Κάποτε και τώρα με τα χελιδόνια
Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου
Αφορμή η φετινή γι΄ αρκετές ημέρες πριν έναρξη του φευγιού των χελιδονιών από τη χώρα μας, μου θύμισε παιδική μου ενασχόληση μαζί τους..
Με τις διακοπές στο δημοτικό το 1950, κοντά στα 9 μου χρόνια, με την επιμονή μου έπεισα την Δέσπω τη μάνα μου να με αφήσει ν΄ ανέβω στη Μεγάλη Κάψη, γενέθλιο τόπο μου, μαζί με τον θείο μου Βαγγέλη Υφαντή. Είχα ν΄ ανέβω από νήπιο, πριν τον Εμφύλιο.
Ήδη, από τους πρώτους χωριανούς που επέστρεψαν στο χωριό μετά την 29η Αυγούστου του 1949 οπότε «έληξε» επίσημα ο Εμφύλιος, ήταν ο παππούς μου Στέλιος Υφαντής που άρχιζε την μοναχική του ζωή με τον θάνατο της γιαγιάς Ρήνως στον Καραβά του Πειραιά, σπίτι μας, το ίδιο καλοκαίρι.
Μείναμε στο παλιό Υφαντέικο οι τρεις μας, παππούς, θείος κι΄ εγώ ένα διάστημα, όσο κρατούσε η άδεια του Βαγγέλη από το ζαχαροπλαστείο των αδελφών Στανίτσα όπου εργαζόταν τότε. Κατόπιν μείναμε οι δυο μας με τον παππού.
Το άλλοτε πανέμορφο σπίτι είχε υποστεί με την εγκατάλειψη και την έλλειψη συντήρησης μεγάλες ζημιές. Σε κάποιο μάλιστα σημείο του, ένα δωμάτιο στο πίσω μέρος, είχε γκρεμιστεί ο τοίχος και εκτός της κοιλιάς που είχε υποστεί είχε ανοιχτεί μια τεράστια τρύπα.
Ήδη έχω ασχοληθεί σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μου για το πώς και γιατί και τι έγινε αργότερα, γι΄ αυτό αρκούμαι στο ότι από το κενό αυτό μπαινόβγαιναν χελιδόνια που όπως φαίνεται από χρόνια, ..αδιαφορώντας
για τον πόλεμο που μαινόταν έκτιζαν τις φωλίτσες τους αδιαφορώντας και για μας τους επιστρέψαντες και ειδικά για μένα που τα επισκεπτόμουν συνεχώς, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ειδικά βράδυ που κάθονταν στο σκοτάδι στις φωλιές τους ώστε εγώ να βρίσκω την ευκαιρία να τα επισκέπτομαι, να τα πιάνω στα χέρια μου και να τα χαϊδεύω.
Έστηνα μια παλιά ξύλινη σκάλα του παππού δίπλα στις φωλιές και μ΄ έναν φακό τότε «πλακέ» με μπαταρία, ανέβαινα…
Το καλοκαίρι περνούσε. Μαζί και οι παρατηρήσεις μου για τα χελιδόνια, όχι μόνο όπως πιο πάνω αλλά και μ΄ αυτές στον πάνω από την Αγία Τριάδα πλάτανο.
Σ΄ αυτόν τον πάνω πλάτανο, χιλιάδες τα χελιδόνια μαζεύονταν φθινόπωρο για φευγιό. Καθισμένος στο τότε παλιό μπαλκονάκι, τα μελετούσα που μαζεύονταν να ταξιδέψουν ομαδικά αποδημώντας για ζεστά κλίματα. Κελαηδώντας μ’ εκνευρισμό αναμονής, περίμεναν και άλλα που κατέφθαναν, μέχρις που κάποιο, σαν αρχηγός που φαινόταν να τα μετρούσε, έδινε το σύνθημα της αναχώρησης βρίσκοντας τον αριθμό τους αρκετό. Αμέσως ο πλάτανος άδειαζε ενώ σε λίγο νέες αφίξεις σημειώνονταν για δημιουργία νέας ομάδας..
Στενοχωριόμουν καθώς τα έβλεπα παιδί. Μου θύμιζαν το τέλος του καλοκαιριού, την αναχώρησή μου για Πειραιά που πλησίαζε. Τα σχολεία άνοιγαν.
Και κάτι που μ΄ εξέπληξε, για τους άπιστους Θωμάδες:
Προχθές 01.09.2022, απόγευμα, καθισμένος στο γραφείο μου στο σπίτι μου στο Παλαιό Φάληρο, άκουσα τον ήχο με τον οποίο τα χελιδονάκια των παιδικών χρόνων μου κελαηδούσαν μ’ εκνευρισμό αναμονής έτοιμα να αποδημήσουν. Όρμησα στο μπαλκόνι:
Μια 100άδα χελιδόνια καθισμένα σε καλώδια κοντινά έτοιμα να φύγουν!...
Νίκος Δ.Παπαδιονυσίου.. 03/09/2022
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου