος λάτρης της περιοχής.
Ο Ι. Μαζαράκης δεν ήταν μόνο άριστος ιατρός αλλά είχε επίσης βαθιά γνώση των αρχαίων ελληνικών, της ελληνικής φιλολογίας αλλά και άριστος χειριστής της γραφίδας. Οι εκθέσεις και τα υπομνήματα που υπέβαλε σε ότι είχε σχέση με την υπηρεσία του υγειονομικού κλάδου ήταν αληθινά αριστουργήματα και από άποψη ήθους , αλλά και από άποψη, γνώσης και γλώσσης.
Το 1872 η ιδιαίτερη πατρίδα του τον έστειλε πανηγυρικά στο κοινοβούλιο. Αλλά ο Ι. Μαζαράκης δεν ήταν από τους ανθρώπους που συμβιβάζονταν εύκολα και για αυτό εγκατέλειψε γρήγορα την πολιτική και ασχολήθηκε με την επιστήμη του και αφιλοκερδώς παρείχε τις υπηρεσίες του, στους συνάνθρωπους του.
Σαν ανώτατος υγειονομικός επιθεωρητής διέπρεψε δια το αυστηρό και το φιλοδίκαιο χαρακτήρα του. Πάντα με θάρρος πρότεινε την προαγωγή των ικανών αξιωματικών του κλάδου του και την στασιμότητα σε αυτούς που δεν παρακολουθούσαν την πρόοδο της επιστήμης.
Πάντα με θάρρος και επιστημονική ακρίβεια υποδείκνυε τα αναγκαία μέτρα υπέρ της Υγιεινής Υπηρεσίας του στρατού.
Κάποτε είχε υποβάλει αναφορά στον τότε υπουργό των Στρατιωτικών Δημήτριο Γρίβα διότι θεωρούσε ανεπαρκείς τις υπουργικές οδηγίες. Ο υπουργός καταλαβαίνοντας ότι το κύρος του μειώθηκε ζήτησε από τον Ι. Μαζαράκη να «μαζέψει» την αναφορά του, αλλιώς θα έκανε περικοπές στην υγειονομική υπηρεσία και θα έθετε τον ίδιο σε αργία. Ο Ι. Μαζαράκης όμως με ακαταμάχητα επιστημονικά επιχειρήματα, υποστήριξε με σθένος τις προτάσεις του και δήλωσε στον υπουργό πως για επιστημονικά θέματα καμία απειλή δεν είναι ικανή να αλλάξει τις πεποιθήσεις του.
Ο Υπουργός θαύμασε το απτόητο του Ι. Μαζαράκη και εκτίμησε τον ασυνήθιστο χαρακτήρα του. Όταν μάλιστα έγινε αρχηγός του ελληνικού στρατού στην Θεσσαλία, τον προσέλαβε ως διευθυντή της υγειονομικής υπηρεσίας αλλά και σαν προσωπικό του γιατρό.
Ο Ι. Μαζαράκης με την αξία του ανέβηκε ιεραρχικά μέχρι τον ανώτατον βαθμό του κλάδου του. Αποδέχτηκε όλες τις τιμές που του άξιζαν με την μεγαλύτερη τιμή να του απονεμηθεί ο Σταυρός των Ταξιαρχών.
Ο Ιωάννης Μαζαράκης ήταν παντρεμένος με την Αγανίκη Αινιάνος. Η Αγανίκη Αινιάνος ήταν από τις πρώτες Αρσακειάδες της Ελλάδος, όπως επίσης ήταν και η πρώτη ποιήτρια της Φθιώτιδος. Γεννήθηκε το 1838 στην Υπάτη. Ήταν κόρη του Γερουσιαστή Φθιώτιδος Γεωργίου Αινιάνος, πρωτεργάτη της Φιλικής Εταιρείας, ήρωα της επανάστασης και λόγιου και της Ελένης Χατζοπούλου, εγγονής από μητέρα του άρχοντα του Μαυρίλου Χατζή Δημάκη.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις πολλών συγγραφέων, ποιητών και δημοσιογράφων της εποχής ήταν ένα από τα πλέων αγαπημένα και δημιουργικά ζευγάρια της εποχής τους. Στο σπίτι τους σύχναζε όλη η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Στρατιωτικοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, ποιητές κλπ.
Όταν ο Ιωάννης Γ. Μαζαράκης σπούδαζε στο εξωτερικό (Εσπερία) η Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη έμενε στο πατρικό σπίτι των Μαζαράκηδων στην Κύθνο.
Κοριτσόπουλο η Αγανίκη από τον άντρα της δεν ζητάει πολλά. Τα όνειρα της απλά και όμορφα που απορρέουν από την επαρχιώτικη καταγωγή της και από την ανατροφή που είχε λάβει από την οικογένεια της. Αγάπη και ευτυχία να προσφέρει στον άντρα της και ας μείνει για πάντα αφανής κρυμμένη σε μια γωνιά του σπιτιού τους.
Αργότερα νιώθοντας τον φθόνο και την κακία του κόσμου ζητά από τον πολύ μεγαλύτερο σύζυγο της και Αξιωματικό να την προφυλάσσει από την «θηρίων κατοικία» όπως αποκαλεί την κοινωνία των ανθρώπων.
Η αγάπη και η εκτίμηση της Αγανίκης προς τον σύζυγο της ήταν ο λόγος που κάποια στιγμή αφιέρωσε σε αυτόν ένα από τα πλέων συνθηματικά ποιήματα της.
ΤΩ ΠΡΟΣΦΙΛΕΙ ΜΟΙ ΣΥΖΥΓΩ
Ο ευτυχίαν ήθελα να σοί δωρίσω μόνο
κι ανέπλαττον εις όνειρα, ζωήν ωραίων χρόνων!...
και μια μόνη επί γης επόθης΄ ευτυχίαν
να ζήσω βίον αφανή εις άγνωστον γωνίαν…
Της γης την ματαιότητα, την τύρβην , ν’ απωθήσω,
να σ’ αγαπώ να μ’ αγαπάς μ’ αυτό μόνον να ζήσω…
να ζήσωμεν αμέριμνοι μακράν δακρύων, πόνων,
ποτέ να μην γνωρίσωμεν τα πάθη και τον φθόνον.
Θα είναι ημερώτερα του δάσους τα θηρία
Ω! εις τας πόλεις , κατοικεί ο φθόνος, η κακία
και μίσος κατακαίον...
Αντί του μάννα, την χολήν ο κόσμος μας ποτίζει
και η πτωχή καρδιά μας η τάλαινα γογγύζει…
Με επηρμένον βλέμμα
βαδίζει ο εγωισμός και η αλαζονεία!
Ω… είναι, είναι αυτή η γη, θηρίων κατοικία
κι η αρετή βαπτίζεται εις δάκρυ και εις αίμα.
Ο Ιωάννης Μαζαράκης και η Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη στο έγγαμο βίο τους δοκιμάστηκαν πολύ άσχημα. Από τον γάμο τους απέκτησαν οκτώ αγόρια και μια κόρη. Από τα εννέα παιδιά της πέθαναν τα τέσσερα, ο Περικλής, ο Πελοπίδας και ο Νεοπτόλεμος και άλλο ένα αβάπτιστο. Ο θάνατος των πέντε παιδιών τους οδήγησε την Αγανίκη σε βαθιά θλίψη και μαρασμό. Η πίστη στην οικογένεια της, η αγάπη και η ανατροφή των παιδιών της, η στήριξη, η αγάπη και η ευγένεια του συζύγου της, της δίνουν την δύναμη να αντισταθεί και να αντέξει της μοίρας τα χτυπήματα.
Παρόλα τα χτυπήματα της μοίρας που δέχτηκε η οικογένεια του Ιωάννη Μαζαράκη τα πέντε παιδιά τους που έζησαν μεγαλούργησαν. Ο Γιώργος υπηρέτησε σαν διπλωματικός υπάλληλος στη Πόλη, ο Περικλής εξελέγει πολλές φορές βουλευτής Κυκλάδων, ο Κων/νος και ο Αλέξανδρος υπήρξαν Μακεδονομάχοι, έγιναν Στρατηγοί και αρχηγοί του ΓΕΣ. Η Αδριανή δεν παντρεύτηκε και δεν απέκτησε απογόνους.
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1892 ο Ιωάννης Γ. Μαζαράκης για μια ακόμη φορά δοκιμάστηκε σκληρά από την μοίρα όταν έχασε την σύντροφο της ζωής του σε ηλικία 54 ετών.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του γιου του Αλέξανδρου ο Ιωάννης Γ. Μαζαράκης πέθανε τον Ιούνιο του 1900 από Ζάχαρο.
Υ/Γ Πιστεύω πως πρέπει να αναφέρουμε ένα γεγονός που δείχνει την ιδιαίτερη αγάπη του για την πατρίδα και την εμπιστοσύνη του στις ένοπλες δυνάμεις της Χώρας. Γράφει ο γιος του Αλέξανδρος Ι. Μαζαράκης στα απομνημονεύματα του.
Μετά την μάχη του Δομοκού το 1897 ήμασταν καταυλισμένοι στα Αλεπόσπιτα Υπάτης, όταν έγινε η ανακωχή. Πήρα άδεια και πήγα στην Αθήνα να δω τον πατέρα μου. Πια όμως η έκπληξη μου όταν αντί για αγκαλιασμούς άκουσα την φράση: «Δεν ντρέπεστε γαϊδούρια;» Ήταν ο καημένος μεγάλος και ειλικρινής πατριώτης, φερόμενος με αυστηρότητα ακόμη και προς τα παιδιά του, που γύριζαν ηττημένα.
Η Παρούσα εργασία αποτελεί απόσπασμα μιας ευρύτερης έρευνας με τίτλο:
"Η ανάπτυξη του γενεαλογικού δέντρου της Ιστορικής και πνευματικής οικογενείας ων Αινιάνων".
Επιμέλεια -Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου