Η εκκλησιά μας κι εμείς

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

του Κώστα Κοντογιάννη

Η Πτελέα & ο Άι-Νικόλας

Να 'μουν πουλί γοργόφτερο, να 'μουν έν' άστρο, να 'μουν...

τη μέρα που διπλή γιορτή, - την πιο μεγάλη απ' όλες -

θα 'χει η Χριστιανοσύνη μας με τη Δημιουργία...

Ν' αφήσω τόπους μακρινούς, που με κρατάνε χρόνια

και στο χωριό μου τ' όμορφο, - χιλιάκριβο ρουμπίνι,

που τ' αγκαλιάζουν δυο βουνά κι ο Σπερχειός το λούζει -,

την Άγια Νύχτα της Λαμπρής, σαν αστραπή να φτάσω

κι εκεί, στο θαύμ' ανοίγοντας έκθαμβος την καρδιά μου,

στιγμές να ζήσω αξέχαστες, γεμάτες ευφροσύνη.

Να 'μουν έν' άστρο, ένα πουλί το Πάσχα στο χωριό μου!

Να δω, με το χαρμόσυνο κάλεσμα τ' Αι-Νικόλα,

τους χωριανούς μου σε σειρές, ωσάν της Πούλιας τ' άστρα,

το μαύρο πέπλο της νυκτός με φώτ' αχνά να σκίζουν

κι όλοι στον Άγιο, αχτιδωτά συγκλίνοντας, να σμίξουν.

«Την του Χριστού Ανάστασιν να θεαθώ» μαζί τους,

ακούοντας με κατάνυξη τη θεία Λειτουργία

κι έτσι να μοσχοβοληθώ κι εγώ απ' την ευωδία,

που θα σκορπίσει των πιστών απλόχερα η λατρεία.

Να 'μουν έν' άστρο, ένα πουλί το Πάσχα στο χωριό μου!

Την ώρα που ο παπάς θα βγει απ' την Ωραία Πύλη.

Κρατώντας φως και ψέλνοντας «Δεύτε... Χριστός Ανέστη»,

να δω γνωστούς και συγγενείς ν' ανάβουν τις λαμπάδες

κι όλους με καθαρή καρδιά λόγια κι ευχές ν' αλλάζουν

και της αγάπης το φιλί να δίνουν και να παίρνουν,

ενώ οι κροτίδες των παιδιών θα σκαν στο χοροστάσι

και της καμπάνας ο αχός θ' αντιλαλεί στα πλάγια,

στέλνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα στους αιθέρες...

Να 'μουν έν' άστρο, ένα πουλί το Πάσχα στο χωριό μου!

«Ευφραινομένους», χαρωπούς κι όλους «λαμπρυνομένους»

τους συντοπίτες μου να δω κι όντας κι εγώ κοντά τους,

χαρά να πάρω απ' τις καρδιές, φως απ' τα πρόσωπα τους,

δύναμη από την πίστη τους κι απ' τον παπά ευλογία.

Να δω να λάμψουν κι οι αυλές κι οι δρόμοι απ' τις λαμπάδες,

καθώς στα σπίτια θα γυρνούν πεζοί οι λαμπαδηφόροι...

Κι ενώ οι ευχές κι η ψαλμουδιά στα ουράνια θ' ανεβαίνουν,

με το βουητό του ποταμιού και τη λαλιά απ' τα αηδόνια,

σαν ένα «ευχαριστώ» μικρό στον Πλάστη δημιουργό μας,

Εγώ τις ράχες να διαβώ, να πω «Χριστός Ανέστη!»

στον Αί-Νικόλα τον παλιό και στον Αϊ-Γιάννη πάνω,

που μένουν αλειτούργητοι, σαν έρημα ξωκλήσια.

Κι απέ το γλυκοχάραμα τη γη μας ν' αγναντέψω,

ντυμένη τα νυφιάτικα, τις φορεσιές τ' Απρίλη.

Κι άμα κι εκείνη τη χαρώ και πάλι να μισέψω,

στα ξένα να 'ρθω ολόχαρος και λαμπροφορεμένος...

Να 'μουν τη Νύχτα της Λαμπρής έν' άστρο στο χωριό μου!...

Τριπλή χαρά θε νά 'φερνα κι ευχές στο γυρισμό μου.

Να 'μουν έν' άστρο, να 'μουνα... Χριστέ μου στη γιορτή Σου!