Ο Μάραθος

Ο ΜΑΡΑΘΟΣ  ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ

[του Γιάννη Σαντάρμη]

               Εδώ ψηλά στο Μάραθο, ψηλά στ' Αγραφοβούνια,
               αχολογάν βελάσματα, βροντολογάν κουδούνια,
               ακούγεται στην ποταμιά κι αυτός ο Αγραφιώτης,
               που σέρνει το νερό της.
               Και με καιρό χρυσόημερο και με χειμωνοκαίρι,
               με το τραχύλαλο έρχονται απ' τ' Άγραφα τ' αγέρι,
               κι απ' τα Κατσαντωναίικα τα κλέφτικα τα στέκια
               βροντές από τουφέκια.
               Καπνοί από μπαροτόβουλα κατόπιν δευτερώνουν,
               στον Αη Ταξιάρχη στέκονται κι απ' όξω ζευγαρώνουν
               με τα ξανθά θυμιάματα κι η αύρα η αιθεροδρόμα
               τα πάει στο ουράνιο δώμα.
               Αητοί πετάν στα νέφια σου, πετρίτες στα κοτρώνια,
               σ' αποκοιμάν οι πέρδικες και σε ξυπνάν τ' αηδόνια
               και χίλια δυό λαλήματα και χιλια δυό τραγούδια
               σου παίζουν τα βλαχούδια.
               Ω, Μάραθε, η όψη σου σαν δροσοστάλα λάμπει,
               σε κουβεντιάζουν τα βουνά, σε μελετάν οι κάμποι,
               γιατί σε σέ γεννήθηκαν οι ακριβοί κι ωραίοι,
               αυτοί οι Κατσαντωναίοι.!!!

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου