Το Χάνι του Γιώργου Κίτσου στο Νεοχωράκι

 

Το Χάνι του Γιώργου Κίτσου στο Νεοχωράκι

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Στο μικρό Νεοχωράκι της Φθιώτιδας, ανάμεσα στις κατάφυτες πλαγιές και τα λιθόστρωτα μονοπάτια που οδηγούσαν από τη Λαμία προς το Καρπενήσι, στεκόταν ένα χάνι, λιτό και φιλόξενο, που άνοιγε τις πόρτες του σε ταξιδιώτες κουρασμένους από τα βουνά και τις κακοτράχαλες διαδρομές. Το Χάνι του Γιώργου Κίτσου ήταν ένας κόσμος από μόνο του, όπου ο χρόνος κυλούσε πιο αργά και η ζεστασιά της οικογένειας έδινε παρηγοριά στους περαστικούς.

Ο Γιώργος Κίτσος ήταν ένας άντρας με αυστηρό βλέμμα και καλοσυνάτη καρδιά. Στο πρόσωπό του, οι βαθιές γραμμές μαρτυρούσαν χρόνια σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης στους ταξιδιώτες που περνούσαν από την πόρτα του. Φορούσε πάντα το παραδοσιακό καπέλο του, και το μουστάκι του, προσεκτικά χτενισμένο, προσέθετε μια αίσθηση σεβασμού και αξιοπρέπειας. Δίπλα του, η γυναίκα του ήταν η αθόρυβη δύναμη του χανιού, η καρδιά που κρατούσε ζεστό το σπίτι και τη φωτιά στο τζάκι. Τα μαλλιά της, πλεγμένα με λεπτή δαντέλα, και τα ήρεμα μάτια της έδιναν μια αίσθηση γαλήνης στους ταξιδιώτες που έβρισκαν καταφύγιο εκεί.

Το Χάνι ήταν διώροφο, χτισμένο με πέτρα και ξύλο, και οι τοίχοι του φέρναν τη ζεστασιά ενός σπιτιού, παρά την ταλαιπωρημένη όψη τους. Η σκεπή του ήταν καλυμμένη με κεραμίδια, ενώ οι μικρές ξύλινες πόρτες και παράθυρα μαρτυρούσαν τις φροντίδες της οικογένειας για να παραμένει ασφαλές και φιλόξενο. Στον αυλόγυρο, τα δέντρα έριχναν τη σκιά τους πάνω στο χώμα, και οι καμινάδες έστελναν τον καπνό τους στον ουρανό, σηματοδοτώντας την παρουσία του χανιού από μακριά.

Οι ταξιδιώτες, μετά από ώρες πάνω σε άλογα ή άμαξες, σταματούσαν για να ξεκουραστούν, να ταΐσουν τα ζώα τους και να μοιραστούν ιστορίες με τον Γιώργο και τη γυναίκα του. Το χάνι δεν ήταν μόνο στάση· ήταν καταφύγιο, τόπος συνάντησης και ζωντανής φιλοξενίας, όπου η ανθρώπινη ζεστασιά και η αίσθηση της ασφάλειας έκαναν τον δρόμο λιγότερο κουραστικό και τη ζωή πιο ανθρώπινη.

Κι έτσι, το Χάνι του Γιώργου Κίτσου και της γυναίκας του, παραμένει σήμερα στη μνήμη σαν σύμβολο μιας εποχής που οι δρόμοι ήταν δύσβατοι, αλλά οι καρδιές ανοιχτές, και η φιλοξενία ήταν υπέρτατο αγαθό.