Η αναβίωση του παραδοσιακού

παιχνιδιού: «Γουρούνα»

[Αποκριάτικες εκδηλώσεις στον Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας]

Πόσοι από εμάς δεν φέραμε κάποια στιγμή στο μυαλό μας, μέσα από τις ανεξίτηλες μνήμες των παιδικών μας χρόνων, τα παιχνίδια που με τις παρέες μας παίζαμε συχνά-πυκνά στις αυλές και στις αλάνες, αναστατώνοντας τους γείτονες, εκτονώνοντας έτσι την παιδική μας υπερκινητικότητα!

Πόσες φορές δεν τσακωθήκαμε με τους παιδικούς μας φίλους και την επόμενη ώρα βρισκόμασταν πάλι μαζί, παίζοντας μπάλα, κυνηγητό, τσιλίκα, γουρούνα, κουραδέλια, αμπάριζα κι ένα σωρό άλλα παραδοσιακά και αυτοσχέδια ομαδικά παιχνίδια!

Τότε,  που η μέρα δεν μας έφτανε να ξοδέψουμε την παιδική μας ικμάδα και κατάκοποι αργά το βράδυ, με ματωμένα γόνατα κι αγκώνες τις περισσότερες φορές, μπαίναμε επιτέλους στο σπίτι, μετά την ολοήμερη διαπαιδαγώγησή μας μέσα από  τα αγαπημένα μας παιχνίδια!

Η καθημερινή τριβή με συνομήλικους, η δυνατότητα γρήγορης σκέψης και δράσης που απαιτούσαν αυτά τα παιχνίδια, διαμόρφωσαν χαρακτήρες και τρόπους σκέψεις, που αποτέλεσαν την προίκα για την μετέπειτα πορεία μας.

Διαμόρφωσαν σχέσεις και δεσμούς ακατάλυτους που διατηρούνται μέχρι σήμερα, μέσα από συναναστροφές, διαπληκτισμούς και κοινές δράσεις στην αντιμετώπιση όποιων προβλημάτων προέκυπταν μέσα στο παιχνίδι.

Σήμερα, τα παραδοσιακά παιχνίδια κινδυνεύουν να εξαφανιστούν και η πλούσια αυτή κληρονομιά των προγόνων μας αγνοείται από τη νεότερη γενιά. Ό,τι μάθαμε, θέλουμε να το διαφυλάξουμε σαν πολύτιμη παρακαταθήκη για μας και για τις γενιές που έρχονται. Γιατί τα παιδιά κάθε εποχής γνωρίζουν, παίζοντας με «υλικά ψυχής», να ξεπερνούν το χώρο και το χρόνο, τις διαφορές, την ηλικία, την ασχήμια. Αυθόρμητα και μαγικά συνεννοούνται, συνεργάζονται, δημιουργούν, φιλιώνουν, χτίζουν, κλαίνε και γελούν, έτσι απλά μπορούν και ζωντανεύουν τα όνειρα!

Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους εντάχθηκε στο αγιωργίτικο καρναβάλι και η αναβίωση ενός τέτοιου παραδοσιακού παιχνιδιού, ως θύμηση για τους παλιότερους και ως γνώση για τους νεότερους.

Πρόκειται για τη «Γουρούνα» ή «Γρούνα» καλύτερα, όπως την αποκαλούμε στην ντοπιολαλιά μας. Επιλέχτηκε αντιπροσωπευτικά το παιχνίδι αυτό επειδή ήταν το δημοφιλέστερο και παιζόταν και από μεγάλους άντρες. Και να πως:

Οι παίχτες άνοιγαν στη μέση της αλάνας μια γούρνα, όπου χωρούσε ένας άδειος τενεκές που λεγόταν «γουρούνα». Περιμετρικά σε αχτίνα περίπου πέντε μέτρων άνοιγαν τόσες γούρνες όσες ήταν οι παίχτες, κατά μία λιγότερη. Ένας παίχτης επιλέγονταν με το ρίξιμο των ραβδιών. Αυτός ήταν ο «γουρνιάρης» και έπρεπε να βάλει τη γουρούνα, σπρώχνοντάς την μ’ ένα ραβδί στην κεντρική γούρνα. Τότε οι υπόλοιποι παίχτες έβαζαν την άκρη του ραβδιού τους μέσα σε μια περιμετρική γούρνα. Ο γουρνιάρης προσπαθούσε με βίαια χτυπήματα να διώξει κάποιον παίχτη από τη γούρνα του για να την πιάσει ο ίδιος. Οι άλλοι παίχτες τότε άλλαζαν γούρνα. Όποιος έμενε χωρίς γούρνα έκανε το γουρνιάρη και το παιχνίδι ξανάρχιζε. Έχανε αυτός που έκανε το γουρνιάρη τις περισσότερες φορές.

Τάκης Ευθυμίου