Ιωάννης Μαζαράκης Αινιάν

 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ - ΑΙΝΙΑΝ

Γεώργιος Καλλιώρας, απόστρατος αξιωματικός Π.Ν.
Ερευνητής Συγγραφέας

Ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1923 και μεγάλωσε σε οικογένεια στρατιωτικών με μεγάλη συμβολή στην πατρίδα.

Τελείωσε το Γυμνάσιο (Σχολή Μακρή) καθώς και την Γαλλική Ακαδημία (course Superieur) το 1940-41.

Ήταν μέλος της ιστορικής και πνευματικής οικογενείας των Αινιάνων με μακρινή καταγωγή το Μαυρίλο Φθιώτιδος. Ήταν γιός του Μακεδονομάχου και αρχηγού των ανταρτών-Προσκόπων του Μακεδονικού Αγώνα, Κωνσταντίνου Ι. Μαζαράκη Αινιάν- Καπετάν Ακρίτα Ο Καπετάν Ακρίτας ήταν επίσης ο απελευθερωτής της Αλεξανδρούπολης και Αδριανούπολης το 1920, και μητέρα του ήταν η Αρριέττα Πορτοκάλογλου από την Κωνσταντινούπολη, όπου είχαν γνωριστεί κατά τη διάρκεια της συμμαχικής κατοχής.

Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του ήταν φυλακισμένος από τον δικτάτορα Πάγκαλο, επειδή ως επικεφαλής της επιτροπής διερεύνησης των αιτιών της Μικρασιατικής Καταστροφής, είχε συντάξει πόρισμα που σημείωνε ευθύνες βασιλικών αλλά και Βενιζελικών Αξιωματικών.

Μεγάλωσε στο αρχοντικό σπίτι στο Μετς, δίπλα στον Αρδηττό, με εξαιρετικά φιλελεύθερη για την εποχή διαπαιδαγώγηση.

Στα 17 του ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, και έσπευσε να καταταγεί χωρίς να γίνει δεκτός. Κατά την κατοχή συνδέθηκε με την Συμμαχική υπηρεσία πηλοφοριών του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και λειτούργησε ως πληροφοριοδότης των βρετανικών μυστικών δικτύων, καταγράφοντας καθημερινά την κίνηση των πλοίων στον Πειραιά...

Το 1943 διέφυγε στην Ιταλία και κατατάχθηκε ως εθελοντής στην ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία, γνωστή και ως ταξιαρχία του Ρίμινι υπό τον στρατηγό Τσακαλώτο. Επέστρεψε με την ταξιαρχία στην Αθήνα και έλαβε μέρος στις μάχες κατά τα Δεκεμβριανά.

Τότε ήταν που η οικογένεια χτυπήθηκε από μεγάλη καταστροφή, όταν το πατρικό σπίτι στο Μετς λεηλατήθηκε και ανατινάχθηκε. Είχαν γίνει στόχος ως μεγαλοαστική οικογένεια, κυρίως όμως διότι ο πατέρας του είχε φιλοξενήσει στο σπίτι, τόσο στη διάρκεια του ελληνοαλβανικού, όσο και μετά την απελευθέρωση, το στρατηγείο των Βρετανών.

Το 1945 εισήλθε με εξετάσεις στην Σχολή Ευελπίδων μετά την ανασυγκρότηση της ( φοίτηση I-II-III τάξεως ως επιλοχίας Εύελπις- Υπαρχηγός Σχολής).

Ονομάστηκε Ανθυποπλοίαρχος τον Μάρτιο του 47 (πρώτη μεταπολεμική πράξη ) και τοποθετήθηκε ( καθώς και όλη η τάξη του -31 Ευέλπιδες) στους νεοσύστατους τότε Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) .

Για δυο μήνες ακολούθησε ταχύρρυθμη εκπαίδευση σε Αγγλικό τμήμα ειδικών δυνάμεων (Χορτιάτη Θεσσαλονίκης) και τον Ιούνιο έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις Κονίτσης (μεταφερθείς αεροπορικώς με την διμοιρία του από τα Γιάννενα).

Με την Β΄ Μοίρα Καταδρομών ( ως διμοιρίτης του 56 ΛΟΚ) έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις Ρούμελης. Διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά για την κατάληψη και διατήρηση του υψώματος Τσούκα Τυμφρηστού (19/4/48).

Από τον Ιούνιο του 1948 συνεχιζόμενων των επιχειρήσεων Ρούμελης ανέλαβε την διοίκηση του 55 ΛΟΚ. Διά την επιχείρηση Τύμπανο- Σαράντενα (31-7-48) προτάθηκε για ανδραγαθία για τον βαθμό του Υπολοχαγού (διάλυση III τάγματος ανταρτών –φόνος Δαφνομήλη) Προήχθη σε υπολοχαγό στις 16/9/48.

Τον Οκτώβριο του 1948 κατά την κατάληψη της κορυφής Βίτσι Υψ. 2128 μ. με τον 55 ΛΟΚ κράτησε για δυο ημέρες το ύψωμα παρά τις σφοδρές αντεπιθέσεις των ανταρτών μέρα και νύχτα. Τότε προτάθηκε για ανδραγαθία για τον βαθμό του Λοχαγού. Επίσης εκείνη την εποχή φοίτησε στην σχολή Πληροφοριών και ανέλαβε πάλι τον 55 ΛΟΚ.

Μετά τις επιχειρήσεις Ρούμελης και Πελοποννήσου έλαβε μέρος στην κατάληψη του Καρπενησίου (Ιανουάριος 1949) . Με νυχτερινό επιχείρημα ο 55 ΛΟΚ κατόρθωσε την αρπαγή του σκοπού στην γέφυρα Σίδερα (Λογκίστα) στον Μέγδοβα και έπειτα από ταχεία αναρρίχηση κάτω από σφοδρή χιονοθύελλα κατάφεραν να καταλάβουν το βραχώδες Ύψωμα Αετόπετρας (Σουβλερή) .

Κατά τις επιχειρήσεις Σμόλικα και Γράμμου (Απρίλιος 1949) με τον 55 ΛΟΚ διείσδυσε σε βάθος μέσω της κοίτης του Σαραντάπορου παρέμειναν για δυο ημέρες σε πλήρη κάλυψη σε χώρους που ήταν υπό τον αυστηρό έλεγχο των ανταρτών (χωριό Λαγκαδά). Με αιφνιδιαστική προσβολή κατέλαβαν το υψ. 1642 Κάτζικου περιοχή κατεχόμενη από την Σχολή Αξιωματικών του Δημοκρατικού Στρατού. Εκεί σκοτώθηκε ο Διοικητής της Σχολής Ταξίαρχος Κόλιας. Έπειτα από αυτή την μάχη προτάθηκε για τον βαθμό του Λοχαγού και προήχθη στον βαθμό του Λοχαγού επί ανδραγαθία.

Κατά τις τελευταίες επιχειρήσεις Γράμμο και στο Βίτσι (Αύγουστος 1949) καθώς και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Εύβοια ως το τέλους του έτους έλαβε μέρος ως Διευθυντής του Γραφείου πληροφοριών των μονάδων καταδρομών.

Με το πέρας των επιχειρήσεων στάλθηκε στην Μεγάλη Βρετανία (Gosport) για εκπαίδευση πληροφοριών-δολιοφθορών και ανορθόδοξου πολέμου. Κατά την επάνοδο του εργάστηκε σε ειδική απόρρητη υπηρεσία της διεύθυνσης Καταδρομών με αναγνωρίσεις , συλλογής στοιχείων και οργάνωση παραμεθόριων περιοχών Μακεδονίας Θράκης.

Το 1950 στάλθηκε ξανά στην Μεγάλη Βρετανία (Benson- Oxford) για ειδική εκπαίδευση στρατηγικής ερμηνείας αεροφωτογραφιών. . Με την επάνοδο του τοποθετήθηκε στην σχολή πληροφοριών Γ.Ε.Σ. Μετά από σύντομη εκπαίδευση (Οκτώβριος του 1952) σε Αμερικανική σχολή επιτελών τοποθετήθηκε στο νεοσύστατο Στρατηγείο ΝΑΤΟ της Σμύρνης.

Κατά την επάνοδο του στην Ελλάδα (Τέλος του 1954) ανέλαβε την οργάνωση Κέντρου Εκπαίδευσης Χιονοδρόμων στο Σέλι Βερμίου.

Το 1955 εκπαιδεύτηκε στην Νεοσύστατη σχολή αλεξιπτωτιστών (πτυχίο αλεξιπτωτιστού και αρχηγού ρήψεων)

Το 1956 -1958 υποδιοικητής ΄Γ μοίρας αποβατικών καταδρομών. Αναγνωρίσεις ,μυστικές αποβατικές νυχτερινές ασκήσεις με μικρά σκάφη και υποβρύχια στα παράλια του Βορείου Αιγαίου , νήσων Αιγαίου και Ιονίου σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό.

Το 1959 Διοικητής του νεοσύστατου ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών (Ασκήσεις αλεξιπτωτιστών μέρα και νύχτα και εκπαίδευση νέων αλεξιπτωτιστών και δολιοφθορών)

Συμμετοχή σε ειδικό τμήμα αλεξιπτωτιστών σε μεγάλη άσκηση του Αμερικανικού Στρατού στην Δυτική Γερμανία. Νυχτερινή μυστική πτώση στα μετόπισθεν μεγάλης Αμερικανικής μονάδας και αιφνιδιασμός της (κάτω Άλπεις και νυχτερινή διάβαση του ποταμού Isar). Κατά την άσκηση επέτυχε την εύφημο μνεία του Αμερικανού Αρχιστρατήγου Ευρώπης.

Το 1960 προήχθη σε Ταγματάρχη και για μικρό διάστημα υπηρέτησε ως διοικητής του Κέντρου Καταδρομών Βορείου Ελλάδος.

Αποστρατεύτηκε με εθελούσια έξοδο τον Δεκέμβριο του 1960 , μη ανεχόμενος την κομματική λειτουργία και τις διαμάχες εξουσίας του εν ειρήνη πλέον στρατού.

Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας του παρασημοφορήθηκε επτά φορές και πήρε προαγωγές επ' ανδραγαθία, με κορυφαία την κατάληψη από το σώμα του της κορυφής του υψώματος Λέσιτς στον Γράμμο.

Επίσης έλαβε το ανώτατο παράσημο της Ελλάδος για ανδρεία. Τον Σταυρό της Ανδρείας σε χρυσό, επτά φορές. Το Ελληνικό Πολεμικό Σταυρό τέσσερες φορές και δύο φορές το μετάλλιο Διακεκριμένων Πράξεων, καθιστώντας τον εαυτό του σε έναν από τους πιο παρασημοφορημένους αξιωματικούς.

Αναλυτικά

Χρυσούν Αριστείο αρ.313/48 Ε.Δ.Υ.Σ

2. Πολεμικός Σταυρός ΄Β Τάξεως αρ. 1097/22/21/.4.48 Τ.Α/ΑΣΣ/ΒΙ

3. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ.408/ 48/ Ε.Δ.Υ.Σ.

4. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ. 424/48/Ε.Δ.Υ.Σ.

5. Πολεμικός Σταυρός ΄Γ Τάξεως δια της Η.Δ.Τ.Σ./Α.Σ.Δ.Σ.Ε./28/9/48 ΣΥΝ.205924/34014/Β1/Ι/1.4.48 Γ.Ε.Σ.

6. Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων αρ.443/48 Ε.Δ.Υ.Σ.

7. Πολεμικός Σταυρός ΄Γ Τάξεως αρ. 16/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

8. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ.18/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

9. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ.172/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

10. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ.233/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

11. Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας αρ.528/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

12. Μετάλλιο εξαιρέτων Πράξεων αρ. 166/50 Ε.Δ.Υ.Σ.

13. Πολεμικός Σταυρός ΄Γ Τάξεως αρ. 70/52 Ε.Δ.Υ.Σ.

14. Αναμνηστικό Μετάλλιο Μέσης Ανατολής

15. Σταυρός του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

16. Πρόταση προαγωγής επ’ ανδραγαθία για τον βαθμό του Υπολοχαγού δια της Η.Δ. Β.Μ.Κ. 20/8/48

17. Πρόταση προαγωγής επ΄ ανδραγαθία για τον βαθμό του Λοχαγού δια της Ε.Π. 442110/340/6/Β1/1/4 Δ.Δ.Κ. 20.1.49

18. Πρόταση προαγωγής επ’ ανδραγαθία για τον βαθμό του Λοχαγού δια της Η.Δ. Β.Μ.Κ. 22/4/49

19. Προαγωγή επ’ ανδραγαθία εις τον βαθμό του Λοχαγού δια της αρ. 326/49 Ε.Δ.Υ.Σ.

Του απονεμήθηκαν επίσης

1. Χρυσός Σταυρός Γεωργίου μετά ξιφών. ΓΕΣ448391/34014/3/13-3-51

2. Χρυσούς Σταυρός Φοίνικος μετά ξιφών. ΓΕΕΘΑ /’Β ΜΕΟ/58377 Φ02409/11/16-2-52

3. Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κ. Παύλο Στεφανόπουλο.

4. Από την Ακαδημία Αθηνών το 2018 με Αργυρό Μετάλλιο.

Ο ίδιος και σύμφωνα με τις ομολογίες του από την περίοδο του πολέμου κυρίως θυμόταν με περηφάνια την καλή του σχέση με τους φαντάρους, τις λίγες απώλειες που κατάφερνε να έχει, αλλά και την ανθρώπινη αντιμετώπιση που έδειχνε σε αιχμαλώτους με αποτέλεσμα συχνά να κατορθώνει να τους στρατολογεί με το μέρος του.

Το 1962 τοποθετήθηκε, μετά από διαγωνισμό, Νομάρχης Καστοριάς. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός λόγω της επιμονής του σε πρακτικές λύσεις με την προσωπική του εμπλοκή. Πολλές φορές οι κάτοικοι των χωριών της Καστοριάς τον έβλεπαν να ανεβαίνει με τα στρατιωτικά του σκι στα αποκλεισμένα από το χιόνι χωριά για να συνδράμει επί τόπου στις ανάγκες των πολιτών. Οι παλιοί κάτοικοι του ορεινού χωριού Πευκόφυτο τον θυμούνται ακόμη να διασχίζει το άφθονο χιόνι «για να ενθαρρύνει και να επισφραγίσει την αγάπη στους δικούς του ανθρώπους» όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.

Ως νομάρχης της Καστοριάς αλλά και ως άνθρωπος με υψηλή παιδεία, έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια και στήριξη στους νέους ανθρώπους που αντιπροσώπευαν την Παιδεία της Χώρας. Τους δασκάλους και τους νηπιαγωγούς.

Χαρακτηριστικό της αδυναμίας και της αγάπης που είχε για αυτούς ήταν ότι τους γνώριζε όλους με τα μικρά τους ονόματα , κυρίως αυτούς που εργάζονταν στα χωριά. Επισκέπτονταν τακτικά τα σχολεία και έλυνε όσο δυνατόν πιο γρήγορα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.

Σε όσες θέσεις υπηρέτησε είτε στον δημόσιο τομέα της πατρίδος του, είτε στο εξωτερικό άφηνε πάντα πίσω του δημιουργικό έργο χάρη στην επιμονή του και την εργατικότητα του.

Κατά την παραμονή του σαν νομάρχης της Καστοριάς έκτισε πολλά νέα κοινοτικά καταστήματα που καθένα από αυτά τα οποία περιλάμβανε αίθουσα πολλαπλών χρήσεων για τους νέους του κάθε χωριού.

Επίσης έκτισε 27 νηπιοτροφεία, κυρίως σε δίγλωσσα χωριά του νομού, αναθέτοντας τη διεύθυνσή τους σε απόφοιτες της Χαροκοπείου Σχολής και στις νηπιαγωγούς.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δημιουργικότητας του ήταν όταν το 1963 στο χωριό Ζούζουλι Καστοριάς έγινε μια ισχυρή κατολίσθηση του εδάφους, που προκάλεσε πανικό και αβεβαιότητα σε όλο το χωριό. Οι κάτοικοι του χωριού έμειναν επί ξύλου κρεμάμενοι. Ο Νομάρχης Καστοριάς Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν κινήθηκε πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά για την μεταστέγαση των κατοίκων της Ζούζουλης σε νέο οικισμό.

Σε εκτέλεση της υπ. αριθ. 1721/13.6.1963 εντολής του Ι.Γ.Ε.Υ., ο γεωλόγος Γ. Παναγιωτίδης υποβάλλει έκθεση, σύμφωνα με την οποία κρίνεται ακατάλληλη η περαιτέρω κατοίκηση στο χώρο αυτό, λόγω κατολίσθησης του εδάφους. Την 27.11.63 και με αριθ. πρωτ. 44γ/8020/4408, η Διεύθυνση Λαϊκής Στέγης του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας εκδίδει απόφαση, σύμφωνα με την οποία εγκρίνεται η μεταφορά του χωριού κοντά στην Καστοριά και στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό Μανιάκι. Στο ΦΕΚ 139, τ. Δ',/ 10.9.1964 δημοσιεύεται απόφαση, σύμφωνα με την οποία κηρύσσεται αναγκαστικά απαλλοτριωτέα έκταση 60.130 τ.μ. λόγω δημόσιας ωφέλειας, δηλ. για τη μεταφορά της Ζούζουλης. Με την υπ. αριθ. 124/1964 απόφαση του προέδρου Πρωτοδικείου Καστοριάς Γ. Χρυσανθάκη επικυρώνεται η αποζημίωση στους δικαιούχους της απαλλοτριωθείσας περιοχής.

Μέσα σε μόλις δυο χρόνια (1965) πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο τον νομάρχη Καστοριάς I. Μαζαράκη-Αινιάνα η θεμελίωση του οικισμού της Νέας Ζούζουλης στον νέο χώρο. Αμέσως την ίδια χρονική περίοδο ξεκίνησε η σταδιακή μεταφορά των 4/5 των κατοίκων στο νέο οικισμό της Ζούζουλης. Το 1/5 των κατοίκων μεταφέρεται και εγκαθίσταται δίπλα στο Τσοτύλι Κοζάνης.

Οι Ζουζουλιώτες δεν ξέχασαν ποτέ την κοινωνική προσφορά του Ιωάννη Μαζαράκη Αινιάν απέναντι στις οικογένειες τους και σε ανάμνηση του σημαντικού ρόλου που έπαιξε στη μεταστέγαση του βυθισμένου χωριού τους, στο χωριό Μανιάκι. Έτσι ονόμασαν την πλατεία στην είσοδο του νέου οικισμού, πλατεία Ι. Μαζαράκη –Αινιάν και στην αναφερόμενη πλατεία επίσης στήθηκε η προτομή του. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής έγιναν στις 7/12/2008, με τον ίδιο ως επίσημο προσκεκλημένο του χωριού, παρουσία των τοπικών αρχών, πλήθος συγχωριανών και ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί του για την μετεγκατάσταση του χωριού.

Το 1967 αρνήθηκε να υπηρετήσει τη χούντα της 21ης Απριλίου και απομακρύνθηκε από τη θέση του, παρότι ως πρώην στρατιωτικός, οι κινηματίες είχαν προσπαθήσει να τον προσεταιριστούν.

Στη διάρκεια της δικτατορίας ξεκίνησε να ασχολείται με μελέτες, και συνδέθηκε προσωπικά και πολιτικά με τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Παρότι - αντίθετα από εκείνον - απέφυγε την μακρόχρονη φυλάκιση, βρέθηκε παρακολουθούμενος σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Με την μεταπολίτευση, διετέλεσε άτυπος σύμβουλος του Υπουργού Πολιτισμού Κωνσταντίνου Τρυπάνη στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή. Από τη θέση αυτή επιμελήθηκε το καταστατικό λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ενεργοποιήθηκε σε σειρά πολιτιστικών ιδρυμάτων, όπως τα ΔΣ του Μουσείου Μπενάκη, της Εθνικής Πινακοθήκης και κυρίως της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Κατά τα έτη 1976-79 κατά την διάρκεια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα διετέλεσε διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, δεξί χέρι του Επικεφαλής διαπραγματευτή Γιάγκου Πεσμαζόγλου. Συμμετείχε και στα ψηφοδέλτια του ΚΟΔΗΣΟ. Οι πολιτικές του απόψεις ήταν πάντα μετριοπαθείς, κεντρώες και φιλοευρωπαϊκές.

Από το 1980, ως Γενικός Γραμματέας της ΙΕΕΕ, έγινε πλέον κινητήριος δύναμη του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου (Παλιά Βουλή), το οποίο, με την πάροδο των ετών, συνέβαλε να μεταβληθεί σε ένα δυναμικό ίδρυμα με μεγάλο αριθμό εκδόσεων, εκθέσεων και άλλων δραστηριοτήτων. Ταυτόχρονα δεν έπαψε να νοιάζεται για τα εθνικά θέματα, εκδίδοντας μελέτες για την Κύπρο, τη Μακεδονία και τον Μακεδονικό Αγώνα, τη Θράκη. Ως ταμίας του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων, οργάνωνε αποστολές βιβλίων σε σχολεία ακριτικά και του εξωτερικού. Μέσω του Συλλόγου εξάλλου διαμόρφωσε και ένα δίκτυο μορφωτικής υποστήριξης μειονοτικών κοινοτήτων σε χώρες όπως η Ουκρανία, η Βόρεια Μακεδονία και η Αλβανία. Στα Εθνικά Θέματα, ήταν πάντα της άποψης για καταλλαγή, συνεννόηση, σεβασμό. Βοήθησε σημαντικά την ίδρυση και οργάνωση πολλών μουσείων, όπως του Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη του Μουσείου της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό και άλλων μικρότερων περιφερειακών μουσείων ανά την Ελλάδα.

Πολυγραφότατος, ασχολήθηκε με γεγονότα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Μερικά έργα^[1] του είναι :

• Διάγραμμα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. ΑΘΗΝΑ 2007

• Η Φιλική Εταιρία. ΑΘΗΝΑ 2007.

• Τα ακρόπρωρα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. ΑΘΗΝΑ 2007,

• Τα ελληνικά τυπογραφεία του αγώνα 1821-1827. ΑΘΗΝΑ 2007

• Το νέο μακεδονικό ζήτημα σήμερα. Εκδόσεις Δωδώνη 2009.

• Από τον ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ στους ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1912-1913

ΑΘΗΝΑ 2012

• Αγώνες του νεότερου ελληνισμού…….

• Απελευθέρωση της Θράκης και η Μικρασιατική Εκστρατεία. ΑΘΗΝΑ 2015

• Οι Εθνικές μας διεκδικήσεις στην συνδιάσκεψη Ειρήνης. Ά Εξάμηνο 1919 ΑΘΗΝΑ 2015

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ^[2] ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ (1947-1949)ΑΘΗΝΑ 2017

• ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΚΡΙΤΕΣ ΑΠΕΛΑΣΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΜΑΤΟΛΟΥΣΑΘΗΝΑ 2017

• Η ιστορία της ελληνικής σημαίας. ΑΘΗΝΑ 2018. (https://drive.google.com/drive/folders/154EPreb0dh-beqVXM69SW3-Ke8wXApRp?usp=sharing)

Σύμφωνα με δημοσίευμα του enikos. gr^[3] εκτός από όλα τα παραπάνω ο Ιωάννης Κ. Μαζαράκης – Αινιάν είχε την φροντίδα για την απρόσκοπτη λειτουργία της Ιστορικής Οικίας του Λάζαρου Κουντουριώτη και της οικίας και του ατελιέ του Παναγιώτη Τέτση στην Ύδρα.

Τον Κωνσταντίνο, γεννηθέντα το 1958. Αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού που διατέλεσε Αρχηγός του Στόλου το 2011-2013. Μετά την αποστρατεία του, ανέλαβε γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, το οποίο εκτός από το εκπαιδευτικό και πολιτιστικό έργο, συνδράμει με σημαντικές δωρεές τις ένοπλες δυνάμεις και ιδιαίτερα το Πολεμικό Ναυτικό. Είναι μέλος του ΔΣ και ταμίας της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο), Πρόεδρος ΔΣ του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ) και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ελληνικού ιδρύματος Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Είναι παντρεμένος και έχει 3 κόρες και 3 εγγονούς.

Τον Αλέξανδρο, γεννηθέντα το 1959. Καθηγητή αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο Βόλο. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια του εσωτερικού και εξωτερικού, όπως το πανεπιστήμιο Αθηνών και το ΕΜΠ, το Paris IV – Sorbonne και έχει τιμηθεί από το Γαλλικό κράτος με διάκριση της Έδρας- Chaire Internationale Blaise Pascal 201. Έχει σημαντική ακαδημαϊκή δράση και διακρίσεις. Είναι παντρεμένος και έχει 2 γιούς από πρώτο γάμο και 1 κόρη από δεύτερο.

Τον Φίλιππο, γεννηθέντα το 1970, με σπουδές στην κλασική αρχαιολογία και εξειδίκευση στην προστασία αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, που εργάζεται ως επιμελητής στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Ασχολείται επίσης με τη συγκριτική νεότερη ιστορία της Ευρώπης. Έχει διατελέσει πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ενώσεως Μουσείων Ιστορίας (IAMH) και ταμίας του Ελληνικού Τμήματος του ICOM, καθώς και παλαιότερα του ICMAH (Διεθνής Επιτροπή Μουσείων και Συλλογών Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ICOM). Με τις ιδιότητες αυτές έχει συμμετάσχει στην διοργάνωση σειράς διεθνών επιστημονικών συναντήσεων σε κοινωνικά θέματα αιχμής. Είναι παντρεμένος και έχει 2 γιούς.

Ο Ιωάννης Μαζαράκης Αινιάν πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου του 21 . Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτενώς με την ζωή του αλλά και τον θάνατό του.

---

^[1] https://drive.google.com/drive/folders/154EPreb0dh-beqVXM69SW3-Ke8wXApRp?usp=sharing

^[2] Σε αυτό το βιβλίο του ο Ιωάννης Μαζαράκης Αινιάν με απίστευτη περιγραφικότητα  καταγράφει τα πάντα που αφορούν τις ιδικές δυνάμεις της εποχής του. Ξεκινώντας από την συγκρότηση των μονάδων , την επιλογή του προσωπικού, την εκπαίδευση τους, τις επιχειρήσεις τους και βήμα - βήμα όλες τις μάχες που έδωσαν οι ιδικές δυνάμεις εναντίον του δημοκρατικού στρατού. Αναφέρει  τοπωνύμια, ονόματα αξιωματικών του δημοκρατικού στρατού, χωριά, κορυφές βουνών, υψόμετρα κλπ.   Επίσης στο ίδιο βιβλίο υπάρχει ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις δραστηριότητες του κατά την εποχή της εκπαίδευσης του αλλά και κατά την εποχή του εμφυλίου γενικότερα .  

^[3] https://www.enikos.gr/media/ioannis-kmazarakis-ainian-o-syngrafeas-tou-spoudaiou-istorikou-vi/1113628/?fbclid=IwAR3zImfohpnuWdd4yDsff6Yj_cvy6PWLigqDSHE_frSy4xMhdj7fpBpam2Q

--

Ένα καράβι είναι καλύτερα να θαλασσοδέρνεται στην θάλασσα παρά να σκουριάζει στο λιμάνι. 

 

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου