Αλόπη-Πελασγικό Άργος-'Αλος

ΦΘΙΑ: ΠΕΡΙ ΑΛΟΠΗΣ (ΡΑΧΕΣ) - ΠΕΡΙ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΥ ΑΡΓΟΥΣ 
(ΠΕΛΑΣΓΙΑ) ΠΕΡΙ ΑΛΟΥ - ΠΕΡΙ ΜΥΡΜΙΔΟΝΩΝ

[Από έρευνα του Ραχιώτη Βασιλείου Τσάμη]

«Της Ιστορίας ιερόν είναι την αλήθεια ηγούμεθα» Διον. Αλικαρνασσεύς

ΓΕΝΙΚΑ

Άπαντες ιστορικοί, αρχαιολόγοι, παλαιοντολόγοι, γεωγράφοι, περιηγητές και γενικά ερευνητές από αιώνες τώρα προσπαθούν να ερευνήσουν και να διαφωτίσουν την πρότερον εποχήν αναζητώντας τη ρίζα της αληθείας. Φυσικά, ορισμένοι εξ αυτών ηθελημένα ή άθελα τους διαστρεβλώνουν την αλήθεια και παραποιούν την Ιστορία (πάμπολλα παραδείγματα). Η αρχαιολογική δε σκαπάνη ευτυχώς  που διαψεύδει αυτούς πάμπολλες φορές. Τα αρχικά γραπτά κείμενα είναι ελάχιστα όπου διεσώθησαν και κατόρθωσαν μέσα στο χρόνο, παρά το διωγμόν, να επιζήσουν από τους βαρβάρους (καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, της Περγάμου, της Εφέσου, της Κωνσταντινουπόλεως και τόσων άλλων καθώς και από θρησκευτική μανία καταστροφή πάσης αρχαίας γραφής και ναών).

     Μεταξύ αυτών των γραπτών κειμένων, τα οποία διεσώθησαν και θα ερευνήσουμε, είναι κυρίως τα Ορφικά κείμενα (Αργοναυτικά) και τα Ομηρικά έπη (Ιλιάδα - Οδύσσεια). Δια τους Έλληνες τα παλαιά αυτά κείμενα είναι τα εγκυκλοπαιδικά βιβλία που διδάσκουν την Ιστορία, τη Γεωγραφία, την Ανθρωπολογία καθώς και την Ψυχολογία, τας θρησκευτικάς δοξασίας. Ακόμη, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή λαμπρών παραδειγμάτων προς διέγερσιν πατρικού φρονήματος προς την πατρίδα, κι επίσης, την αγάπη στους γονείς, την αρετή καθώς και τη δικαιοσύνη. Ο Όμηρος γίνεται σχολικό βιβλίο από τον 6ο π.Χ. αιώνα στα Ελληνόπουλα, και στη Ρώμη από τον 3ο π.Χ. αιώνα.

      Το κατεστημένο σύστημα καθιέρωσε τους προ των Ολυμπιακών αγώνων χρόνους (776 π.Χ.) ως Μυθολογία, και οι αφελείς το ασπάζονται. Ιστορία δε θεωρούν μετά την 1η Ολυμπιάδα χρόνους. Κι ερωτούμε, είναι πολύ μακριά η εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας όπου μας περιγράφει ο Όμηρος (1194-1184 π.Χ.) κατά επιβεβαιωμένες μελέτες και ερευνητές; Από το 1184 π.Χ. έως σήμερα, το 2014, έχουμε σύνολο 3.196 χρόνια. Κάθε γενιά υπολογίζεται περίπου 33 χρόνια και τα 100 χρόνια 3 γενιές. Τα 3.000 χρόνια είναι 90 γενιές, και 196 ακόμη χρόνια μας κάνουν ακόμη 6 γενιές. Σύνολο, απέχουμε από τα Ομηρικά έπη, όπου συνέβησαν, 96 γενιές. Είναι μακριά;   

    Ακόμη, αν υποθέσουμε ότι οι υπερήλικες της κάθε γενιάς των 90 και 100 χρόνων και διαιρέσουμε τις 96 γενιές δια 3 έχουμε 32 γενιές υπερηλίκων όπου μας χωρίζουν από την εποχή εκείνη, και γεννάται το ερώτημα, θεωρείται Μυθολογία, και όχι Ιστορία;

    Η κοιτίδα και το λίκνο της ελληνικής φυλής είναι η Αιγιής. Οι αυτόχθονες Έλληνες ανέπτυξαν ανά τους αιώνες πολιτισμόν όπου εξάπλωσαν προς κάθε κατεύθυνση – Η μυθική, ιερά Ελλάς. Ο πολιτισμός, κατά τον Πλάτωνα, ανεπτύχθη εν Ελλάδι το 9.000 π.Χ. και αργότερα, μετά 1.000 χρόνια, μετεδόθη ο πολιτισμός αυτός εις την Αίγυπτο. Άφθονα στοιχεία του πολιτισμού αυτού υπάρχουν, όπως: Μαθηματικά, Γεωγραφία, Αστρονομία, Ιατρική, Φιλοσοφία, Γλωσσολογία, Θρησκεία και άλλα στοιχεία πνευματικού χαρακτήρα (ου υπό του παντός κατανοητά).

ΕΡΕΥΝΕΣ

Μεταξύ των πάμπολλων ανασκαφών και ευρημάτων αναφέρω ενδεικτικά τα ακόλουθα:

α. Κατά το φθινόπωρο του 1960, στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής, από τον Ι. Κούμαρη και τον Α. Πουλιανό, ανθρωπολόγων, ανευρέθησαν, στις ανασκαφές, κρανίο πρωτανθρώπου και άλλα ακόμη ευρήματα, τα οποία υπολογίζονται περίπου στα 600-700 χιλιάδες χρόνια.

β. Το 1958, παρά τον Δ. Θεοχάρη, αρχαιολόγου, σε σπήλαιο της νήσου Σκύρου, ανευρέθησαν παλαιολιθικά εργαλεία, που χρονολογούνται περίπου στα 100 χιλιάδες χρόνια.

γ.  Γερμανοί του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών επέτυχον εργαλεία και άλλα ευρήματα σουλουτρέας και ωρινιακείου βαθμίδων, εις πολλά σημεία περί τη Λάρισα, διαπιστώσαντες τη συνέχεια της κατοίκησης της Θεσσαλίας από περισσότερα των 100.000 ετών, κατά γεωλογικώς βεβαιωμένων στρωμάτων. Κατά τας αυτάς ανασκαφάς των Γερμανών, παρατηρήθηκε ενδιάμεσον αμμώδες στρώμα μετά λειψάνων λιμναίας ζωής, αποδεικνύον ότι η Θεσσαλία είχε καταστεί λίμνη προ 20-25.000 χρόνια (όταν περίπου συνέβη και η κατάκλιση της Μεσογείου) αποστραγγισθείσα μετά 10-15.000 χρόνια.

δ. Κατά την αυτήν ανασκαφικήν περίοδον, εκ μέρους των Ελλήνων, ο Δ. Θεοχάρης ανεύρη σίτον, όσπρια, πυρήνων ελαίων, οστά προβάτων, σε προϊστορικό στρώμα, αναγόμενον εις την 6ην π.Χ. χιλιετηρίδα, όπου συμπεραίνεται ότι η πολιτιστική προτεραιότητα των ανθρώπων εκείνων, καλλιέργεια κι εκτροφή των ζώων, ανάγονται στην 7ην και την 9ην χιλιετηρίδα στη Θεσσαλία και η κατοίκησης αυτής ήτο παντοτινή.

Καθ’ Ηρόδοτον (Η 129) «την Θεσσαλίαν λόγος εστί το παλαιόν είναι λίμνη». Διατήρηση της ανθρώπινης μνήμης περί της προ 10-15.000 ετών ύπαρξης Θεσσαλικής λίμνης και αποστραγγεισθείσα.

(Α.56) «Το Δωρικόν έθνος έλκον το γένος απευθεί από τον Δευκαλίωνι ήτο αυτόχθον και αρχικώς οίκεε γην την Φθιώτις»

Ηρόδοτος «τους Αρκάδας ούτως λέγει τουτέστι αρχαίους προ της σελήνης (Προσέληνες)»- Λεξικό Σούδας.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΕΙ ΕΣΜΕΝ (ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ)

ΠΕΡΙ ΟΡΦΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Τα Ορφικά κείμενα είναι γνήσια δημιουργήματα του ελληνικού πνεύματος έχουν διατυπώσει τας θεωρίας των περί Σύμπαντος, περί φύσεως, περί ζωής, περί μονοθεΐας και χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα για τους Έλληνες και τους Λατίνους ως χρήσιμη συλλογή πηγών για την Ιστορία. Εμείς γιατί να την αποβάλλουμε;

1ον Τα Αργοναυτικά του Ι. Πασσά είναι μετάφραση από εκδόσεις των Ορφικών το 1829 στη Λειψία.

2ον Τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, γραμματέα της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας τον 3ον π.χ. αιώνα, είναι από τις εκδόσεις το 1961 της Οξφόρδης.

Παίρνουμε αποσπάσματα από αυτά, όπου η αρίθμηση έγινε βάση του αρχαίου κειμένου.

ΟΡΦΙΚΑ

Ο Ορφεύς (ο δια του φωτός θεραπεύων) ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Ιάσωνα προκειμένου να συμμετάσχει στην Αργοναυτική εκστρατεία, φθάνει ταχέως στην Ιωλκό και περιγράφει τους ήρωες που συνάντησε πλησίον του πλοίου Αργώ, πριν την εκστρατεία τους για την κατάκτηση του «χρυσού δέρατος».

ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΛΟΠΗ-ΡΑΧΕΣ

Αργοναυτικά Ι. Πασσά, Στίχοι 133-140:       

«Είδα και τον Πηλέα τον υιόν του Αιακού που ήταν λαμπρός υιός της Αιγίνης ο οποίος (Πηλεύς) εβασίλευσε μεταξύ των Δολόπων εις την εύφορην Φθίαν».

«Είδα και την τριπλή ένδοξη γενεάν του Ερμού (τους τρείς ένδοξους απόγονους του Ερμή), τον Αιθαλίδην δηλαδή τον οποίον εγέννησεν εις τη βραχώδη Αλόπην η περιούσιος Ευπολέμεια θυγατέρα του Μυρμιδόνα, τον Έρυτον και τον ωραίον Εχίονα, τους οποίους όταν επλάγιασε κάποτε με τη νύμφην Λαοθόην, την κόρη του Μενετού, εγέννησε ο αργειφόντης (Ερμής) ο προστάτης της Κυλλήνης που είχε χρυσό ραβδί (το κυρίκειον)».

Αργοναυτικά Απολλωνίου Ρόδιου, Στίχοι 51-56:

«Ακόμα και οι πολύπλουτοι γιοι του Ερμή, Έρυτος και Εχίον, οι πανούργοι αυτοί δεν μείνανε στην Αλόπη ήταν οι γιοί της Αντιάνειρας της θυγατέρας του Μενετή, και πέρα από αυτούς, την ώρα που φεύγανε, ήλθε τρίτος κι ο συγγενής τους Αιθαλίδης, αυτός που τον γέννησε κοντά στου Άμφρυσσου τα νερά η Ευπολέμεια από τη Φθία, η κόρη του Μυρμιδόνα».

ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟ ΑΡΓΟΣ-ΚΡΕΜΑΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ-ΠΕΛΑΣΓΙΑ

Αργοναυτικά Ι. Πασσά, Στίχοι 185-190

«Τότε επίσης ήλθεν ο νόθος υιός του Άβαντος Ίδμων, ισχυρός ανήρ, τον οποίον εγέννησε, αφού έμεινε έγκυος από τον άνακτα Απόλλωνα, η Αντιάνειρα κόρη του Φέρητος πλησίον εις τα νερά του Άμφρυσσου ποταμού. Εις τούτον ο Φοίβος (Απόλλωνας) προσεπόρισε (εχάρισε) και μαντικήν ικανότητα και φωνήν προφητική, δια να λέγει εις τους ανθρώπους τα μέλλοντα εις αυτούς»

Αργοναυτικά Απολλωνίου Ρόδιου,Στίχοι 140-146

«Τελευταίος απ’ όσους έμεναν στο Άργος, ήλθεν ο Ίδμων, μ’ όλο που το ’ξερε από τους οιωνούς ποια μοίρα τον περιμένει (πήγε στην Αργοναυτική εκστρατεία για να μην έχει αμφιβολίες για τη δόξα του ο λαός του). Δεν ήταν, στα αλήθεια, γιος του Άβαντα παρά του γιού της Λητώς (δηλαδή του Απόλλωνα) που τον γέννησε, για να είναι μέσα στους δοξασμένους Αιολίδες ξεχωριστός και του είχε διδάξει τη μαντική, να εξηγεί τους οιωνούς και τα σημάδια από τα ζώα που καίγονται».

ΩΓΥΓΙΑ Τόμος  Δ,  σελ. 11-12

«Υιός του Ίδμωνος, ο Θέστωρ (κατά τινές ήτο και αυτός Αργοναύτης), παιδιά δε του Θέστωρος είναι ο περίφημος μάντης Κάλχας, ο οποίος συμμετείχε στην Τροία και οι δύο κόρες του, η Λευκίππη και η Θεονόη. Περί αυτών υπάρχει μια μεγάλη ιστορία κατά τον Ηρόδοτο, όπου μας περιγράφει ο Αθ. Σταγειρίτης».

Θάνατος του ΙΔΜΩΝΟΣ

ΩΓΥΓΙΑ, Τόμος Δ, σελ. 11:

Ο Αθ. Σταγειρίτης μάς περιγράφει το θάνατο του Ίδμωνος: «Όταν έφθασαν οι Αργοναύτες εις τη χώραν των Μαρινδυανών, εδάγκωσεν αυτόν ένας άγριος κάπρος ή όφις και απέθανεν. Έμειναν οι Αργοναύτες εκεί τρείς ημέρες και εκήδευσαν αυτόν ηρωικώς. Έπειτα, επήξαν επί του τάφου ξύλον κότινο, όπου εβλάστησε και εσώζετο μέχρι των νεοτέρων χρόνων.

Απολλώνιος Ρόδιος, Στίχος 1080-1095:

Στον διάλογο μεταξύ Ιάσωνος, γιού του Αίσονα, αρχηγού της Αργοναυτικής εκστρατείας, και της Μήδειας, κόρης του Αιήτη και βασιλέα της Κολχίδος:

«Μήδεια: Πες μου με την καρδιά σου, πού είναι το σπίτι σου;

Ιάσωνας: Υπάρχει μια χώρα που την περιβάλλουν ψηλά βουνά, πλούσια όλη σε αγέλες προβάτων και βοδιών όπου ο γιός του Ιαπετού ο Προμηθέας γέννησε τον σπουδαίο Δευκαλίωνα, όπου πρώτος πόλεις έχτισε και ναούς στους αθάνατους και βασίλεψε στη χώρα όπου οι γείτονες τους την ονομάζουν Αιμονία. Εκεί είναι η Ιωλκός η πόλη μου, εκεί είναι και πολλές άλλες πόλεις».

Αίμων-Αιμωνία: Υιός του Πελασγού, πατέρας του Θεσσαλού και του Όξυλου. Από αυτόν ονομάσθηκε το πρώτον Αιμονία η Θεσσαλία

Ο Αθ. Σταγειρίτης μάς επιβεβαιώνει:    

ΩΓΥΓΙΑ, Τόμος Δ, σελ. 43:

«Ο Αιθαλίδης ήτο υιός του Ερμού και της Ευπολέμειας, θυγατρός του Μυρμιδόνα γεννηθείς εις την Αλόπην, πόλην της Θεσσαλίας πλησίον του Άμφρυσσου ποταμού. Ήτο κήρυξ των Αργοναυτών, επισημότατος πεμπτόμενος εις πάσαν υπόθεσιν αυτών κατά την εκστρατείαν».

ΩΓΥΓΙΑ ,Τόμος Ε, σελ. 167:

«Ο δε Εύρυτος και Εχίων, οι υιοί του Ερμού και της Λαοθόης, θυγατέρας του Μερετού ή της Αντιάνειρας του Μενετού ή της Ρόδης ήσον εκ της εν Θεσσαλία πόλεος Αλόπης».

ΟΜΗΡΟΣ

«Ει θεός εστίν Όμηρος εν αθανάτοισι σεβέσθω ει δ΄ου μη θεός εστί, νομίζεσθω θεός είναι»

Ομήρου Ιλιάς

Ραψ. Β, στίχ. 681-685:

«Νύν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον,  οι τ’ Άλον, οι τ’ Αλόπην, οι τε Τρηχίν ενέμοντο, οι τ’ είχον Φθίην ηδ Ελλάδα καλλιγύναικα Μυρμιδόνες δε καλεύοντο και Έλληνες και Αχαιοί των αυ πεντήκοντα νέων ην άρχος Αχιλλεύς».

Μετάφραση

 «Και τώρα αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος και αυτοί που ζούσαν στην Άλο και στην Αλόπη και στην Τραχίνα και όσοι από τη Φθία και την καλλιγύναικα Ελλάδα  λεγόταν Μυρμιδόνες και Έλληνες και Αχαιοί, αυτοί είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τους τον Αχιλλέα».

Κατάλογος των εις Τροίαν στρατευσάντων Ελλήνων (εκτός Πελοποννήσου)

Ιλιάς, 517-535:

Α. Φθιώται:    Καλούμενοι Έλληνες-Αχαιοί-Μυρμιδόνες

        Στρατηγός Αχιλλεύς-πλοία 50

        Πόλεις Ελλάς, Άλος, Αλόπη, Πελασγικόν Άργος, Τραχίνα

Β. Φθιώται:    Στρατηγός Πρωτεσίλαος-πλοία 40

        Πόλεις Φυλάκη, Άντρων, Ίτανος, Πτελεός, Πύρρασος

Γ. Φθιώται:    Στρατηγός Φιλοκτήτης-πλοία 7

        Πόλεις Θαυμακία, Μελίβοια, Μεθάνη, Ολιζών

Λοκροί:        Οπούντιοι και Επικνημίδιοι

        Στρατηγός Αίας ο Λοκρός-πλοία 40

        Πόλεις Οπούς, Αυγείαι, Βήσσαι, Θρόνιο, Καλλίαρος Κύνος, Σκάρφη, Τάρφη

Βοιωτοί:    Στρατηγοί Πηνέλαος, Λάιτος, Αρκεσίλαος, Προθοήνορ, Κρόνιος-πλοία 50

Πόλεις Υποθήβαι, Αλίαρτος, Ανθησών, Άρμα, Αυλίς, Άρνη, Γλίσσας, Γραίας, Ελεών, Ειλέσιον, Ετεονός, Ερυθραί, Ευρρήσιν, Θεσπειαί, Θίσβη, Κορόνια, Κώπα, Μεδεών, Μήδεια, Μυκάλησος, Νίσσα, Όγχηστος, Πετεών, Πλαταιαί, Σχοίνος, Σκούλος, Ύλη, Υγρία, Ωκαλεία  

Α. Πελασγιώται: Στρατηγός Εύμηλος-πλοία 10

Πόλεις Φεραί, Βοίβη, Γλαφυραί, Ιωλκός,

Β. Πελασγιώται: Στρατηγός Ευρύπυλος-πλοία 40

        Πόλεις Ορμένιον, Αστέριον

Μάγνητες:    Στρατηγός Πρόθοος-πλοία 40

Περραιβοί:    Στρατηγοί Πολυποίτης, Λεοντεύς-πλοία 40

        Πόλεις Αργύσσα, Γυρτώνη, Ηλών, Ολοσσών, Όρθη

Περραιβοί Αινιάνες: Στρατηγός Γουνεύς-πλοία 22

        Πόλεις Κύφος, Δωδώνη

Ιστιώται:    Στρατηγοί Μαχάων, Ποδαλείριος-πλοία 30

        Πόλεις Τρίκκη, Ιθώμη, Οιχαλία

ΠΕΡΙ ΑΛΟΠΗΣ

Με βάση πάντα τις αρχαίες γραφές, όπου θεωρώ σημαντικές και αυθεντικές, θα αναφέρουμε ορισμένες παρενέργειες επ’ αυτών.

Ξεκινώντας από τον επίμαχο στίχο του Ομήρου (Ιλιάς, ραψ. Β, στίχοι 681-682) «Νύν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον, οι τ’ Άλον, οι τ’ Αλόπην, οιτε Τρηχίν ενέμοντο» ο Όμηρος αναφέρεται ξεκάθαρα αποκλειστικά σε αυτόν τον στίχο στις 4 πόλεις όπου βασίζεται η παρούσα έρευνα.

Για τον τρίτο στίχο (Ιλ. Β 683) «οι τ’ είχον Φθίην ηδ Ελλάδα καλλιγύναικα» επίσης τις άλλες 2 πόλεις της επικράτειας του Αχιλλέα τη Φθία και την Ελλάδα, δε θα πάρω θέση, διότι θεωρώ ότι χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα και ελπίζω σύντομα να επανέλθω περί αυτών. Επίσης, στον κατάλογο των στρατευσάντων στην Τροίαν (Ιλ. 517-535) αναφέρονται αναλυτικά οι ως άνω πόλεις.

Τώρα, ο Στράβων, μετά από 1000 χρόνια περίπου (66 π.Χ. -24 μ.Χ.) στα Γεωγραφικά (Θ,  432,8) αναφερόμενος στο στίχο του Ομήρου (Ιλ. Β 682) τον διαμορφώνει, παραπλανεί και δέχεται ότι αντί της πόλης ΑΛΟΠΗ τοποθετεί την πόλη Αλιούντα και γράφει το στίχο:

«οι τ’ Άλον, οι τ’ Αλιούν, οι τε Τραχίν ενέμοντο». Έκτοτε, πάμπολλοι όσοι τον συμβουλεύονται προβληματίζονται και παραπλανούνται. Πράγματι, η πόλη Αλιούς υπήρχε αλλά βρισκόταν στη Λοκρίδα και είναι εκτός του βασιλείου του Αχιλλέα. Είναι γνωστό ότι η επικράτεια του Αχιλλέα νοτίως περιοριζόταν έως τις Θερμοπύλες και περιελάμβανε και τη βόρεια πλευρά της Οίτης, την Τραχίνα.

Τόσο ο Ορφέας στα Αργοναυτικά όσο και ο Όμηρος στην Ιλιάδα ομιλούν για την πρώτη την αρχική Αλόπη, της τότε εποχής, όπου ευρίσκεται στη Θεσσαλία και εγενήθησαν οι αργοναύτες Αιθαλίδης, Έρυτος και Εχίων και οι κάτοικοι αυτής έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο ως περίφημοι Μυρμιδόνες.

Πού βρίσκεται η Αλόπη

Στα Αργοναυτικά, βλέπουμε ότι οι Αργοναύτες Αιθαλίδης, Έρυτος και Εχίων εγεννήθησαν στη βραχώδη Αλόπη, κοντά στου Άμφρυσσου ποταμού τα νερά.

Επίσης, στα Αργοναυτικά, βλέπουμε ότι ο Ίδμων, Αργοναύτης και μάντης, εγεννήθη και κατοικούσε στο Πελασγικό Άργος - Πελασγία και πλησίον στου Άμφρυσσου ποταμού τα νερά.

Κατά συνέπεια, τόσον η Αλόπη όσο και το Πελασγικό Άργος βρίσκονται εκατέρωθεν και πλησίον του Άμφρυσσου ποταμού - Αναμφίβολα.

Εξάλλου, εάν δεν γεννιούνταν οι ήρωες αυτοί, οι Αργοναύτες, πλησίον αυτού του ποταμού  Άμφρυσσου, ούτε καν θα αναφέρονταν. Οι ήρωες ανέδειξαν την Αλόπη, το Πελασγικό Άργος και τον Άμφρυσσο ποταμό, τόσο στην Αργοναυτική εκστρατεία, όσο και στα Ομηρικά έπη. Διότι συμμετείχαν και στις δύο μεγάλες εκστρατείες των Ελλήνων.

Πράγματι, στους πρόποδες του βουνού της Όρθρυς, στη θέση Μπομπόκα, στην περιφέρεια του Πελασγικού Άργους – Κρεμαστή Λάρισα – Πελασγία, υπάρχει εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το χωριό Μύλοι, μια μεγάλη πηγή που ονομάζεται Κεφάλωση. Από εκεί βγαίνει άφθονο εξαίρετο νερό, όπου παλαιά κινούνταν πολλοί μύλοι, εξ ου και το όνομα του χωριού (Μύλοι). Το νερό της πηγής ακολουθεί τη ρεματιά που βρίσκεται πλησίον και ενισχύεται κυρίως τους χειμερινούς μήνες και από άλλες πηγές της Όρθρυς κι εκβάλλει στο Μαλιακό κόλπο, πλησίον στο χωριό Αχλάδι. Αυτός είναι ο Άμφρυσσος ποταμός. Πλησίον αυτού του ποταμού τα νερά εγεννήθη ο Ίδμων, από τη μεριά της Πελασγίας, Πελασγικού Άργους τότε.

Η θέση της Αλόπης (βραχώδης Αλόπη,  πλησίον του Άμφρυσσου ποταμού) είναι νοτιότερα και δυτικά του Πελασγικού Άργους, κοντά στις εκβολές του Άμφρυσσου, συγκεκριμένα, στη δυτική πλευρά του όρους Ντάμπια. Υπεράνω δε της Αλόπης, στην κορυφή της βραχώδους Ντάμπιας,  βρίσκεται η ακρόπολη αυτής, μεγάλο φρούριο με υπόγεια σήραγγα εξόδου κινδύνου διαφυγής προς τη θάλασσα.

Εκεί βρισκόταν η ένδοξη πόλη Αλόπη, που αναφέρεται από τον Ορφέα και τον Όμηρο (Ιλ. Β 682) που προαναφέραμε τους στίχους.

Μάταια την αναζητάτε αλλού.

1ον Αναλυτικότερη περιγραφή βρίσκεται στο βιβλίο μου «Πανάρχαια Ελλάδα και η ιστορία των Ράχεων».

2ον Ο Ι. Βορτσέλας, στο βιβλίο του «Φθία» εκδ. 1907, μας αναφέρει: «Αλόπη, ερείπια ταύτης παρά το σημερινό χωριό Ράχες προς ανατολικά και νοτιοδυτικά της Κρεμαστής Λάρισσας».

3ον Ο Ε. Κοφινιώτης στο βιβλίο του «Ομηρική Γεωγραφία» εκδ. 1884 γράφει: «Αλόπη (τανύν Ράχες) Ιλ. Β 682 κείται ουχί εν Λοκρίδι αλλ’ έν Φθιώτιδι».

4ον Ιστορικό-Γεωγραφικό λεξικό Α. Κωνσταντινίδη: «Αλόπη, πόλη της Φθιώτιδος, ης ήρχεν ο Αχιλλεύς».

Μετακίνηση της Αλόπης

Η μετακίνηση πληθυσμών γινόταν κατά καιρούς από τόπο σε τόπο για διαφόρους λόγους, πόλεμοι, σεισμοί επιδημίες κ.τ.λ. Έτσι συνέβη και στην Αλόπη.

Η Έφεσος, πριν πάρει το όνομα της από τον Έφεσο, ονομαζόταν Αλόπη, Πτελέα, Τρηχεία, Αιμονία, Ορτυγία, Σαμόρνα και Έφεσος. Άλλη μια μετακίνηση.

Αλόπη: παραλιακή πόλη στην Επικνημίδια Λοκρίδα, απέναντι από την Εύβοια. Ο Θουκυδίδης (βιβ. Β, 26) μας πληροφορεί ότι κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο η Επικνημίδια Αλόπη είχε προσχωρήσει στη Σπάρτη και καταλήφθηκε το 430 π.Χ. από τον Αθηναίο ναύαρχο Κλεόπομπο. Επίσης, αναφέρεται η Αλόπη μεταξύ των άλλων πόλεων όπου κατεστράφησαν κατά τον σεισμό του 426 ή 427 π.Χ. Πράγματι, με πρόσφατες ανασκαφές, στη θέση Μελιδόνι πλησίον στο χωριό Αρκίτσα ανευρέθη.

Υπάρχει, επίσης, μετακίνηση από την παραπάνω Επικνημίδια Αλόπη στην Αλόπη των Οζολών Λοκρών.

Εκτός αυτών των μετακινήσεων, από την αρχική Αλόπη, έχουμε την οριστική εγκατάλειψη αυτής. Το πότε συνέβη δεν γνωρίζουμε. Υποθέτω μόνο, κατά την άποψη μου, ότι αυτό θα πρέπει να έγινε μετά από κάποιο συνταρακτικό γεγονός. Από αυτά που ξεχωρίζουμε είναι το 426 π.Χ. από τον καταστρεπτικό σεισμό ή αργότερα, παράλληλα με την καταστροφή της αρχαίας πόλης Άλο από το Φίλιππο Β΄ το 346 π. Χ. διότι η Άλος και η Αλόπη συμμετείχαν στη Θεσσαλική Ομοσπονδία. Αναφέρεται, ακόμη, ότι ,το 170 π.Χ.,  ο Περσέας Β΄ των Μακεδόνων προέβη στην εκ θεμελίων καταστροφή του Πτελεού της Φθιώτιδος, εγκαταλειφθέντος υπό των πολιτών, την κατάληψη της Αλόπης και της Κρεμαστής Λάρισσας, όπου ήταν πρόσφατα στα χέρια των Ρωμαίων.

Μετά την οριστική εγκατάλειψη της Ορφικής – Ομηρικής Αλόπης, οι κάτοικοι αυτής δεν πήγαν μακριά. Παρέμειναν στην περιοχή τους και εγκαταστάθηκαν στις Ράχες, στη θέση ‘’Σταθμός’’, 500-1000 μέτρα δυτικά της παραλίας Ραχών. Δημιούργησαν έναν οικισμό σε ευρύ και επίπεδο χώρο και ονόμασαν επίσης την πόλη τους Αλόπη.

Έχουν αφήσει πάμπολλα σημάδια κατοίκησης σε αυτόν επίσης τον χώρο. Επίσημη έρευνα μόνον δεν υπάρχει, και ο συγκεκριμένος χώρος έχει υποστεί μεγάλες επιχωματώσεις.

Παρέμειναν επίσης σε αυτόν τον τόπο οι πρόγονοι μας έως το 551 μ.Χ., όπου την 7η ή την 9η του μηνός Ιουλίου, ο Ιούλιος Σμίτιος περιγράφει: «όπου εγένετο φοβερός σεισμός, οι καταστροφές υπήρξαν φρικώδεις στον Κρισσαϊκό κόλπο, τη Βοιωτία και τας ακτάς του Μαλιακού κόλπου,  όπου κατεστράφησαν πολλά χωριά και οκτώ πόλεις, εφονεύθησαν πολλές χιλιάδων ανθρώπων καθώς το παλιρροιακό κύμα, όπου ακολούθησε, φθάνοντας έως τα βουνά,  και παρέμειναν πολλές ημέρες». Κατά συνέπεια, οι επιζήσαντες τότε κάτοικοι της πεδινής Αλόπης ανέβηκαν υψηλότερα στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό Ράχες, πήρε πλέον το όνομα του το χωριό από τη θέση όπου βρίσκεται σήμερα.

Συστάδα από 6 ραχούλες, όπου συνολικά αποτελούν μια ράχη.

Οι παλιοί Ραχιώτες είναι συνέχεια της αρχαίας πόλης Αλόπη και οι παλαιότεροι Ραχιώτες αφηγούνται από γενιά σε γενιά την ύπαρξη αυτής της πόλης εδώ στις Ράχες.

Ο πατέρας μου όταν έσκαβε το αμπέλι και έβρισκε κανένα κεραμίδι, μου έλεγε όταν ήμουν μικρός ‘’εδώ ήταν η Αλόπη’’.

Τώρα

Βασικές αλλαγές των παλαιών κατοίκων στις Ράχες δεν έχουμε. Ο κύριος κορμός των παλαιών κατοίκων παραμένει ακέραιος από γενιά σε γενιά.

Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, το χωριό δεν κατοικήθηκε από Τούρκους , καθώς μας περιγράφει και ο περιηγητής ιερομόναχος και ιστορικός Δανιήλ Φιλιππίδης (χρόνος αναφοράς 1790). Μικρές παραφυάδες ορισμένων φιλήσυχων μεμονωμένων ανθρώπων, κατά διαστήματα, από ελληνικά φύλα, παρουσιάσθηκαν στον τόπο μας χωρίς να επιφέρουν καμιά αλλαγή. Ωστόσο, όμως, παραπλήσιο ορεινό χωριό στο κέντρο περίπου του όρους Όρθρυς υπήρχε το χωριό με το όνομα Τσερνοβίτι, όπου η ονομασία αυτού μας μαρτυρεί Σλαβική προέλευση.

Καθώς πληροφορούμαστε από την εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση (τόμος 6, σελ. 375) ότι βαρβαρικές φυλές του 7ου αιώνα μ.Χ. Σλαβικές ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Θεσσαλία (κυρίως στο δυτικό τμήμα) σαν ορεινοί κτηνοτρόφοι αυτοί είναι οι Βελεγίτες, απ’ όπου και η περιοχή ονομάσθηκε για ένα διάστημα Βελεγετία.

Προφανώς δε, ένα από αυτά τα βαρβαρικά φύλα να εγκαταστάθηκε και στο όρος Όρθρυς και ονομάσαν το χωριό όπου διέμεναν Τσερνοβίτι.

Το χωριό αυτό σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο πλέον, όμως, ορισμένοι κάτοικοι εξ αυτών εγκαταστάθηκαν στις Ράχες ως κτηνοτρόφοι. Άλλοι μεν αφομοιώθηκαν, άλλοι δε παρέμειναν βάρβαροι έως σήμερα και κατά καιρούς παρουσιάζουν βίαιες συμπεριφορές και συχνάκις, άνευ λόγου, φόνους. Το DNA των υπανθρώπων δεν μεταβάλλεται εύκολα και η σκόπιμη μελλοντική ανάμειξη των λαών όπου επιβάλλει το κατεστημένο με τη νέα τάξη πραγμάτων προσεχώς θα είναι καταστρεπτική για τον Ελληνισμό.

Ας προσέξουμε

ΠΕΡΙ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΥ ΑΡΓΟΥΣ-ΚΡΕΜΑΣΤΗ ΛΑΡΙΣΣΑ-ΠΕΛΑΣΓΙΑ

Επανερχόμενος ξανά στον επίμαχο στίχο του ομήρου (Ιλ. Β΄ 681) «Νύν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον» θα πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε όσο είναι το δυνατόν καλύτερα το μπέρδεμα.

Διότι αιωρείται η αμφιβολία αν είναι πράγματι το Πελασγικό Άργος πόλη και μάλιστα η Κρεμαστή Λάρισσα – Πελασγία, που αναφέρεται στο στίχο του Ομήρου, ή είναι το Πελασγικό Άργος η ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας όπου ισχυρίζεται ο Στράβων και παρασύρει επί αιώνες τώρα πάμπολλους;

Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε παραδείγματα:

1^ον  Ο Ι. Βορτσέλας, στο βιβλίο του «Φθία», σελ. 1 αναφέρει: «Ο ποιητής φαίνεται ότι απαριθμεί μάλλον πόλεις τας υπό τον Αχιλλέα ή τας υπ’ αυτών χώρας, διότι η Άλος, η Αλόπη και η Τραχίς αναμφισβήτητως εν τοις στίχοις τούτοις μνημονεύονται ως πόλεις»

Επίσης, σελ. 71: « Αι δε πόλεις αι μετέπειτα Κρεμαστή Λάρισσα (Πελασγικόν Άργος), η Ελλάς, η Άλος, η Αλόπη και η Τραχίς υπάγονται εις την δυναστείαν του Αχιλλέα»

Παρατήρηση: Ο Ι. Βορτσέλας στην 1η σελίδα αποφεύγει να πάρει θέση εάν είναι πόλη το Πελασγικόν Άργος ή η ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Ενώ, στη σελίδα 71, θέτει το Πελασγικόν Άργος εντός παρενθέσεως, γιατί επιφυλάσσεται.

2ον  Ο Παν. Τσιώνης, στο βιβλίο του «Νομός Φθιώτιδος» σελίδα 12, μας γράφει: «Ο Όμηρος (Ιλ. Β΄ 681) αναφέρει ότι η Θεσσαλία ονομαζόταν Πελασγικόν Άργος και εν συνεχεία αναφέρεται στον Στράβωνα στο στίχο Γεωγρ. Θ C443 Z C327,10.

Λάθος : Ο Στράβων αναφέρει ότι το Πελασγικόν Άργος είναι η ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας, και όχι ο Όμηρος.

3ον  Ο Ζ. Πρωτόπαππας, στο βιβλίο του «Πελασγία», στη σελίδα 9, δεν το ψάχνει βαθύτερα και δέχεται αυτό που αναφέρει ο Στράβων, ότι δηλαδή το Πελασγικό Άργος είναι η ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας και ιδιαίτερα ότι στο Πελασγικό Άργος ήταν και η πεδιάδα της Κρεμαστής Λάρισσας-Πελασγίας.

Εδώ υπάρχει η σύγχυσις.

Ο Στράβωνας, περιφερόμενος την εποχή του καταγράφει τις περιοχές, επεξηγεί κατά έναν τρόπο τους στίχους του Ομήρου κατά φαντασίαν.

Συγκεκριμένα, ο Στράβων (Γεωγρ. Θ C443 Z C327,10) αναφέρει γενικά ότι η Θεσσαλία ονομαζόταν ‘’Πελασγικόν Άργος’’ και τα όρια της οποίας εκτεινόταν από τις εκβολές του Πηνειού μέχρι τις Θερμοπύλες και την οροσειρά της Πίνδου. Αυτό ήταν Πελασγία. Εις τα Γεωγραφικά (8,6,5) επίσης, ο Στράβων λέγει: «την γουν ομωνυμίαν τοις επιθέτοις διαστέλλεται την μεν Θετταλίαν Πελασγικόν Άργος καλών νυν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον. Την δε Πελοππόνησον, ει δε κεν Άργος ίκοι μεθ Αχαϊκόν κτε»

Αυτά περί των απόψεων του Στράβωνα.

1ον Αλλά εκτός από τον επίμαχο στίχο του Ομήρου (Ιλ. Β, 681) όπου γίνεται ο λόγος έχουμε και τον αναλυτικό κατάλογο των εις Τροίαν στρατευσάντων Ελληνικών πόλεων (Ιλ. 517-535) όπου αναφέρονται αναλυτικά οι πόλεις Ελλάς, Άλος, Αλόπη, Πελασγικόν Άργος και Τραχίνα.

2ον Έχουμε, επίσης, τις προγενέστερες περιγραφές στα Αργοναυτικά. Ο Ίδμων ο Αργοναύτης, μάντης, γιός της Αντιάνειρας της κόρης του Φέρητος, εγεννήθη στο Άργος το Πελασγικόν και όχι στο Αχαϊκό Άργος, εκεί που είναι η σημερινή Πελασγία και αυτό αποδεικνύεται ακόμη ότι ο Ίδμων εγεννήθη πλησίον του Άμφρυσσου ποταμού τα νερά. Σε αυτήν την πόλιν αναφέρεται ο πάνσοφος Όμηρος και μάλιστα πρώτη «Νυν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος ένναιον» γιατί ήταν προφανώς και η μεγαλύτερη-πολυπληθέστερη των άλλων πόλεων έχοντας ισχυρότερο στρατό με κυκλώπεια τείχη (ακρόπολη) - (Λα: πέτρα-ρίσσα: κορυφή) με υπόγειο τούνελ διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου με δύο εξόδους, καθώς διέθετε ακόμη και μεταλλεία χαλκού (εξόρυξη και κατεργασία). Εξ άλλου, θα ήταν παράξενο να βρισκόταν το Πελασγικό Άργος εκτός της Αργοναυτικής εκστρατείας και της εκστρατείας της Τροίας, οι περίφημοι Μυρμιδόνες, οι απόγονοι του Αιόλου.

Τόσον η Αλόπη, όσο και το Πελασγικό Άργος-Κρεμαστή Λάρισσα-Πελασγία υπήρξαν θύματα της παραπληροφόρησης τόσων αιώνων δυστυχώς από τον……Στράβωνα. Εξάλλου, ο Αθ. Σταγειρίτης στην «Ωγυγία» (τόμος Γ, σελ. 237) αναφερόμενος στο Στράβωνα γράφει: ‘’είναι διεφθαρμένος και ασύμφωνος με τους άλλους αρχαιολόγους’’.

Από το Γεωγραφικό Λεξικό του Α. Κωνσταντινίδη (εκδ. 1900) βλέπουμε:

1ον Άργος: Μια των περιφημότερων και επισημότερων πόλεων της αρχαίας Ελλάδος. Μητρόπολη της Αργολίδας χώρας επί του Ινάχου.

2ον Άργος το Πελασγικόν: (Και κατά τον Όμηρο) πόλη της Θεσσαλίας διατέλουσα υπό την εξουσίαν του Αχιλλέως (η σημερινή Πελασγία)

3ον Άργος Αμφιλοχικόν: Στην Ακαρνανία προς τον Αμβρακικό κόλπο.

4ον Άργος Ορεστικόν: Πόλη στη Μακεδονική Ορεστεία.

5ον Άργος της Κιλικίας: Η βραδύτερον Αργεόπολις.

6ον Άργος: Πόλη της Καρίας.

7ον Άργος: Πόλη εν Νίσυρο, μια των Κυκλάδων.

8ον Άργος Υππίον: Εν Απουλία της Ιταλίας.

9ον  Άργος: Πόλη των Φαιάκων-Υπέρεια.

ΠΕΡΙ  ΑΛΟΥ

Η Άλος είναι η δεύτερη κατά σειρά πόλη που αναφέρεται από τον Όμηρο (Ιλ. Β, 682) όπου και αυτή υπαγόταν στην επικράτεια του Αχιλλέα και συμμετείχε στην εκστρατεία κατά της Τροίας. Αμφιβολίες περί της θέσης την οποίαν ευρίσκεται η Άλος δεν θα πρέπει να υπάρχουν σήμερα, καθότι, τόσο η αρχαία ομηρική Άλος όσο και οι μετέπειτα παραπλήσιες πόλεις που χτίστηκαν και κατοικήθηκαν κατά καιρούς με το αυτό όνομα έχουν ανασκαφεί και ερευνηθεί από πάμπολλους ερευνητές και έχουν καταγραφεί κυρίως από Έλληνες και ξένους αρχαιολόγους του Βόλου και Αλμυρού και άλλους.

Στο 1ο συνέδριο Αλμυριώτικων σπουδών του Σεπτεμβρίου του 1991, αξιόλογοι Έλληνες και ξένοι παρουσίασαν όλο το φάσμα των ερευνών από ανασκαφές και ευρήματα της Άλου. Εργασίες παρουσίασαν ο Ι. Πανέρης, ο Γ. Πάντζος, ο Ζ. Μαλακασιώτης, η Β. Ροντήρη, η Ε. Παππή, ο Reider Reiders, ο Δ. Στεργιόπουλος και ο Β. Κοντοβάς περί της αρχαίας και νεότερης Άλου.

Αρχαίες αναφορές περί της Άλου

Στα Ορφικά – Αργοναυτικά, η πόλις Άλος δεν αναφέρεται, διότι δεν απέστειλε Αργοναύτη, αλλά ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος (στιχ. 510-520) αναφερόμενος στα βοσκοτόπια της Φθίας, όπου κατοικούσαν οι προβατοτρόφοι Αιμοναίοι, αναφέρεται στην «Αθαμάντια πεδιάδα στην βραχώδη Όρθρυ, κοντά στα νερά του Απιδανού ποταμού».

Αθαμάντια πεδιάδα: αργότερα ονομάσθη «Κρόκιον πεδίον», μέρος της Φθίας παρά την πόλιν Άλο.

Απιδανός ποταμός: είναι ο στροβιλώδης ποταμός της Θεσσαλίας εισβάλων εις τον Πηνειόν ποταμό, πλησίον της Λάρισας, παραπόταμος δε αυτού ο θεϊκός Ενιπέας, πηγάζων εκ της Μελιταίας και του όρους Όρθρυς.

Αθάμας: γιός του Αιόλου κι εγγονός του Έλληνα, πατέρας του Φρίξου και της Έλλης. Καταρχήν, εβασίλεψε εις τον Ορχομενόν της Βοιωτίας, μετά δε, μετοίκησε εις τη Φθιώτιδα εις την πόλιν Άλο. Ο Ηρόδοτος λέει ότι εις την Άλον πόλιν της εν Θεσσαλία Αχαΐας όπου κατοικεί ο Αθάμας ήτο ιερόν και τέμενος του Λαφύσιου Δία επίσημον και Άλσος σεβάσμιον, ώστε και ο Ξέρξης μαθών την αιτίαν του ιερού και της ιστορίας του Αθάμαντος (πατέρας του Φρίξου και της Έλλης) παρήγγειλε να μην τύχει και βλάψει το στράτευμα τα ιερά ταύτα ούτε και την οικίαν των απογόνων του Αθάμαντος.

Ο Στράβων (Γεωγρ. 9,5,8) αναφερόμενος στην ομηρική πόλη Άλο αναφέρει «Ώκυσε δε ο Αθάμας την Άλο… υπέρκειται δε του Κροκίου πεδίου. Ρέει δε ποταμός Άμφρυσσος προ τα τείχη». Πράγματι, υπάρχει κάποια πηγή (Κεφάλωση) πλησίον της αρχαίας Άλου. Βγάζει υφάλμυρο νερό και εκβάλλει στον Παγασητικό κόλπο, αλλά, έως την εποχή του Στράβωνα, δεν είχε ταυτότητα. Ο Στράβων, παρά το μπέρδεμα που έχει κάνει από τις αρχαίες περιγραφές του Ομήρου περί Αλόπης, περί Πελασγικού Άργους και περί Μυρμιδόνων, έρχεται κι εδώ στην πόλη Άλο, κλέπτοντας (αφαιρώντας) από την Αλόπη και το Πελασγικόν Άργος το όνομα του Άμφρυσσου ποταμού και το τοποθετεί στην πόλη Άλο. Αυθαίρετα.

Έκτοτε, οι πάντες οι μετά εποχής Στράβωνα τοποθετούν αυτή ταύτην την ονομασία τη λανθασμένη, του Στράβωνος, ότι, δηλαδή, το υφάλμυρο νερό όπου πηγάζει από την πόλη Άλο ονομάζεται Άμφρυσσος ποταμός, χωρίς στην κυριολεξία να είναι και ποταμός. Ο Άμφρυσσος ποταμός ονομάζεται από τους αρχαιότατους χρόνους αυτός ο ποταμός που αναφέρεται στα Αργοναυτικά, πηγάζει στην περιοχή του Πελασγικού Άργους και διέρχεται από την Αλόπη, όπου εγεννήθησαν οι ένδοξοι Αργοναύτες. Πηγάζει από τη νοτιο-ανατολική πλευρά της Όρθρυος, στους πρόποδες του βουνού Μπομπόκα στην περιοχή του Πελασγικού Άργους-Πελασγία, άνωθεν ακριβώς από το χωριό Μύλοι. Διέρχεται από την αρχαία Ορφική-Ομηρική Αλόπη και εκβάλει στο Μαλιακό κόλπο πλησίον στο χωριό Αχλάδι.

Αυτή είναι η καθαρά αλήθεια η οποία ξεκάθαρα αναφέρεται στα αρχαία συγγράμματα, αρχαίες πηγές και όχι από τις διαστρεβλωμένες περιγραφές του Στράβωνα και την παραπληροφόρηση των μετά εποχής του Στράβωνα, οι οποίοι τον συμβουλεύονται και είναι αναξιόπιστοι.

Εάν βασιστούμε στις απόψεις και τα γραπτά (Γεωγραφικά) του Στράβωνα, τότε το Πελασγικό Άργος-Κρεμαστή Λάρισσα-Πελασγία και η Αλόπη δεν θα είχαν καμία συμμετοχή στις δύο ένδοξες εκστρατείες των Ελλήνων, Αργοναυτικά-Τρωικά. Ούτε θα υπήρχαν καν. Άρα, ορθώς ο Σταγειρίτης ονομάζει το Στράβωνα διεφθαρμένο (Ωγυγία, τόμος Γ, σελ. 237).

ΠΕΡΙ  ΜΥΡΜΙΔΟΝΩΝ

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που παίρνουμε από τα Αργοναυτικά, οι συμμετέχοντες στην Αργοναυτική εκστρατεία, η ομάδα των γενναίων της Φθίας είναι της αυτής γενεάς περίπου. Ο Πηλέας, ο Αιθαλίδης, ο Έρυτος, ο Εχίων, ο Ίδμων κ.λπ. Μία γενιά προηγούμενη είναι η μητέρα του Αιθαλίδη Ευπολέμεια και κόρη του βασιλέα της Φθίας Μυρμιδόνα. Ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέα, αμέσως μια γενιά μικρότερος των Αργοναυτών, ηγείται των στρατευμάτων των Φθιωτών στην Τροία που ονομάζονται, κατά τον Όμηρο, στην Ιλιάδα, Μυρμιδόνες και Αχαιοί και Έλληνες.

Χίλια χρόνια αργότερα, περίπου, ο Στράβωνας έρχεται και μας πληροφορεί (Γεωγραφικά Θ C 433,9) ότι, φεύγοντας ο Πηλέας, γιος του Αιακού από την Αίγινα (διωκόμενος) λόγω φόνου, τον ακολούθησαν αυτόν ορισμένοι κάτοικοι που ονομάζονται Μυρμιδόνες, προφανώς βασισμένος σε μια αναφορά του Απολλόδωρου ότι «τούτον (τον Αιακό) Ζεύς ον τι μόνον εν τη νήσω τους μύρμηκας ανθρώπους εποίησεν». Και συνεχίζεται έως σήμερα να το υιοθετούν αυτό ορισμένοι ως τεκμήριο πλέον ότι πράγματι έτσι συνέβη (το λέει ο σοφός Στράβων)και ότι αυτοί είναι οι περίφημοι Μυρμιδόνες της Φθίας. Πόσοι μπορεί να ήταν αυτοί ώστε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να αλλοιώσουν την ονομασία των Φθιωτών;

Οι κάτοικοι της Φθίας και όχι μόνον την εποχή εκείνη, συνηθίζετο να ονομάζονται, κατά καιρούς, με το όνομα των ηγετών αυτών: Έλλην-Έλληνες, Αίολος-Αιολείς, Ίων-Ίωνες, Αχαιός-Αχαιοί, Δώρος-Δωριείς, Μυρμιδών-Μυρμιδόνες κ.ο.κ. Κατά συνέπειαν, οι κάτοικοι της Φθίας πήραν το όνομα του βασιλιά τους Μυρμιδόνα και δεν ήταν οι πρόσφυγες από την Αίγινα. Επίσης, κατά τον Όμηρο πάντα, αναθέτοντας ο Αχιλλέας στην Τροία την αρχηγίαν στον ανηψιό του Πάτροκλο, απευθυνόμενος σε όλο το στράτευμα λέγει:

«Ω Μυρμιδόνες, ιδού περίστασις να δείξετε την ανδρείαν και μεγαλοψυχίαν υμών οίτινες με ωνειδίζετε συνεχώς διότι δεν εξερχόμην εις μάχην και διετρίβετε τον καιρόν άργοι».

Μυρμιδόνας: Βασιλεύς της Φθίας, γιός του Διός κι της Ευρυμέδουσας, θυγατρός του Κλείτορος. Ήταν άνδρας της Πεισιδίκης, 5ης θυγατέρας του Αίολου, εκ της οποίας απέκτησε τον Άντιφο, τον Άκτορα και την Ευπολέμεια. Η μεν Ευπολέμεια απέκτησε μετά του Ερμού τον Αιθαλίδην τον Αργοναύτη, ο δε Άκτορας την Αλόπην και τον Ευρυτίονα. Εκ της Αλόπης πήρε το όνομα της η ομώνυμη πόλις Αλόπη (βραχώδη Αλόπη πλησίον του Άμφρυσσου ποταμού στη Θεσσαλία-Φθιώτιδα).

Ο δε Ευρυτίων απέκτησε την Αντιγόνην, την οποίαν ενυμφεύφθη ο Πηλέας, εκ της οποίας ο Πηλεύς απέκτησε δύο κόρες, την Πολυδώρα και την Πολυμήλα ή Φιλομήλα. Η μεν Πολυδώρα ενυμφεύφθη τον Σπερχειό και απέκτησε τον Μενέσθιο, η δε Πολυμήλα ενυμφεύφθη τον Μενοίτιο και απέκτησε τον Πάτροκλο. Αργότερα, ο Πηλεύς ενυμφεύφθη τη νηρηΐδα Θέτιδα και απέκτησε τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας ενυμφεύφθη την Δηιδάμεια, κόρη του Λυκομήδη και απέκτησε τον Πύρρο-Νεοπτόλεμο. Εκ του Νεοπτόλεμου, πλέον, αρχίζει μια νέα βασιλεία επί πολλούς αιώνες, η ηγεμονία των Μολοσσών.

Βασίλειος Τσάμης, Ράχες

Νίκος Μπατσικανής (εμπειρικός ερευνητής): Στην πολύ αξιόλογη έρευνα του κυρίου Βασιλείου Τσάμη, την οποία μού εμπιστεύτηκε, μελέτησα κι έμαθα πολλά, έχοντας εντολή του να τη δημοσιεύσω (κατά την κρίση μου) θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:

Πολλές από τις διχογνωμίες, των Ιστορικών (Στράβωνας, Ηρόδοτος κ.ά.) και Λογοτεχνών (Όμηρος, Ευριπίδης κ.ά.), οφείλονται στο γεγονός πως συνέγραψαν εκατοντάδες ή χίλια χρόνια αργότερα των γεγονότων.

Πολύ μεγάλη σύγχυση έχει δημιουργηθεί –περί ορισμένων τόπων της αρχαίας Φθίας- στο ότι αυτή κατελήφθη από τους Θεσσαλούς, αλλά αυτό έγινε πολλούς αιώνες αργότερα από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, άρα και του Αχιλλέα. Έτσι, ο όρος «Θεσσαλική Φθία» δεν αφορά την περίοδο βασιλείας του Πηλέα, των προγόνων κι επιγόνων του. Ακόμα, όμως, και όταν τμήματά της τελούσαν υπό Θεσσαλική κατοχή, οι κυρίως πόλεις της Φθίας (Άλος, Αλόπη, Τραχίνα και Πελασγικόν Άργος) θεωρούνταν εξω-Θεσσαλικές περιοχές και διατήρησαν  αυτονομία. Αυτό που, αντιθέτως, συνέβαινε, στη διάρκεια, πριν και μετά τον Τρωικό Πόλεμο (1.284 π.Χ. περίπου), είναι πως τμήματα της σημερινής Θεσσαλίας (Φάρσαλα, Αχίλλειο, Σούρπη, Νέα Αγχίαλος, Ωρεοί Ευβοίας) ανήκαν στην αρχαία Φθία. Είναι δε γνωστό, πως ανέκαθεν, η Φθία και η Θεσσαλία ήταν δυο ξεχωριστές περιοχές, ακόμα και 7.000-9.000 χρόνια π.Χ. την εποχή, που, λέγεται πως, έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.

Από τη γενιά των Μολοσσών (Νεοπτόλεμος, γιος του Αχιλλέα), δε, προέρχεται, μέσω της μητέρας του Ολυμπιάδας, ο Μέγας Αλέξανδρος.

Είναι γνωστό ότι: το μοναδικό μέρος όπου έχουν ανευρεθεί νομίσματα, τα οποία φέρουν τις μορφές του Αχιλλέα και της Θέτιδας, είναι ο αρχαιολογικός χώρος «Κάστρο», Β.Α. της σημερινής Πελασγίας (Κρεμαστή Λάρισσα-Πελασγικόν Άργος), έστω κι αν αυτά κόπηκαν και κυκλοφόρησαν επί Δημητρίου Πολιορκητή, επιγόνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος, όμως, γνώριζε άριστα τον τόπο του προγόνου και προτύπου του Αχιλλέα, κι αυτό έγινε όταν η     Φθία διετέλεσε υπό Μακεδονική κατοχή, χωρίς, ωστόσο, ουδέποτε να λέμε «Μακεδονική Φθία».  Και το αναφέρω αυτό, για να γίνει –μια για πάντα- αντιληπτό και παραδεκτό ότι ο Αχιλλέας δεν ήταν Θεσσαλός (όπως συμφέρει να υποστηρίζουν κάποιοι), αλλά Μυρμιδόνας –Φθιώτης.

ΠΗΓΗ: http://www.gkordis.com/2014/01/blog-post_791.html#ixzz2qZQJPjLx


Επισήμανση Τάκη Ευθυμίου:

Κατάλογος της «Ιλιάδας» του Ομήρου, γνωστός ως "Νεών Κατάλογος", απαριθμεί τη δύναμη των βασιλιάδων που έλαβαν μέρος στην τρωική εκστρατεία και σχετικά με τον Αχιλλέα επισημαίνει:

  «Και τώρα αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος

  και αυτοί που ζούσαν στην Άλο, στην Αλόπη και στην Τραχίνα

  και όσοι είχαν τη Φθία και την Ελλάδα με τις όμορφες γυναίκες

  και λέγονταν Μυρμιδόνες και Αχαιοί, αυτοί είχαν

  πενήντα καράβια και αρχηγός τους ήταν ο Αχιλλέας».

Από την επισήμανση αυτή, το βασίλειο του Αχιλλέα περιορίζεται μέσα στην κοιλάδα του Σπερχειού, αφού ο Αχιλλέας διαθέτει 50 καράβια και 2.500 άντρες, δηλαδή τη μισή δύναμη απ' ότι διαθέτει ο Αγαμέμνονας και οι Βοιωτοί. Επίσης, τη στιγμή που τα 4 πρώτα  κέντρα έχουν  ταυτοποιηθεί, κατά κάποιον τρόπο, στην Ανατολική Φθιώτιδα πλησίον του Μαλιακού κόλπου με την απόλυτη αλληλουχία που αναφέρονται στον Κατάλογο(Η Άλος του Αχιλλέα εντοπίστηκε κοντά στην Αγία Παρασκευή Λαμίας και φαίνεται να ήταν το λιμάνι απ' όπου απέπλευσε ο στόλος του Αχιλλέα για την Τροία και η Τραχίνα στην τοποθεσία "Κούβελος" της Οίτης κοντά στο Κουμαρίτσι) και τα οποία μάλιστα κέντρα διευκόλυναν τη μεταφορά, διαμέσου των μονοπατιών της Όθρυς, του εμπορίου του χαλκού,  λογικό είναι η Φθία και η Ελλάδα να βρίσκονταν ενδότερα της κοιλάδας του Σπερχειού, για λόγους ασφαλείας, σύμφωνα με τους οικιστικούς μυκηναϊκούς κανόνες.  Η ύπαρξη, επιπλέον, πολυάριθμων οχυρώσεων και κάστρων περιμετρικά της Οίτης και Όθρυς, που σύμφωνα με τα κατάλοιπα φαίνεται να χρησιμοποιήθηκαν όλες τις εποχές, είναι φανερό ότι είχαν σκοπό να διαφυλάξουν κάτι σημαντικό μέσα στην κοιλάδα του Σπερχειού.

Η αναγκαιότητα της συμμετοχής του Αχιλλέα στον Τρωικό πόλεμο έχει άμεση και κυρίαρχη σχέση με την ύπαρξη και εκμετάλλευση του πολυτιμότατου τότε χαλκού, από τα αρχαία μεταλλεία που ήταν διάσπαρτα κατά μήκος της νότιας, κυρίως πλευράς της Όθρυς προς την κοιλάδα του Σπερχειού (Αρχάνι, Στύρφακα, Ναρθάκι, Σπαρτιά, Κάστρο Πελασγίας). Ο Όμηρος συνδέει άμεσα τους Αχαιούς τού Αχιλλέα με το χαλκό αποκαλώντας τους «χαλκοθώρακες». Μάλιστα, στη Ραψωδία Π 595-596 κάνει αναφορά στο Χάλκωνα (ονομασία που παραπέμπει κατευθείαν στο χαλκό) που ζούσε στην Ελλάδα και ήταν ο πλουσιότερος από τους Μυρμιδόνες του Αχιλλέα, που κατοικούσαν μονάχα πλησίον του Σπερχειού. Ο χαλκός ήταν απαραίτητος για τη συνεχή κατασκευή των αναλώσιμων όπλων (κονταριών, βελών κλπ.) σ’ ένα πολυετή πόλεμο, η έκβαση του οποίου εξαρτιόταν άμεσα απ’ αυτόν.

 Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου