Το συναπάντεμα

ΤΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΕΜΑ

 

Φιλικό συναπάντημα, στον παραδοσιακό καφενέ του

αείμνηστου Γιώργου Τσώνου, στη δεκαετία του 1970

                  Δεν ευωδιάζει του αγρού τ’ απάρθενο το κρίνο,

                  ούτε τόσο η γαριφαλιά, σαν τα λουλούδια ανοίγει,

                  όσο το συναπάντεμα μοσχοβολάει εκείνο,

                  σίντας βλάμης το βλάμη του, φίλος το φίλο σμίγει.

                  -Ριτσώνη, καλώς όρισες.

                                                               –Γεια σου, ωρέ Παπακώστα.

                  -Γεια και χαρά σου, Γεωργαντά, κι εσύ Τάσο μου Τόλια.

                  -Ετούτο το αντάμωμα η μοίρα μας το εχρώστα,

                  να πούμε για τα ντέρτια μας, για τη ζωή τη δόλια.

Γλωσσάρι

βλάμης, ο= αδελφοποιτός, μπράτιμος, μπουραζέρης, καρντάσης.

σίντας, επίρρ.= όταν, άμα.

Ποίηση: Γιάννης Σαντάρμης

Φωτο-Επιμέλεια: Τάκης Ευθυμίου