Τα "μαρτύρια" του Διάκου

Τα «μαρτύρια» του Διάκου

μετά το μαρτύριό του

(του Τάκη Ευθυμίου)

Σκίτσο: Δημητρίου Κολτσίδα

Φαίνεται πως το ‘χε η μοίρα του  ήρωα της Αλαμάνας Θανάση Διάκου τα «μαρτύριά» του να συνεχιστούν για πολλά χρόνια, και μετά το πραγματικό μαρτύριό του, από τους νεοέλληνες. Συγκεκριμένα:

1) Τριάντα έξι (36) ολάκερα χρόνια βάσταξε το μαρτύριο κατασκευής και τοποθέτησης του μαρμάρινου ανδριάντα του από το γλύπτη Ιωάννη Καρακατσάνη, επειδή οι διάφοροι φορείς που είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία καθώς και η επίσημη πολιτεία αδυνατούσαν να καταβάλουν το ποσό των 30.000 δραχμών που απαιτούνταν. Η πρώτη δόση, από τις τρεις ισόποσες, είχε καταβληθεί κανονικά στο γλύπτη. Η πληρωμή της δεύτερης καθυστερούσε και οι πιστωτές του απ’ τους οποίους είχε προμηθευθεί τα υλικά τον πίεζαν κατάφωρα για την καταβολή των οφειλομένων. Ο τότε Υπουργός Οικονομικών Σιμόπουλος, ενδιαφερόμενος για το έργο, συνέστησε κυβερνητική επιτροπή για την παρακολούθηση των εργασιών και μάλιστα, για την ασφάλεια του αγάλματος, απέστειλε στο εργαστήριο του γλύπτη επτά κλητήρες. Ο γλύπτης Καρακατσάνης θεώρησε προσβλητική αυτή την πράξη και αγανακτισμένος πήρε το σφυρί να καταστρέψει το γλυπτό, συγκρατήθηκε όμως από τους παριστάμενους κλητήρες. Με τη ρητή υπόσχεση ότι θα του δοθούν σύντομα τα οφειλόμενα, ο γλύπτης συνέχισε τις εργασίες.

Ας είναι καλά ο Ρουμελιώτης ποιητής Σπύρος Ματσούκας που με το πείσμα του όργωσε την Ελλάδα «διακονεύοντας» για το Διάκο, όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος, πουλώντας τα ποιήματά του. Το ποσό που συγκέντρωσε ο ίδιος μαζί με άλλο που συγκεντρώθηκε από διάφορους φορείς, έλυσαν οριστικά το πρόβλημα και έτσι αυτό το πολύχρονο μαρτύριο του Διάκου, που βάσταξε τριάντα χρόνια, έλαβε τέλος.

2) Η μαρμάρινη προτομή του που στήθηκε το 1930 πλάι στο παλιό γεφύρι της Αλαμάνας από το Δήμο Λαμιέων με Δήμαρχο το Γεώργιο Πλατή και η οποία κατασκευάσθηκε με χρήματα που συγκεντρώθηκαν κατά τα έτη 1910-14 από συναυλίες μαθητών των Γυμνασίων Λαμίας, τράβηξε και αυτή τα δικά της βάσανα αφού ανατινάχθηκε συμβολικά από τους Γερμανούς κατακτητές. Ξαναστήθηκε, αλλά η οδική πρόσβαση σήμερα είναι μια πραγματική  οδύσσεια για τους επισκέπτες.

3) Το έγχρωμο ανάγλυφο του Διάκου που φιλοτεχνήθηκε από την Βοΐλα και τοποθετήθηκε κοντά στην Αλαμάνα, δυτικά της εθνικής οδού, το οποίο σήμερα παραμένει αποκλεισμένο από τους επισκέπτες λόγω κατασκευής της νέας εθνικής οδού και της απρονοησίας των υπευθύνων, έφερε την ονομασία του ήρωα: θανάσις διάκος, έτσι όπως ακριβώς υπέγραφε. Όμως, την εποχή της Επταετίας

κάποιος ανιστόριτος αξιωματούχος, θεωρώντας μαλλιαρή τη γραφή, διέταξε την καλλιτέχνιδα να το διορθώσει σε: Αθανάσιος Διάκος. Αυτή, προβάλλοντας, προφανώς, τη δική της αντίσταση κατά της Χούντας, πρόσθεσε μονάχα το αρχικό (α) με συνέπεια να γράφει: αθανάσις διάκος.

Με τη μεταπολίτευση επανήλθε η γλωσσική τάξη, όταν αφαιρέθηκε το αρχικά (α).

Τα ίδια βάσανα και εμπόδια φαντάζομαι θα τράβηξε ο Διάκος και για όλα τα άλλα μνημεία που στήθηκαν στη μνήμη του σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας.

Ρουμελιώτη ήρωα! εμείς οι νεοέλληνες που χαιρόμαστε απλόχερα τη λευτεριά που μας χάρισες με τη θυσία σου, δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση ούτε να σε τιμήσουμε με όση αξιοπρέπεια σου αξίζει.

Ας όψεται η χιλιοδοξασμένη ιστορία σου που από μόνη της «σμίλεψε» τη μορφή σου στο υπερπέραν της αθανασίας και χάραξε τ’ όνομά σου στο Πάνθεον των ηρώων με ανεξίτηλη γραφή!