Μουσικοί Αντίλαλοι

«Μουσικοί Αντίλαλοι»

[Ηχώ & Αντήχηση τραγουδιών του λαού μας]

Το νέο βιβλίο του Κώστα Ηλ. Κοντογιάννη

Ο πολυγραφότατος συμπατριώτης μας αγαπητός συγγρα-φέας, καταγόμενος από την Πτελέα Φθιώτιδας, Κώστας Ηλ. Κοντογιάννης κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο του βιβλίο με το παραπάνω θέμα. Για το   βιβλίο αυτό ο Ευθύμιος Ν. Χριστό-πουλος, Δάσκαλος - Δημοσιογράφος, έγραψε τον εξής κατατοπιστικό πρόλογο:

«Κάποιες καταστάσεις που θεληματικά ή αθέ­λητα ζήσαμε στο παρελθόν και που μας έχουν αφήσει ζωντανή τη σφραγίδα τους στη ζωή μας, ο πανδαμάτωρ χρόνος, κυρίαρχος πάντα, ίσως και ανελέητος, αποζητά ευκαιρίες να εφευρίσκει, να ανασαλεύει, να αναζωπυρώνει και αναζωογονεί, ευ­χάριστα ή δυσάρεστα και να τις στηρίζει σε χρονολο­γικά άχρονες συγκυρίες.

Τέτοιες ευκαιρίες φαίνεται να στέκονται αφορ­μές στις χαρακτηριστικά όμορφες παραλλαγές γνω­στών λαϊκών τραγουδιών, που με τόσο μεράκι αναδιφεί και παρουσιάζει ο γνωστός βάρδος Κώστας Κοντογιάννης στην ανά χείρας μας απόλυτα επιτυχημέ­νη συλλογή του.

Κρίνοντας τες ζωντανά όπως μας τις παραθέτει, διαπιστώνουμε ότι, όχι μόνο τον κυνηγούν και δεν τον αφήνουν, αλλά επί πλέον τις αναζητά επίμονα και ο ίδιος στα καθοριστικά που πέρασαν σημεία της μέχρι τώρα πορείας του.

Κι εκεί ακριβώς ξεχωρίζει και η προσπάθεια του να τις ωραιοποιήσει με έναν αυθόρμητο και πηγαίο σχολιασμό πλεγμένον με μια όμορφη, ευχάριστη και εξαιρετικά επιτυχημένη σάτιρα του, για την οποία όμως ζητά και τη συμπάθεια μας, ίσως γιατί μας κάνει ουσιαστικά συντραγουδιστές τους, αφού προσθέτει καθένας μας και από μια ξέχωρη σχετικά περίπτωση.

Ουσιαστικά βέβαια, εμείς θα πρέπει να τον ευ­χαριστήσουμε για τη σπάνια ευκαιρία που μας δίνει να συμπορευτούμε με το κεφάτο, χαριτωμένο πνεύμα του, που παραμένει πάντα νέο».

Δημοσιεύουμε, τιμής ένεκεν, το πατριδολατρικό ποίημα «Ηλιόχαρη Πατρίδα μου» που έγραψε ο ποιητής Κώστας Ηλ. Κοντογιάννης και περιλαμβάνεται στο εν λόγω βιβλίο του:

 Πτελέα, η γενέτειρα του συγγραφέα Κώστα Ηλ. Κοντογιάννη

Ηλιόχαρη Πατρίδα μου!

                  Πατρίδα, σαν τον ήλιο σου δε λάμπει

                  ήλιος αλλού στον κόσμο πουθενά.

                  Με χάρη λούζονται στο φως του κάμποι,

                  δάση πυκνά κι απόμακρα βουνά.

                  Στα βράχια σου την ομορφιά θρονιάζει,

                  δίνει το φως του στ' άψυχα ζωή,

                  διώχνει τα σκότη απ' τ' ουρανού τ' ατλάζι,

                  σκορπά στην Πλάση αιθέρια μια πνοή.

                  Τα σύννεφα το φως του αναμεριάζει,

                  σαν φτάνει απ' τα ουράνια λαμπερό,

                  με τη βροχή κι η γης χορτάρι βγάζει,

                  δίνει καρπό το δέντρο θραψερό.

                  Φυτρώνει πλάι στην πέτρα το λουλούδι

                  κι ανθίζει στην αυλή η τριανταφυλλιά,

                  γροικιέται στην ερμιά γλυκό τραγούδι,

                  που λεν μαζί άνθρωποι και πουλιά.

                  Χύνουνε τ' άνθια ευωδιαστό το μύρο

                  σε στενορύμια και σπιτιών αυλές.

                  Σα νύφη στολισμέν’ η Πλάση γύρω,

                  χαίρεται χίλιες δυο χαρές διπλές.

                 Φωτοπλημμυρισμένα τα βουνά σου,

                 στήνουν χορό πιασμένα στη σειρά.

                 Τον ήλιο υμνούν μαζί με τα παιδιά σου,

                 στην αγκαλιά σου πόλεις και χωριά.

                  Γλυκά που λάμπει ο ήλιος σου Πατρίδα

                  κι ω πώς μερώνει τα τραχιά βουνά!

                  Στέλνει και στην ψυχή μου μιαν αχτίδα,

                  την άγρια ν' αποδιώξει παγωνιά.

                  Ωσάν πουλί μες σε κλουβί κλεισμένος,

                  έχω μια μόνο κρύφια επιθυμία:

                  Να βγω! Να βγω! Και μες στους ξένους ξένος

                  να πάω παντού, σε κάθε σου γωνιά.

                  Να δω τα πέλαγα και τη στεριά σου,

                  που μ' απολλώνια σπάρθηκαν κορμιά

                  και να ξεκρίνω στα χαλάσματα σου

                  της Δόξας τη βαριά κληρονομιά.

                  Θέλω βουνοκορφές σου ν' αντικρίσω

                  και κάθε δαντελένια ακρογιαλιά.

                  Στο ηλιοφώς σου να λουστώ, να ζήσω

                  μακριά απ' τη χλαλοή, με τα πουλιά.

                 Να δω πώς ξεγλιστρούνε κι οι ηλιαχτίδες

                 ανάμεσα στων δέντρων τα κλαδιά,

                 στο φως πώς λάμπουν κι οι δροσοσταλίδες,

                 που 'χεις στην πλουμισμένη σου ποδιά.

                 Μ' ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής μου

                 να δω του ήλιου σου τις ζωγραφιές,

                 που στη θωριά σε κάνουν, ω Πατρίς μου!,

                 σαν μια Θεά με χίλιες ομορφιές.

                 Θέλω κοντά στη Μάνα Φύση να γυρίσω,

                 μακριά απ' την Κόλαση, της πόλης το βραχνά.

                 Στο λιόχαρο χωριό μου λεύτερος να ζήσω,

                 σ' αγνούς ανθρώπους μου και στο Θεό κοντά.

(Δημοσιεύθηκε στο «Φθιωτικό λόγο» & στη «Φωνή της Πτελέας»)

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου