Το άρμεγμα

ΤΟ ΑΡΜΕΓΜΑ

του Γιάννη Αν. Σαντάρμη

                      Ο ήλιος γέρνει στην κορφή και τα βουνά σουρπώνουν,

                      πέφτουν τ’ απόσκια στις πλαγιές και σκοτιδιάζ’ η πλάση…

                      μπήκανε και τα πρόβατα στη στάνη τα γαλάρια

                      κι άλλα φοραδομάσταρα, χυτόγαλ’ άλλα είναι

                      κι άλλα σακουλομάσταρα κι απ’ το πολύ το γάλα

          στη γη κρουν τα μαστάρια τους, στο χώμα τα σβαρνίζουν.

                      -Πάρε την γκλίτσα, ψυχογιέ, και μπες στον αρμεγώνα

                      και βάρα τα γαλάρια αρνιά, σαλάγα τις πρατίνες,

                      όξω στην πόρτα γι’ άρμεγμα να βγούνε αγάλια-αγάλια…

                      Κι οι προβατίνες γι’ άρμεγμα προβαίνουν  μίνια-μίνια…

                      Κουφοβροντάνε οι αρμεξιές  στις δέντρινες καρδάρες

                      κι αφροκοπά η γαλοκορφή, σαν κύμα στ’ ακρογιάλι…

                      Από το γάλα ολόγυρα κι από τη μυρωδιά του,

                      τα φίδια ξετρυπώνουνε, τα ρούπετα ξεβγαίνουν.

                      Κι όσο οι αρμεχτάδες να σκωθούν κι όσο ν’ αποτελέψουν,

                      παν τα καρδάρια κι έρχονται, πάνε και τα βεδούρια,

                      που κουβαλάνε τ’ άλογα, που φέρνουνε οι μούλες,

                      τα  φέρνουν στο τυροκομειό για να τυροκομήσουν,

                      τυρί να βάνουνε στ’ ασκιά, μυζήθρα στις τσαντήλες

                      και με καθάριο βούτυρο τις κάδες να γιομώσουν.