"Η επίσκεψη" του Γιώργου Ζούγρου

Η επίσκεψη

Λαογραφήματα του Γιώργου Ζούγρου, δασκάλου 

Χτες το απόγευμα επισκέφτηκα τη θεία μου, τη Γιαννούλα, στο νοσοκομείο Λαμίας. Στα παιδικά μου χρόνια, περισσότερες ώρες περνούσα στο σπίτι της και λιγότερες στο δικό μου.

Εκεί έτρωγα, εκεί διάβαζα τα μαθήματά μου, εκεί έπαιζα. Με αγαπούσε πολύ και μου το έδειχνε, αλλά κι εγώ της είχα αδυναμία.

Οι γιατροί της είπαν, πως αύριο το πρωί θα μπει στο χειρουργείο. Την βρήκα ανήσυχη και ταραγμένη. Ο φόβος την είχε ζώσει για τα καλά και η αγωνία της μεγάλωνε ώρα την ώρα.

Προσπάθησα να την καθησυχάσω, πως όλα θα πάνε καλά, αλλά αυτή μου το ξέκοψε, δεν ήθελε παρηγοριές.

Έβγαλε από μια τσαντούλα μια μικρή εικόνα της Παναγίας και την φιλούσε ασταμάτητα.

Ύστερα απ’ την ίδια τσαντούλα έβγαλε μια τσατσάρα κι άρχισε να χτενίζει τα ήδη αραιωμένα μαλλάκια της.

Ένιωσα μικρός κι αδύναμος, τα λόγια είναι τόσο φτωχά, για ν’ απαντήσουν στις αγωνίες του ανθρώπου. Ο πόλεμος γίνεται μέσα στη ψυχή του, δεν φαίνονται οι λαβωματιές!

-Κόπηκαν τα ποδάρια μου, εγώ που γύριζε τα βουνά και τις κοντοραχούλες, εγώ που δεν σκιάχτηκα τη δουλειά και τη φτώχεια, να ‘μαι τώρα ανήμπορη σε τέτοιο προσκεφάλι. Έπεσαν τα φτερούδια μου, εγώ που ήμουν πρώτη στο χορό, σ’ όλα τα πανηγύρια!

-Καλά ρε θεία, όλα σήμερα θα τα θυμηθείς;

-Κάνε μου μια χάρη, να μην το μάθουν στο χωριό, γιατί έχω εχθρούς που χαίρονται και φίλους που λυπούνται.

-Μη σκέφτεσαι τέτοια πράγματα θεία Γιαννούλα, εσύ πάντα υπήρξες δυνατή, τώρα θα

κιοτέψεις;

-Ο ήλιος γιόκα μου, δεν έχει μόνο ανατολή, έχει και δύση!

Σαν πονεμένος σμυρναίικος μανές, ακούστηκαν τα λόγια της, που ξεχείλιζαν από πόνο και παράπονο.

«Δεν είναι αυγή να σηκωθώ, να μην αναστενάξω,

να γείρω στο προσκέφαλο κι από καρδιάς να κλάψω…»

-Άμα ταχιά γιόκα μου, όλα πάνε καλά, εκεί στον Αϊ-Γιώργη θ’ ανάψω μια λαμπάδα, ίσα με το μπόι σου.

Δε μίλησα, το τάμα του ανθρώπου στη δύσκολη στιγμή, είναι κουράγιο, είναι ελπίδα, είναι προσευχή!

Τόσην ώρα κρατήθηκα μπροστά της, αλλά μόλις πέρασα την πόρτα του νοσοκομείου

βούρκωσα, πήγα παράμερα, έκατσα σ’ ένα πεζούλι και ξέσπασα.

Τη χαρά διαδέχεται ο πόνος, σε τούτη τη ζωή κι ανάποδα, τον πόνο διαδέχεται η χαρά, μ’ έναν ψυχρό τρόπο σαν κρύο χειρουργείο. Τελειωμό δεν έχουν τα πάθη του ανθρώπου, τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα του κόσμου!

Γιώργος Ζούγρος

Δάσκαλος-Λαογράφος

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου