"Ο Θεός και ο κόσμος"

«Ο Θεός και ο κόσμος»

[το νέο βιβλίο του Νικολάου Κ. Αντωνόπουλου]

«Ο Θεός και ο κόσμος» είναι το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου χωριανού μας συγγραφέα, τέως επιθεωρητή Δημοτικής Εκπαίδευσης κ. Νικολάου Κ. Αντωνόπουλου. Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά που έλαβα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο επειδή ο συγγραφέας υπήρξε δάσκαλός μου στη δεκαετία του ’60, στη γενέτειρά μου τον Άγιο Γεώργιο και επειδή, αργότερα, ο ίδιος μου άνοιξε διάπλατα το δρόμο και με ενθάρρυνε για τις δικές μου συγγραφικές απόπειρες.

Το εν λόγω βιβλίο πιστεύω ότι είναι το ωριμότερο έργο του, απόσταγμα της πολύχρονης εμπειρίας του στο πνευματικό γίγνεσθαι της ζωής και το συνιστώ ανεπιφύλακτα να το διαβάσουμε όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, για να γίνουμε κατά τι σοφότεροι.
Το θέμα το βιβλίου προσεγγίζεται πολύπλευρα με βιολογική, φυσική, μεταφυσική, θρησκευτική, φιλοσοφική και ψυχολογική επιστημονικότητα, όπως καταδεικνύει η πλούσια ελληνόγλωσση και ξενόγλωσση βιβλιογραφία του.

Συγχαρητήρια θερμά σεβαστέ δάσκαλέ μας! Ευχόμαστε μακροημέρευση και πνευματική διαύγεια για να μας χαρίσετε και άλλα σας δημιουργήματα, που θ’ αποτελούν πνευματική όαση για μας και χρυσή παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές!

Παραθέτουμε το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου, καθώς και σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα, ως ένδειξη αγάπης και σεβασμού προς το δάσκαλό μας!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Με τον όρο «Θεός» εννοούμε τον Ένα και μοναδικό πνευματικό Θεό, σε αντιδιαστολή με τους πολλούς και διάφορους θεούς, που λάτρευαν και ίσως και σήμερα λατρεύουν κάποιοι άνθρωποι.

Η λέξη «κόσμος» είναι ελληνική και σημαίνει κόσμημα, στολίδι. Απ' αυτή παράγεται το ρήμα κοσμώ που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται συνεχώς τουλάχιστον τα τελευταία τέσσερις χιλιάδες χρόνια με πολλές έννοιες.

Με τη στενότερη έννοια της λέξης κόσμος εννοούμε το σύνολο των ανθρώπων κατοίκων της γης. Με την πλατύτερη έννοια εννοούμε το σύμπαν, ένα σύνολο δισεκατομμυρίων γαλαξιών με δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα τα καθένα.

Οι επιστήμονες που εξερευνούν το σύμπαν, αστρονόμοι, φυσικοί, μαθηματικοί, ανθρωπολόγοι κ.ά., διερωτώνται αν η ανθρωπική αρχή, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν έπρεπε να προετοιμάσει τις ανάλογες συνθήκες για να δημιουργηθεί και να εξελιχθεί ο άνθρωπος, το έκαμε τυχαία ή από κάποια σκοπιμότητα.

Είναι ανάγκη να μνημονεύσουμε τον Αριστοτέλη, ο οποίος 2340 χρόνια, περίπου, πριν από σήμερα, φιλοσοφώντας για την προέλευση των αριθμών, είχε διατυπώσει την αρχή της αβεβαιό­τητας, λέγοντας:

(...) αν δεν υπάρχει εκείνος που θα αριθμήσει, είναι αδύνατο και να αριθμηθεί κάτι, ώστε είναι φανερό ότι ούτε ο αριθμός (είναι δυνατό να αριθμηθεί). Η αρχή της αβεβαιότητας σήμερα είναι βασική αρχή της μοντέρνας Θεωρίας του Πλάνκ, η οποία επαληθεύεται πλήρως και καθημερινά στον υποατομικό κόσμο.

Αν και δυσκολεύεται κάποιος να εννοήσει την αρχή αυτή, όμως, αν το σκεφθούμε καλά, θα διαπιστώσουμε ότι εκφράζει μια γενική πραγματικότητα. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος ζει μόνος του σε ένα ερημικό μέρος και δεν τον βλέπει ούτε τον ακούει κάποιος, μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει; Και νομικά κρίνεται σε αφάνεια, δηλαδή σε ανυπαρξία.

Οι αρχαίοι Έλληνες, για να χαρακτηρίσουν τους ανθρώπους κόσμημα της γης, έπρεπε να είχαν εκτιμήσει πολύ τον άνθρωπο, γενικά, και να του είχαν αποδώσει μεγάλη και μοναδική αξία μέσα στο σύμπαν. Για να σχηματίσουν την αντίληψη αυτή, τους βοήθησε η υψηλή παιδεία την οποία είχαν. Όμως δεν αρκούσε μόνη αυτή, έπρεπε να είχαν και ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής και υπερβατικής αντίληψης, το οποίο αποτελούσε το υπόστρωμα του πολιτισμού τους. Το οικουμενικό πνεύμα του Ομήρου και το απαράμιλλο κοινωνικό και ανθρωπιστικό πνεύμα των τραγικών Ελλήνων συγγραφέων δεν αναφάνηκε από το μηδέν, είχε καλλι­εργηθεί από κάποιον παλαιότερο ελληνικό λαό, που διακρινόταν πολύ από τους άλλους λαούς στην παιδεία, τον πολιτισμό, τη νοημοσύνη αλλά και την ευσέβεια του σε Ένα Θεό και όχι σε πολλούς.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα χαρακτηρίζεται και σήμερα παγκοσμίως ως η τελειότερη γλώσσα του κόσμου και ως η γλώσσα των θεών. Και για να είναι η τελειότερη γλώσσα, την επινόησαν άνθρωποι με πραγματική σοφία. Τι ειρωνεία! Μόνο η σύγχρονη ελλαδική πνευματική και πολιτική ηγεσία μας το αγνοεί, σαν να βρίσκεται ξένη μεταξύ ξένων.

Η ενανθρώπηση του Ιησού Χριστού για την παρουσία του και τη διδασκαλία του στους ανθρώπους έγινε σε μια χρονική περίοδο, που στη γη ζούσε και ζει ακόμα το κατώτερης ποιότητας ανθρώπινο γένος, από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη.

  Οι άνθρωποι υπέφεραν και υποφέρουν τόσο πολύ, ώστε η γη να θεωρείται τόπος εξορίας και βασάνων, σωστή κόλαση. Πιθανόν  και η έννοια της μαζικής μετά το θάνατο κόλασης των ανθρώπων να προήλθε από την κατάσταση αυτή. Ο Χριστός δεν αναγράφεται κάπου ότι γέλασε, πάντοτε ήταν σοβαρός και σκεπτικός, βλέποντας τα βάσανα των ανθρώπων. Μπορεί κάποτε τα μάτια του να δάκρυζαν ανεπαίσθητα. Και τα δάκρυα του δε φανέρωναν αδυναμία ενός Θεού, αλλά  πόνο ενός Θεανθρώπου. Ως Θεός πλησίαζε τους ανθρώπους με  αγάπη και ως άνθρωπος με πόνο. Δεν ήταν δυνατόν να μένει ασυγκίνητος.

Και όμως, στη δική μας εποχή, που οι άνθρωποι επαίρονται για τα μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα τους και σχεδιάζουν την κατάκτηση του διαστήματος, τα προβλήματα της φτώχιας, της αισχρής εκμετάλλευσης ανθρώπων από ανθρώπους, της περιφρόνησης της ζωής των συνανθρώπων μας και της απανθρωπιάς, αντί να περιορίζονται, διογκώνονται.

Σήμερα ο κόσμος κατάντησε να μην πιστεύει στο Θεό, αλλά να λατρεύει το μαμωνά, το θεό του χρήματος, της πλεο­νεξίας και του άδικου πλουτισμού. Οι Χριστιανοί έχουν ακούσει πολλές φορές τα λόγια του Χριστού: «ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά», δεν μπορείτε να δουλεύετε συγχρόνως για το Θεό και το μαμωνά. Και όμως οι περισσότεροι θαμπώ­νονται από τη λάμψη του χρήματος και την πρόκληση του πλούτου και λησμονούν πώς πρέπει να τα αποκτούν και πώς να τα διαχειρίζονται. Το χρήμα πρέπει να είναι υπηρέτης των ανθρώπων και όχι τύραννος. Γιατί γίνεται εύκολα τύραννος όσων το κατέχουν και τύραννος όσων μοχθούν υπερβολικά να το αποκτήσουν.

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου